De nachtmerrie van iedere ouder deel 6

…Maar helaas, het wordt 3 juni, we worden wakker in ons nieuwe huis, wat onwerkelijk. En vandaag is het zover. We zoeken de laatste spulletjes bij elkaar, brengen onze zoon naar mijn ouders en vertrekken richting het ziekenhuis. Ik voel me naar omstandigheden prima. Daar aangekomen melden we ons bij de verloskamers en worden we erg vriendelijk ontvangen en naar een verloskamer gebracht. Een verpleegkundige komt zich voorstellen en bied ons wat te drinken aan. We vertellen wat en de verpleegkundige geeft aan dat zij ons aanspreekpunt voor vandaag is en dat de arts er zo aankomt om me nog meer informatie te geven en de 1e dosis vaginale tabletten in te brengen. De arts komt rond 09.35 uur, hij verteld wat algemene dingen vervolgens mag ik in bed gaan liggen en krijg ik de tabletten ingebracht. De arts geeft aan dat hij vermoed dat ik van deze 1e dosis niet veel zal merken. De verpleegkundige komt regelmatig binnenlopen en vraagt of alles goed is, maakt een praatje en voorziet ons van koffie of thee. Ze verteld ons dat ze dit ‘soort’ bevallingen gemiddeld 1 tot 3 keer per week hebben. Daar schrik ik van, zoveel ouders die dit moeten meemaken, waarom toch? De verpleegkundige verteld ons meer over het verloop van de bevalling, welke vormen van pijn bestrijding we hebben. Ze laat ons de badkamer zien. Ook verteld ze dat er in de wc tijdens de bevallingen altijd een pan staat, het komt namelijk wel eens voor dat de kindjes op het toilet geboren worden, en dan willen ze voorkomen dat een kindje in het toilet terechtkomt. Wat een horrorverhaal, als me dat maar niet gebeurd….

Ik voel pakweg een half uur na het toedienen van de tabletten een wat drukkend gevoel. Ook krijg ik het koud, ijskoud. Ik trek een extra vest aan en vraag voor een extra deken, maar blijf het koud hebben, schijnbaar (horen we later) een normaal verschijnsel tijdens een inleiding. Even later, rond 11.30 voel ik een heel raar drukkend gevoel, ik wil me omdraaien in bed en prompt voel ik alles nat worden, mijn vliezen zijn gebroken. De verpleegkundige komt, dit is wel heel snel, dat komt niet vaak voor. De druk die ik tot nu toe voelde is weg en pijn heb ik niet. Helaas maar 1 droge broek bij me, shit.

Even later krijgt mijn man telefoon van zijn vader, vanmiddag laat komt de Ziggo monteur voor tv en internet te installeren en mijn schoonvader zou hiervoor naar ons huis komen, echter heeft hij geen sleutel. hij zal dus even naar huis moeten voor een sleutel te brengen, anders hebben we voorlopig geen tv en internet. We overleggen met de arts en verpleegkundige, zij verwachten niet dat het dusdanig snel gaat, dus hij kan gaan. Ergens fijn, want dan kan hij me schone en warme kleding mee brengen. Ik heb het nog steeds ijskoud en heb flinke koorts. Ik mag me van de verpleegkundige niet te warm kleden/toedekken, krijg 2 paracetamol en probeer wat tv te kijken en afleiding te zoeken.

Mijn man is gelukkig tegen 12.30 uur weer terug. Ik krijg lunch aangeboden, heb geen eetlust, ben misselijk maar moet van mijn man wat eten. Langzaam aan merk ik dat ik iets meer pijn krijg, maar nog prima te handelen. Om 13.15 uur krijg ik dosis nummer twee toegediend. Ik voel vrij snel na deze dosis dat de weeën toenemen en ik pijn heb. Ook overvalt me de emotie opeens heel erg. Zolang Lina in mijn buik zit kan ik haar beschermen, in mijn buik is ze veilig, straks wordt ze geboren en dan is het klaar, dan kan ik niks meer voor haar doen. Ik wordt neergeslagen van verdriet. Mijn man kan en weet even niks te zeggen of te doen, hij knuffelt me en zegt dat ik niet bang moet zijn en dat alles goed komt.

Even later neemt de pijn in hevigheid toe. Mijn man wil de verpleegkundige roepen met verzoek voor pijnbestrijding, hij is er heel stellig in dat ik geen pijn hoef te hebben, we hebben genoeg te verduren. De verpleegkundige komt en ik geef aan dat ik naast pijn ook druk voel. Ze geeft aan dat dat geen persdrang of dergelijke kan zijn, dat zou te snel zijn. Ze roept desalniettemin toch even de arts erbij. Na onderzoek geeft hij aan dat ik inderdaad wat ontsluiting heb en er weinig ontsluiting nodig is voor haar geboren te laten worden. Hij heeft eigenlijk niet veel tijd, want er is nog een bevalling bezig. Hij zegt dat het echt nog wel lang kan duren en welke pijn bestrijding ik wil. Ik voel op een of andere manier dat het niet heel lang meer duurt en spreek dat ook uit. Hij vraagt of ik eens voorzichtig wil persen, maar dat durf ik niet, dat lukt me niet, ik ben doodsbang. Ik merk ook dat ik heel nodig moet plassen. De arts en verpleegkundige, begeleiden me naar het toilet, ik verlies al wat bloed en realiseer me onderweg naar de badkamer dat het ‘horror scenario’ waarschijnlijk mijn scenario gaat worden. Ik ga op het toilet zitten en meteen voel ik ons meisje geboren worden. Mijn man staat bij de hulpeloos bij ingang van de badkamer, terwijl de arts en de verpleegkundige naast me staan. Ik begin hard te huilen en te schreeuwen……het is 03-06-2015 en op de klok staat 14.09 uur…….De wereld staat voor ons even stil

De verpleegkundige stelt voor om me weer naar de kamer te brengen zodat ze Lina kan verzorgen en haar vervolgens naar ons toe kan brengen. Even later komt de verpleegkundige met Lina aangelopen. Mijn man raakt een beetje in paniek, hij twijfelt nog steeds of hij Lina wel wil zien. De verpleegkundige verteld dat Lina stil geboren is, maar ze er heel vredig bij ligt, ze heeft geen pijn gehad, ze heeft rust, het is goed zo. Nee, het is godverdomme helemaal niet goed.

De verpleegkundige legt haar in mijn armen en voorzichtig kijk ik, ik schrik wel, maar ook weer niet. Wat is ze enorm klein, maar wel helemaal af, 10 vingertjes, 10 teentjes, oogjes, oortjes, neusje, mondje, alles erop en eraan. Wel zie ik als ik goed kijk inderdaad de afwijking rond haar mondje en neus. Mijn man komt gelukkig ook kijken, samen huilen we….Meisje meisje meisje toch. De arts komt voor de nageboorte. Hij moet meermaals heel veel druk uitoefenen op mijn buik, dat doet enorm veel pijn, gelukkig komt de nageboorte vervolgens wel spontaan, daar ben ik dan weer blij om.

Ze nemen Lina mee voor het maken van de inktafdrukjes, en de klinische genetica wil haar graag onderzoeken. In dat moment nemen we even de tijd om onze ouders te bellen dat Lina geboren is. Mijn ouders willen graag naar het ziekenhuis komen om persoonlijk afscheid te nemen van Lina.  Lina wordt weer teruggebracht samen met de artsen van de klinische genetica. Ze hebben haar onderzocht en zien inderdaad enkele duidelijke kenmerken (uiterlijk gezien) van het Edwards syndroom. Ze herkennen het in het neusje, de hazenlip, stand van de oren, verdikt nekje en bij haar hielen. Opvallend is wel dat haar handjes open zijn, schijnbaar is het vaak zo dat de handjes verkrampt in vuistjes zitten. Ook zijn er door de ziekenhuisfotograaf foto’s gemaakt die we later zullen krijgen bij een gesprek met de verlieskundige.

Ik maak zelf ook foto’s van haar handjes en voetjes en mijn man maakt ondertussen het mandje klaar we zijn beide erg rustig, erg gelaten, ik blijf lekker rustig in bed liggen met Lina in mijn armen, aai haar ieniemienie handjes en geef haar zachte kusjes. De verpleegkundige komt afscheid nemen, haar dienst zit er op en ze stelt haar collega die het over zal nemen voor. Zij gaat nog kleiafdrukjes van de voetjes maken en neemt het mandje mee, zodat ze Lina al in het mandje kan leggen.

Ik ga me ondertussen douchen en opfrissen. Ik voel me heel verdoofd en leeg, vooral heel leeg. Tranen komen niet.

Even later bellen mijn ouders dat ze aangekomen zijn in het ziekenhuis. . Ze zijn enorm emotioneel, huilen hard en knuffelen met eindeloos. Ik laat het allemaal toe, maar het komt niet echt binnen. We nemen de tijd om afscheid te nemen. Dat is even moeilijk, hierna ga ik haar nooit meer zien of kan ik haar nooit meer aanraken. Mijn man zegt dat het zo goed is en de arts en verpleegkundige komen afscheid nemen en ze nemen Lina mee. Daarna vertrekken we naar huis. Als we in de auto zitten en richting autoweg gaan, zie ik daar de dagelijkse file. Er staat gewoon file, terwijl wij net ons dochtertje zijn verloren, hoe kan dit toch, maar ja, alles gaat gewoon door, natuurlijk is dat normaal. Maar voor mij staat de wereld stil. Eenmaal thuis kruip ik de bank op. Mijn schoonouders en schoonzus komen langs. Ik voel me verdoofd.

Later op de avond sturen we onze vrienden en familie een appje met een door mezelf geschreven gedicht.

Klein nieuw leven...oh zo pril

Wat waren we blij en nu is het stil!!

Stil zijn we ...stil van verdriet

Is ons dit geluk niet gegund...het zal toch niet

Een achtbaan van onduidelijkheid, angst en onmacht....

Dit gaat niet zoals we het hadden bedacht

Hoop...hoop dat het wel meevalt..het komt vast allemaal goed,

Een gezond kindje, zo hoort het, dat is wat moet!

Het mocht helaas niet zo zijn

Je was heel ziek en veel te klein...

Ons mupke..ons meisje..het leven is je helaas niet gegund

In ons hart zul je er voor Altijd zijn, ons sterretje als stralend lichtpunt

Onze dochter ????Lina???? is vandaag om 14.09 stil geboren!

De reacties wat we krijgen zijn hartverwarmend. De dag erna zetten we ook bovenstaand gedicht op facebook, we delen onze mooie momenten op social media, zo ook de zwangerschapsaankondiging van Lina, dus nu moeten we dit ook laten weten.

Ik voel me gelukkig lichamelijk best goed, last van naweeën en bloedverlies, maar verder voel ik me goed. Wel ben ik moe, intens moe. Manlief gaat samen met onze zoon, zijn broer en diens dochter even iets leuks doen, even aandacht voor de kleine man, en papa kan even op gedachten komen. En ik? Ik ga wat rust kan pakken. Langzaam druppelen de vele appjes, reacties op facebook, kaarten en bloemen binnen, ze zijn overweldigend, wat biedt dit een steun, wat is dit lief! In de daaropvolgende dagen pak ik daar waar mogelijk rust, ik blijf moe. De hoeveelheid kaartjes, bossen bloemen, knuffeltjes, appjes is niet te geloven, zoveel mensen die aan ons denken en met ons meeleven. Mijn beste vriendin maakt een prachtig zelfgemaakt herdenkhuisje, zo enorm waardevol. Van alle vriendinnen samen krijg ik een kaart met een ‘tegoedbon’ voor een leuke dag samen, superlief.

In de tijd die volgt ben ik wisselend, goede dag en hele slechte dagen. Dagen dat ik geniet van leuke dingen, een lekker glas wijn met vrienden en familie drink en geniet van de leuke momenten met zoonlief. Maar ook dagen dat ik het liefst in bed wil blijven liggen en niet meer wakker wil worden. Dit gevoel zal ook blijven, ups and downs. Er zijn momenten geweest dat ik twijfelde of we er wel goed aan hebben gedaan om haar 'achter te laten' in het ziekenhuis, ik heb de eventuele crematie zelf nog even 'on hold' laten zetten om hier goed over na te denken. Uiteindelijk hebben we het zo gelaten. Eind juli lag de brief van het AZM in de bus dat de crematie had plaatsgevonden en Lina uitgestrooid was op het babystrooiveld. We zijn er met zijn 3tjes naar toe geweest en hebben 3 witten ballonnen opgelaten, een mooi, maar erg moeilijk moment. De uitgerekende datum was ook een zware, het is tevens onze trouwdag, maar wat heb ik het zwaar gehad die dag. 

Vandaag precies 2 jaar verder, inmiddels tijgert er een prachtig mooi meisje van 6 maanden oud rond in onze woonkamer. Het idee dat Lina nu eigenlijk al ruim 1 ½ zou zijn is heel onwerkelijk. Precies een jaar nadat ik zwanger raakte van Lina werd ik opnieuw zwanger, van Lina was ik 11-11-15 uitgerekend, onze trouwdag. Van dit meisje 7-11-16, de dag waarop we 10 jaar samen zijn. 2x een bijzondere datum, 2x een bijzonder kindje. Alles heeft een reden, ik snap de reden nog steeds niet, maar langzaam gaan de scherpe randjes er een beetje van af en kan ik er zonder te huilen over praten, dat maakt me trots… trots op mezelf, trots op mijn man, trots op mijn (schoon)ouders, trots op mijn zus en schoonbroer en schoonzus, trots op onze vrienden, en bovenal onbeschrijflijk trots op mijn 3 kinderen.