…Maar helaas, het wordt 3 juni, we worden wakker in ons nieuwe huis, wat onwerkelijk. En vandaag is het zover. We zoeken de laatste spulletjes bij elkaar, brengen onze zoon naar mijn ouders en vertrekken richting het ziekenhuis. Ik voel me naar omstandigheden prima. Daar aangekomen melden we ons bij de verloskamers en worden we erg vriendelijk ontvangen en naar een verloskamer gebracht. Een verpleegkundige komt zich voorstellen en bied ons wat te drinken aan. We vertellen wat en de verpleegkundige geeft aan dat zij ons aanspreekpunt voor vandaag is en dat de arts er zo aankomt om me nog meer informatie te geven en de 1e dosis vaginale tabletten in te brengen. De arts komt rond 09.35 uur, hij verteld wat algemene dingen vervolgens mag ik in bed gaan liggen en krijg ik de tabletten ingebracht. De arts geeft aan dat hij vermoed dat ik van deze 1e dosis niet veel zal merken. De verpleegkundige komt regelmatig binnenlopen en vraagt of alles goed is, maakt een praatje en voorziet ons van koffie of thee. Ze verteld ons dat ze dit ‘soort’ bevallingen gemiddeld 1 tot 3 keer per week hebben. Daar schrik ik van, zoveel ouders die dit moeten meemaken, waarom toch? De verpleegkundige verteld ons meer over het verloop van de bevalling, welke vormen van pijn bestrijding we hebben. Ze laat ons de badkamer zien. Ook verteld ze dat er in de wc tijdens de bevallingen altijd een pan staat, het komt namelijk wel eens voor dat de kindjes op het toilet geboren worden, en dan willen ze voorkomen dat een kindje in het toilet terechtkomt. Wat een horrorverhaal, als me dat maar niet gebeurd….

29 mei, een bijzondere dag vandaag. Vandaag gaan we officieel tekenen voor ons nieuwe huis en krijgen we de sleutel. Meteen ook weer een moeilijke dag. We hadden ons deze dag zo vrolijk voorgesteld, een nieuwe start in ons droomhuis, met als kers op de taart in november ons 2e kindje, waarmee ons gezin compleet zou zijn. Hoe anders is het nu. We gaan na het tekenen meteen naar het nieuwe huis, waar we proosten met een glas champagne. Mijn vader gaat samen met mijn zus en man het behang in de woonkamer verwijderen. Ik duik vroeg het bed in, ben even helemaal kapot en morgen is een hele drukke dag waarin veel werk verzet moet worden, dus ik wil fit zijn. Wow, wat een hulp krijgen we van alle lieve vrienden en familie, we krijgen enorm veel gedaan, heb geen tijd om stil te staan bij andere dingen, mijn focus ligt even op de verhuizing. Aan het einde van het weekend is de hele keuken al ingericht, ligt er op de bovenverdieping een nieuwe vloer en zijn er al veel dozen verhuisd. Maandag komt een collega een mooie cadeau brengen namens het hele team, mooie witte potten met hortensia’s voor in de tuin, superlief. Aan het einde van de middag ben ik uitgeput, ik ben al 4 dagen non stop aan het rennen en kan amper meer op mijn benen staan. Mijn man dwingt me rustig aan te doen. Mijn lichaam is even op en ik heb mijn energie komende woensdag helaas ook hard nodig…..

26 mei, inmiddels bijna 17 weken zwanger, een week na de vruchtwaterpunctie. Vandaag krijgen we n.a.w. de 1e uitslag en om 15.00 moeten we naar het AZM voor het gesprek met de verlies deskundige. Tegen 11.00 belt de arts, de 1e uitslag is binnen en zoals verwacht, ons meisje heeft het Edwards syndroom. Ondanks dat het eigenlijk al duidelijk was, kwam het hard binnen, de officiële bevestiging dat we echt niks voor ons kindje kunnen betekenen en dat het geen nare droom is waar we in zitten. Diep van binnen zat er toch nog een stukje hoop dat het allemaal niet waar was en er een hele domme fout gemaakt is. Tegen 14.30 rijden we richting het AZM. Het gesprek met de verlies deskundige is pittig, maar fijn. Een hele lieve vrouw die ons heel duidelijk verteld wat er kan, welke keuze we hebben en hoe het gaat lopen. We geven vrijwel meteen aan dat we besluiten de zwangerschap af te breken.

Het is maandag 18 mei, d-day…na wederom een slapeloze nacht. We brengen ons zoontje naar mijn moeder en dan op naar het ziekenhuis.Gelukkig hoeven we daar eenmaal aangekomen niet lang te wachten. We mogen direct de echoruimte in, een aardige Belgische arts die ons heel rustig uitlegt wat ze gaat doen. Tijdens de echo zelf, geeft ze ons weinig tot geen informatie, dit maakt ons erg onrustig en bang. Ze verteld dat het kindje nog zo klein is dat het beoordelen van de echo erg nauw luistert, vandaar kan ze tijdens het onderzoeken weinig vertellen. Aan haar gezicht valt echter wel af te lezen dat het echt niet goed is. Helaas wordt dit ook snel bevestigd. Ons kindje is heel erg ziek. Op de echo zijn veel afwijkingen te zien. Het hartje is fors onderontwikkeld, er zit een grote knik in de wervelkolom (scoliose), de navelstreng bevat maar 2 i.p.v. 3 vaten. Het aangezicht is niet goed, stand van oren is niet goed, nekje te dik en neusje plat, hazenlipje, de handjes staan in vuiststand. De arts denkt sterk aan trisomie 18, het edwards syndroom, een zeer ernstig syndroom.

Omdat we niet weten hoe laat we terecht kunnen in het ziekenhuis, ga ik maar gewoon naar mijn werk, ik leg kort de situatie uit en breek, mijn collega’s huilen mee..Om 8.45 komt het verlossende telefoontje, we kunnen om 10.30 terecht in het ziekenhuis. Even later belt mijn moeder met een algemene vraag…als ze vraagt hoe het bij de verloskundige was breek ik…ik kan niet liegen of doen alsof er niks is, maar probeer haar wel ook gerust te stellen, zij heeft de hele dag zorg voor mijn zoontje en moet er voor hem zijn. De rit naar het ziekenhuis is vreselijk, alle scenario’s passeren de revue. Mijn man tref ik daar, we moeten ontzettend lang wachten en elke minuut lijkt een uur te duren. We hebben een afspraak met een gynaecoloog in opleiding die ons na een korte echo ook niks kan vertellen, ze ziet hetzelfde als de verloskundige en twijfelt ook. Ik voel me boos worden, we zouden een afspraak bij een echoscopiste krijgen en dan duwen ze ons (zo voelde het) bij een arts in opleiding, die vervolgens ook nog eens vervelend gaat lopen doen, want ja.. je hebt geen combinatietest laten doen en inmiddels ben je te ver om een hele nauwkeurige meting te doen, ik kon haar wel wat doen en dat heb ik haar met mijn ogen denk ik wel duidelijk gemaakt. Ze gaat voor ons kijken of de echoscopiste vandaag nog ruimte heeft. Uhhhh….ik verlaat dit ziekenhuis niet voordat ik meer weet. Niet nog een nacht in deze onzekerheid, dat kan niet. Gelukkig mogen we even later doorlopen naar de echoscopiste en ook deze arts kon wel een cursus inlevend vermogen gebruiken want ook zij begint over de combinatietest. Ik voel me de meest slechte moeder ter wereld, hoe stom kon ik zijn geweest om dit niet te doen..stom stom stom stom. De echoscopiste gaat kijken en constateert inderdaad een verdikte nekplooi. Normaal is een nekplooi maximaal 3 mm, bij ons kindje is het 5,3/5,4 mm. Een forse verdikking volgens de echoscopiste maar anderzijds ook onbetrouwbaar gezien de termijn van 14 weken. We mogen weer terug naar de arts voor meer uitleg. Mijn slechte voorgevoel wordt met de minuut sterker. We worden opgeroepen voor vervolgonderzoek in het AZM, wanneer, geen idee, zo snel als mogelijk maar het hemelvaart weekend komt eraan dus we moeten rekenen op volgende week. Ze verteld ons dat we ervan moeten uitgaan dat er iets mis is met ons kindje. Ik vraag (naïef, i know, maar ik heb het meermaals gelezen op internet) dat het heel vaak ook helemaal niks is. Zonder enige vriendelijkheid zegt ze ijskoud dat dat wel enorm naïef is om te denken. Bam, ze had me net zo goed in mijn gezicht kunnen schoppen, het gevoel was hetzelfde, alleen had ik dan reden gehad om haar ook te slaan. Ze geeft ons een hand, wenst ons sterkte en succes…pfff.

De nachtmerrie van iedere ouder….

Loedermoeders, ik zie en hoor deze term de laatste tijd steeds vaker voorbij komen.
Toets je het in op Google, lees je als snel dat het niet negatief bedoeld is, al klinkt het in eerste instantie wel zo.
Maar als ik dan eerlijk ga kijken naar wat er met een loedermoeder bedoeld wordt, kan ik volmondig roepen, count me in, ik ben een absolute loedermoeder. Ik zou zelf echt kans maken op de titel ‘loedermoeder van het jaar’.

Het besef dat mijn ‘kleine’ manneke helemaal niet meer klein is.