De nachtmerrie van iedere ouder, deel 1

De nachtmerrie van iedere ouder….

10 mei 2015, Moederdag, goed verwend geworden door mijn mannen, bijna 14 weken zwanger, wie doet ons wat. Na een blik op de zo gevreesde weegschaal roep ik dat ik ben afgevallen i.p.v. bijgekomen, stiekem ben ik daar wel blij mee. Manlief vraagt ‘is dat wel goed, komt het kindje dan niets te kort’. ‘Nee, vast niet roep ik, hij/zij heeft waarschijnlijk veel nodig en groeit hard en pakt mijn reserves op, prima toch’. Wat een naïviteit, de echte reden zal enkele dagen later blijken.

11 mei 2015, bijna 14 weken zwanger en om 16.00 controle bij de verloskundige. Heerlijk, die eerste, zo spannende periode is voorbij en vanaf nu alleen maar genieten van ons 2e wondertje…… Onze verloskundige, een goede bekende begint met de algemene controles en als extraatje krijgen we ook vandaag ons mupke weer te zien. Wow, ik kan dat echobeeld niet vaak genoeg zien, wat blijft het toch gaaf. Mijn blik valt op de verloskundige en haar gezicht staat zorgelijk en ze zegt niet veel. ‘Is er iets’, vraag ik. ‘Tja, ik zie iets waar ik een beetje over twijfel, jullie hebben niet gekozen voor een combinatietest he’?

Nee, daar hebben we niet voor gekozen. Waarom zouden we ook. Bij zoon Q. hebben we het ook niet gedaan, we vonden het niet nodig. Beide nog jong en goed gezond, dus de kans op een ongezond kindje is zo minimaal, en daarnaast, een gehandicapt kindje zou net zo welkom zijn als een gezond. Dat riepen we allebei volmondig, want wij zouden gezonde kinderen krijgen, toch?Natuurlijk, totdat je in een situatie komt waarin je wellicht wel een keuze moet gaan maken over het wel of niet willen van een gehandicapt kind. We hadden ook deze keer de vraag gekregen voor een combinatietest, het antwoord van mijn man was volmondig nee, ik twijfelde deze keer. Waarom? Geen idee, wellicht toch een stukje intuïtie?

Maar goed, daar lig je dan, de verloskundige zag iets wat leek op een vochtschil rondom het hoofdje, nekje en rug en twijfelde of dit het vruchtzakje nog was, wat vanzelf gedurende de zwangerschap zou verdwijnen of dat het toch een vochtschilletje ‘vast’ aan het kindje is. De verloskundige wil ons graag doorsturen naar het ziekenhuis om dit nader te bekijken. Helaas was het inmiddels al na 17.00 en was de poli gesloten. De verloskundige neemt contact op met de dienstdoende gynaecoloog op de verloskamers, echter zij geven aan dat dit echt goed nagekeken moet worden door een echoscopiste die de kennis en goede apparatuur heeft, we kunnen wel richting de verloskamers gaan, maar die zien met hun kennis en apparatuur net zoveel als dat de verloskundige kan zien. De verloskundige mag morgenochtend bellen voor een spoedafspraak. Ik laat het een beetje langs me af gaan, keer in mezelf en ben intens bang. Mijn eerste gevoel, noem het moederinstinct, noem het pessimisme, zegt me dat het mis is. We gaan naar huis, manlief is positief, zoals altijd, het valt allemaal wel mee, ze doen dit uit voorzorg volgens hem. Ik huil, ik weet gewoon nu al zeker dat het niet goed is. En mocht het wel vals alarm zijn, heb ik me in ieder geval voorbereid op het ergste, in hoeverre dat je je daarop zou kunnen voorbereiden. We spreken af even niemand iets te vertellen, we zouden mensen wellicht onnodig ongerust maken en na de afspraak morgen weten we vast meer Ik ben onrustig, kan mijn draai niet vinden. Zoontje is bij mijn ouders, hij blijft daar logeren We proberen nu maar naar bed te gaan en hopelijk wat te slapen…ik slaap amper en als ik wakker wordt hoop ik dat alles een hele nare droom was, helaas dit is de realiteit.