Een ‘tienermoeder’ is gewoon een moeder

Ik was een normale tiener. Mijn tijd bracht ik door met vriendinnen, huiswerk-ontwijkend gedrag, sport en een paar uur in de week als serveerster bij een Chinees restaurant. De middelbare schooljaren bracht ik door op de havo en elk jaar ging ik ‘met hakken over de sloot’ over. Drugs, roken en drank stonden niet op mijn lijstje en jongens vond ik doodeng. Op mijn 16e kreeg ik ‘echte’ verkering voor 1,5 jaar lang. Hij woonde een eindje verderop, maar elk weekend kwamen we braaf samen bij mijn of zijn ouderlijk huis. De relatie ging uit omdat ik het verschrikkelijk vond hoe veel hij naar de kroeg ging. Ik was dus echt zo’n brave puber.

Mijn jeugd was een hele normale jeugd. Ik speelde op straat met de buurtkindjes, zat zelfs een paar keer in een groepje op school voor de wat ‘gevorderde’ kinderen en deed verder wat ik moest doen. Het was allemaal niet zo heel spannend. 

Ik bleef thuis wonen tot ik 18 was, vertrok daarna van het Noorden naar het midden van het land en kreeg daar een zolderkamertje om helemaal voor mijzelf te zorgen. Echter verliep dit ineens heel anders. Toen ik net 20 was geworden, bleek ik namelijk niet alleen voor mijzelf te moeten gaan zorgen, ook groeide er een piep klein baby’tje in mijn buik. Een baby’tje ontstaan uit een ‘gezellige’ fling van een paar weken. Zonder twijfel besloot ik om voor dit kindje te gaan zorgen, ongeacht hoe de situatie er ook uit kwam te zien.

Mijn buik groeide en groeide en ondertussen regelde ik alles wat er geregeld moest worden. Het stond vast dat ik dit kindje alleen zou moeten opvoeden. Wel met haar vader nog in zicht, maar niet samen. De eerste tijd zou ze ook volledig bij mij verblijven want een pasgeboren baby ‘afstaan’ (al was het voor eventjes) was voor mij geen optie.  Om financieel een baby te kunnen onderhouden besloot ik om fulltime te gaan werken, ik kreeg een huisje toegewezen en zorgde dat alle papieren in orde waren voor de komst van het kindje. Een bedje stond klaar en gedekt, de kraamzorg was geregeld en het draaiboek voor de bevalling stond vast.

Op 4 oktober 2017 werd ik, op mijn 20e, moeder van een dochter. En ondanks mijn jonge leeftijd, bekroop het ‘oermoeder’ gevoel mij direct. Ik zou voor haar zorgen en zij zou voor altijd de mijne zijn. 

Vanaf moment één stond ik al mijn mannetje. Vooroordelen kwamen genoeg mijn kant op in de zwangerschap en dus verdedigde ik mijzelf enorm. Het wierp zijn vruchten af, want zodra ik moeder werd, heb ik niemand meer iets negatiefs horen zeggen.

Een tienermoeder. Dat is wat ik officieel was. Maar dat woord.. dat woord. Ik ben geen ‘tienermoeder’. Ik ben een moeder. Een moeder die misschien op een andere weg heeft gereden dan iemand anders, maar ik ben gewoon een moeder. Een moeder zoals ieder ander. Een moeder die zielsveel van haar kind houdt. Die alles doet zodat haar kind niks ontbreekt. Een moeder die huilt omdat ze zich soms machteloos, moe of verloren voelt.

Aan het woord ‘tienermoeder’ hangt een lading. Een ‘jij bent niet goed genoeg’ lading. Een ‘jij hebt geen recht van spreken’ lading. Maar alle ‘tienermoeders’ zijn moeder. En alle moeders hebben recht van spreken. Wanneer je alles voor je kind over hebt, je, je kind alle liefde van de wereld geeft en je kind in alle basisbehoeftes kan én wil voorzien, dan heb je recht van spreken. Want je bent, hoe dan ook, een moeder.