Een post op Instagram waarbij een jonge moeder zich in de comments afvroeg of ze ooit weer normaal zou kunnen slapen. Ze stelde de vraag of ze zich ooit weer eens niet zó moe zou voelen. Die vraag riep veel herinneringen bij me op en direct bevestigde ik haar dat het echt op een dag beter zou gaan. Dat het niet forever was en dat ze moest volhouden. Want dat kon ze, dat kunnen wij, mama's. 

Het zijn die momenten die ik niet altijd zie aankomen maar waar ik wel mijn hart voor vasthou. Want wat ga ik zeggen als die vraag komt? De vraag ‘waar is mijn papa’, is voor mij momenteel de moeilijkste vraag die er bestaat. Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil haar ook niet in de waan laten of valse beloftes doen. Een uitleg of een reden heb ik niet en kan ik haar ook niet geven. En dus breek ik mijn hoofd er niet meer over en wacht ik maar tot de momenten daar zijn. 

In de zomer van 2023 was ik vastberaden; ik zou in het najaar een paar dagen richting de zon gaan om even te bij te komen. Een korte vakantie zonder mijn dochter. Ik had het nodig om eens een aantal goede nachten te maken, op een strandbedje te kunnen liggen zonder zorgen en misschien zelfs een boek te lezen. Het kwam er echter nooit van want ik kon het niet.. Mijn hoofd vertelde me dat ik bij mijn dochter moest blijven en ik kon me niet inbeelden dat ik haar voor langer dan één nacht bij opa en oma zou laten. 

Mijn dochter (3 jaar) staat vrijwel altijd AAN. Aan met hoofdletters, want ze gaat van 0 naar 100 en terug. Waar ik het natuurlijk enorm bewonder dat ze zo lekker zichzelf is en ik elke dag opnieuw onwijs trots ben dat ze zo snel ontwikkelt, zijn er ook dagen dat het een beetje veel is. 

Wat heb ík veel dingen onderschat aan het moederschap. Niks of niemand had me kunnen uitleggen wat me precies te wachten stond en wellicht is dat maar goed ook. Die slapeloze nachten de eerste 1,5 jaar, de heftige driftbuien waarbij ik regelmatig echt niet meer weet wat te doen en de moedeloosheid wanneer ze weer niet wil eten wat ik haar voorschotel. 

Ken je dat, de elevator speech? In het tijdsbestek van maximaal 60 seconden (de tijdsduur van een lift die van boven naar beneden gaat) vertellen wie je bent en waarom jij van toegevoegde waarde bent. Kort van stof zijn in combinatie met mezelf verkopen, is alleen geen ideale combinatie voor mij. Ik neem dus iets meer tekst en tijd om mezelf aan jullie voor te stellen!

.

Tijden zijn veranderd, en hoe. Met mijn dochtertje Zinzi van 7 maanden oud, is mijn leven totaal anders dan een 3 á 4 jaar geleden net voordat ik mijn vriend leerde kennen. Logisch, je maakt een keuze om bij elkaar te zijn en samen een kindje te krijgen. Als je er echter bij stil gaat staan, wordt het verschil ineens wel erg zichtbaar.