Moederschap, ik had het totaal onderschat

Wat heb ík veel dingen onderschat aan het moederschap. Niks of niemand had me kunnen uitleggen wat me precies te wachten stond en wellicht is dat maar goed ook. Die slapeloze nachten de eerste 1,5 jaar, de heftige driftbuien waarbij ik regelmatig echt niet meer weet wat te doen en de moedeloosheid wanneer ze weer niet wil eten wat ik haar voorschotel. 

In volledige zombiemodus op mijn werk verschijnen met de melkvlekken overal. Niet kunnen overleggen met een partner, want wat kon ik nog doen als ze zo boos was? Er kwam geen handleiding mee met de geboorte en Google weet heus niet alles. Ik had zo graag af en toe de zorg even kunnen afwisselen, vluchten wanneer het nodig was. Met regelmaat sloot ik mezelf een minuut op in mijn eigen slaapkamer om mijn gedachten op een rijtje te zetten voordat ik terugging naar de hysterie. Ik wilde (en wil) het zó graag goed doen voor haar.

Zinzi slaapt tegenwoordig gelukkig de nachten door. De driftbuien nemen af in lengte en frequentie. Ze kan zich nu heel goed uitdrukken en ze kan me vertellen wat haar dwarszit. Net zo goed als dat ik haar kan uitleggen waarom iets niet kan of niet mag. Doordat ze minder oververmoeid is, is ze beter voor reden vatbaar. Ze kan nog steeds erg boos worden maar het is nu te overzien. 

Tegenwoordig durf ik mijn onderhandelingsstrategieën ook in te zetten wanneer ik dat nodig acht. Soms is het belangrijker om op de been te blijven dan de meest pedagogisch verantwoorde keuze te maken. En als ze vindt dat ze een toefje mayonaise nodig heeft om de kip die bij haar pasta ligt in te dippen, dan tolereer ik dat een keer. Gewoon, omdat ik er ook even de energie niet voor heb. 

Dat haar speelhondje Takkie ook aan tafel zit en steeds opnieuw een hapje moet nemen van de gehaktbal, is dan maar zo. Sommige dingen zijn de energie niet waard, het is okay dat we niet perfect zijn. 

Dat laatste vind ik soms nog lastig. Wanneer er een scheve opmerking wordt gemaakt door een mede-ouder op de opvang omdat ik Zinzi wel nog help bij het uitdoen en ophangen van haar jas, kan ik direct terug onzeker worden. 

Ik had het dus onderschat, maar weet je wat? Niemand had mij ook kunnen uitleggen wat onvoorwaardelijke liefde nu écht is. Onvoorwaardelijke liefde waarbij je letterlijk door het vuur gaat voor je mini. Een liefde voor wie ik ineens wel doorvraag bij een dokter die mijns inziens niet doorpakt en een liefde voor wie ik zonder moeite naar een receptie of balie toeloop als er iets niet in orde is. Een liefde voor wie ik zonder twijfel op zondag als een tokkie door de straat achter haar en haar paarse fietsje aan ren. Een liefde voor wie ik ineens bovenin een giga klimtoestel zit en van een vreselijke glijbaan af moet. 

Voor wie ik mijn eigen shopping budget met heel veel liefde opoffer, zodat zij er in ieder geval fashionable bij loopt (en ik nog steeds een nieuwe bh of twee nodig heb). De wetenschap dat ik niet meer voor mezelf leef, maar voor haar. Ineens is het ook belangrijk dat ik fit en gezond blijf want hoe moet het anders verder als ik weg zou vallen? 

Er zijn dagen dat ik blij ben dat ik haar op de opvang mag afleveren. Maar wanneer ik haar dan ’s middags na een werkdag ophaal en ze me in de armen springt en zegt:

Dan kan ik haar wel opvreten. Ik heb jou ook gemist lieve mini van me. Altijd en overal zal ik onvoorwaardelijk van je houden. Zelfs wanneer je weer geen hap eet en we vervolgens een uur bezig zijn met het naar-bed-gaan-ritueel. Dan nog zou ik nooit meer zonder je willen. Niet zo perfect, maar wel erg gelukkig. 

Niemand had me kunnen voorbereiden op het moederschap, op geen enkele manier. En boy wat ben ik blij dat ik het zelf mag ervaren, voor de volle 100%. 

Elke twee weken vind je hier op vrijdag een nieuwe blog van mij.

In de tussentijd delen we op Instagram (@diyaata) wat we meemaken. Ik zou het super leuk vinden als je ons komt volgen :)