Wanneer vermoeidheid een nieuwe betekenis krijgt

Een post op Instagram waarbij een jonge moeder zich in de comments afvroeg of ze ooit weer normaal zou kunnen slapen. Ze stelde de vraag of ze zich ooit weer eens niet zó moe zou voelen. Die vraag riep veel herinneringen bij me op en direct bevestigde ik haar dat het echt op een dag beter zou gaan. Dat het niet forever was en dat ze moest volhouden. Want dat kon ze, dat kunnen wij, mama's. 

Die oerkracht van moeders is onvoorstelbaar, if you ask me. Terugkijkend op de eerste 1,5 jaar in mijn leven als moeder, snap ik werkelijk niet hoe ik overeind ben gebleven. Maar dat is wat je doet als mama. 

Vanaf het moment dat Zinzi in mijn armen lag, was het klaar met slapen. Behalve dat ze simpelweg heel weinig (en onvoorspelbaar) sliep, had ze ook vaak verdriet voor het slapen gaan of werd ze huilend wakker. Één slaapcyclus en dan heel hard hopen dat ze ze een keer zou koppelen en door zou slapen. Het huilen vond ik het ergste, het intense verdriet. 

Ik probeerde alles, van papflessen (boy dat was geen succes), tot een slaapcursus (hielp een beetje) en simpelweg eindeloos geduld en eindeloze liefde (de beste optie) en alles daartussenin. De periode van het zwangerschapsverlof was nog enigszins te overzien met dutjes overdag. De periode daarna toen ik weer ging werken, werd andere koek. Gelukkig kon ik de eerste periode nog veel thuiswerken door COVID, maar zelfs dan had ik moeite met de dag doorkomen en mijn focus behouden. 

's Avonds bij haar bedje blijven zitten tot ze eindelijk sliep en dan op m'n billen de kamer uit zien te komen. Snel douchen voordat ze weer wakker werd. Weer troosten, weer wiegen. Snel gaan slapen voordat ze weer wakker werd. Weer troosten, weer wiegen en dan toch weer bij mij in bed waarna ik zelf helemaal niet meer sliep. 

Ik was al grotendeels alleen door een man met werk in het buitenland maar in diezelfde periode kwam ik er ook nog eens helemaal alleen voor te staan. Ik was een wandelende zombie wanneer ik Zinzi kwam brengen op de kinderopvang. 

Regelmatig dacht ik dat ik in ging storten. Maar dat is simpelweg geen optie. Werk ging door, de zorg voor Zinzi ging door en mijn moederinstinct en oerkracht hebben het die periode van me overgenomen. 

En toen ineens.. ging ze langer doorslapen. Een aantal uur, nog iets langer, weer iets langer... tot ik op een ochtend wakker werd en had doorgeslapen. Waar dat in eerste instantie voor heel veel paniek zorgde en ik direct haar kamer in ben gestormd om te kijken of ze okay was, betekende dit ook heel veel goeds! Betere tijden waren in aantocht en ik voelde me als herboren wanneer ik om de nacht kon doorslapen. En om de nacht werd uiteindelijk bijna elke nacht. Hoera!

Inmiddels is Zinzi een prima slaper. Ze gaat zonder verdriet slapen en ziet er intens gelukkig uit wanneer ze haar oogjes sluit in haar inmiddels mooie grote meidenbed. Uitslapen is er zeker nog niet bij, maar ook die tijd komt vanzelf. Het komt écht goed lieve mama's, you got this. 

Je kunt ons volgen op Instagram (@diyaata) en ook op mijn persoonlijke blog (www.diyaata.com) voor meer!