Haar middagdutje is mijn pitstop

Mijn dochter (3 jaar) staat vrijwel altijd AAN. Aan met hoofdletters, want ze gaat van 0 naar 100 en terug. Waar ik het natuurlijk enorm bewonder dat ze zo lekker zichzelf is en ik elke dag opnieuw onwijs trots ben dat ze zo snel ontwikkelt, zijn er ook dagen dat het een beetje veel is. 

Afgelopen zondag was weer zo’n dag. Aan uitslapen doet Zinzi niet, dus al vroeg komt ze erbij in het ‘mama bed’. Met een iPad, een pakje Fristi en een koek (tja sorry, moedermaffia) kan ik de tijd dan nog redelijk rekken maar van echt slapen komt het natuurlijk niet meer. Haar mond staat nooit stil, ze kletst erop los en ik moet alles bewonderen en bevestigen. Mijn onverdeelde aandacht is voor haar. 

Aankleden gebeurt met een grapje tussendoor, want anders begint daar de strijd al. Wanneer ze eindelijk in de kleren zit, begint beneden de uitdaging van ontbijten. We ontbijten erg laat dankzij het bedritueel van de zondagmorgen en mijn dochter heeft dus wel degelijk honger. Ze heeft er echter gewoon de tijd niet voor om rustig te zitten eten. Tussendoor ‘moet’ ze van alles doen en eten staat niet hoog op haar to do lijst. Alle drie de maaltijden zijn met regelmaat een soort wedstrijd om uit te spelen. Het is zoeken naar een weg om er voldoende voedingsstoffen in te krijgen, maar ook geen driftbuien op te roepen. Ik voel aan alles dat ik balanceer aan een zijden draadje met haar vandaag en ben continu op m’n hoede voor de boze buien. Zolang ik niet teveel push en druk zet gaat het goed. Gelukkig blijft het inderdaad bij af en toe een snauw, direct weer afgewisseld met de liefste knuffel. Van 0 naar 100 zei ik toch? 

We gaan om boodschappen en scoren een struisvogel knuffel in de spaaractie van de Lidl (thank god is het me gelukt nog zo’n kaart vol te plakken). Buiten racet ze heen en weer op haar mooie paarse fiets. Bij thuiskomst krijg ik zelfs nog wat fruit bij haar naar binnen. 

Dan is het dutjestijd en na heel veel smoesjes, getreuzel en nu toch echt een uitbrander van mij ligt ze ein-de-lijk in bed. Ik haal opgelucht adem, even rust en dus een cappuccino en een dutje voor mij op de bank. 

Naa twee uurtjes slapen begint dit hele avontuur opnieuw. We schilderen een vogelhuis voor opa, waarbij ze het uiteraard beu is na 10 minuutjes. We gaan de tuin in, waar ze opnieuw heen en weer vliegt met haar hele wagenpark aan vervoermiddelen. Natuurlijk geniet ik hier ook enorm van haar en heb veel respect voor haar energielevel. Ik moet om haar lachen want hoe klein ze ook is, humor heeft ze. 

Etenstijd gaan we dit keer vrij soepel doorheen doordat ik steeds iets in haar mond stop terwijl zij een filmpje kijkt. Na het eten besluit mijn dochter nog even een superheld te worden. Met masker en cape vliegt ze door de kamer heen en ondanks mijn vermoeidheid moet ik er ook enorm om lachen. Bedtijd is natuurlijk weer een dingetje waarbij alles ZO lang duurt dat ik het gevoel heb dat ik doordraai. 

Als ze eindelijk (blij en rustig) in bed ligt en ik de dag nabespreek met mijn vriend die er vandaag gelukkig ook was, besef ik me dat ik in mijn gedachten praat over voor en na ‘de pauze’. Dat middagdutje van mijn dochter is mijn pauze, de rust, de hoognodige pitstop op de dag om haar bij te kunnen houden. Zie het als de bandenwissel van Max. Of de rust van de voetbal. Na het middagdutje begint de tweede helft en die heb ik net met winst kunnen afsluiten. Ik hoop met heel mijn hart dat het middagdutje nog even intact blijft. Voor haar, voor mij, voor ons. 

Morgen mag ze weer naar de opvang. Halleluja. 

Elke twee weken vind je hier op vrijdag een nieuwe blog van mij.

In de tussentijd delen we op Instagram (@diyaata) wat we meemaken. Ik zou het super leuk vinden als je ons komt volgen :)