De momenten die ik niet altijd zie aankomen

Het zijn die momenten die ik niet altijd zie aankomen maar waar ik wel mijn hart voor vasthou. Want wat ga ik zeggen als die vraag komt? De vraag ‘waar is mijn papa’, is voor mij momenteel de moeilijkste vraag die er bestaat. Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil haar ook niet in de waan laten of valse beloftes doen. Een uitleg of een reden heb ik niet en kan ik haar ook niet geven. En dus breek ik mijn hoofd er niet meer over en wacht ik maar tot de momenten daar zijn. 

Tot afgelopen jaar was de vraag nog nooit gekomen en kon ik dus rustig nadenken, al had ik nog steeds geen antwoord bedacht. Daar kwam echter vrij onverwacht verandering in.  

Afgelopen zomer was ik samen met mijn moeder (oma) op vakantie op een prachtige kindercamping. Het zonnetje scheen en Zinzi, op dat moment 2,5, had net de trampolines ontdekt. De trampolines grensden aan een terrasje in de zon en dus was het perfect. Wij genoten van een drankje op het terras en Zinzi sprong naar hartenlust op de trampolines en maakte kennis met de andere kindjes. 

Al snel speelde ze samen met een meisje ietsje ouder dan haar en begonnen ze in dreumestaal te kletsen. Net terwijl ik een slok van mijn koude colaatje nam en intens gelukkig en trots toekeek vanachter mijn zonnebril, stelde het meisje de onschuldige (en hele logische) vraag aan Zinzi:

Ik proestte de cola nog net niet uit over de tafel en naast me hoorde ik oma ook slikken. Ik had dit moment altijd al gevreesd maar nog niet zien aankomen en al helemaal niet in deze perfecte setting. Het moment kwam echter heel snel en ik kon alleen maar toekijken en luisteren wat er ging gebeuren. Zinzi sprong op de zijkant van de trampoline en antwoordde met haar heldere stem: 

Terwijl ze dit net zo onschuldige en duidelijke antwoord gaf, wees ze naar ons. Ik zwaaide naar haar terug met een glimlach op mijn gezicht en de tranen achter m’n zonnebril. Dit had zichzelf opgelost en ik had geen beter antwoord kunnen geven dan haar antwoord. Oma en ik droogden onze tranen en we namen nog een drankje

Afgelopen maandagavond zat Zinzi nog even op de Ipad met een flesje melk voor het slapen gaan. Meestal kijkt ze een filmpje maar dit keer had ze de foto’s geopend en via een terugblik van Apple was ze terecht gekomen in de foto’s van haar geboorteweek. We zaten op de bank en ze zat lekker tegen me aan, terwijl de voor mij zo gevreesde foto’s voorbijkwamen. Foto’s die niet meer aan de muur hangen maar die ik uiteraard wel voor haar (en ook mezelf) bewaar. Opa met baby Zinzi, oma met baby Zinzi, mama met baby Zinzi en baby Zinzi met haar knuffels. En toen was de eerste foto in beeld:

Ik slik wederom en veeg een traan weg, ik had deze vraag nu iets eerder zien aankomen.

'Dat is jouw papa lieverd' 

'Mijn papa? Waar is die dan?' 

'Ja jouw papa, maar die is niet meer bij ons' 

Ze blijft even kijken in stilte en bevestigt dan wat ik zeg. 

'Nee, die is niet meer bij ons’. En ze swipet verder. 

Alsof het niks was, was het onderwerp weer voorbij. Ik veeg de tranen van mijn gezicht voordat ze ze ziet en we bergen de IPad op om te gaan slapen. 

Morgen weer een nieuwe dag. Hou van jou tot de maan en terug, voor alllllltijd lieve Zinzi, slaap lekker.

Je kunt ons leventje volgen via insta @diyaata. Tevens op mijn eigen blog www.diyaata.com, waar ik ook zal bloggen over hoe mijn mini vakantie is geweest. Dit omdat ik hier de moedermaffia achter me aan kreeg en daar weinig behoefte aan heb ;)