De nachtmerrie van iedere ouder deel 2

Omdat we niet weten hoe laat we terecht kunnen in het ziekenhuis, ga ik maar gewoon naar mijn werk, ik leg kort de situatie uit en breek, mijn collega’s huilen mee..Om 8.45 komt het verlossende telefoontje, we kunnen om 10.30 terecht in het ziekenhuis. Even later belt mijn moeder met een algemene vraag…als ze vraagt hoe het bij de verloskundige was breek ik…ik kan niet liegen of doen alsof er niks is, maar probeer haar wel ook gerust te stellen, zij heeft de hele dag zorg voor mijn zoontje en moet er voor hem zijn. De rit naar het ziekenhuis is vreselijk, alle scenario’s passeren de revue. Mijn man tref ik daar, we moeten ontzettend lang wachten en elke minuut lijkt een uur te duren. We hebben een afspraak met een gynaecoloog in opleiding die ons na een korte echo ook niks kan vertellen, ze ziet hetzelfde als de verloskundige en twijfelt ook. Ik voel me boos worden, we zouden een afspraak bij een echoscopiste krijgen en dan duwen ze ons (zo voelde het) bij een arts in opleiding, die vervolgens ook nog eens vervelend gaat lopen doen, want ja.. je hebt geen combinatietest laten doen en inmiddels ben je te ver om een hele nauwkeurige meting te doen, ik kon haar wel wat doen en dat heb ik haar met mijn ogen denk ik wel duidelijk gemaakt. Ze gaat voor ons kijken of de echoscopiste vandaag nog ruimte heeft. Uhhhh….ik verlaat dit ziekenhuis niet voordat ik meer weet. Niet nog een nacht in deze onzekerheid, dat kan niet. Gelukkig mogen we even later doorlopen naar de echoscopiste en ook deze arts kon wel een cursus inlevend vermogen gebruiken want ook zij begint over de combinatietest. Ik voel me de meest slechte moeder ter wereld, hoe stom kon ik zijn geweest om dit niet te doen..stom stom stom stom. De echoscopiste gaat kijken en constateert inderdaad een verdikte nekplooi. Normaal is een nekplooi maximaal 3 mm, bij ons kindje is het 5,3/5,4 mm. Een forse verdikking volgens de echoscopiste maar anderzijds ook onbetrouwbaar gezien de termijn van 14 weken. We mogen weer terug naar de arts voor meer uitleg. Mijn slechte voorgevoel wordt met de minuut sterker. We worden opgeroepen voor vervolgonderzoek in het AZM, wanneer, geen idee, zo snel als mogelijk maar het hemelvaart weekend komt eraan dus we moeten rekenen op volgende week. Ze verteld ons dat we ervan moeten uitgaan dat er iets mis is met ons kindje. Ik vraag (naïef, i know, maar ik heb het meermaals gelezen op internet) dat het heel vaak ook helemaal niks is. Zonder enige vriendelijkheid zegt ze ijskoud dat dat wel enorm naïef is om te denken. Bam, ze had me net zo goed in mijn gezicht kunnen schoppen, het gevoel was hetzelfde, alleen had ik dan reden gehad om haar ook te slaan. Ze geeft ons een hand, wenst ons sterkte en succes…pfff.

We lopen naar de auto en ik zeg tegen mijn man dat ik voel dat het flink mis is, op welke manier dan ook. We hebben het al kort over wat als er inderdaad een slechte uitslag komt. Weer passeren er allerhande scenario’s en nog belangrijker ontelbare vragen komen boven, wat gaan ze vinden, wat is er mis, wat kan en wat kan er niet en wat willen wij? Willen wij een gehandicapt kindje, kunnen wij die zorg aan, hoe zal ons leven er dan uit gaan zien? Manlief geeft heel duidelijk aan dat zijn mening hierin niet leidend gaat zijn, ik draag het kindje in me en wat mijn beslissing ook zal zijn, hij staat achter me.Ik zie nu alleen maar rampscenario’s voor me en bij alle scenario’s denk ik, dit wil ik niet, IK WIL DIT NIET. De afgelopen 1 ½ jaar waren dankzij slaapproblemen van ons zoontje erg zwaar, geloof me, van een slaaptekort wordt je als ouder niet echt gelukkig, laat staan gezellig. We hebben de boel voor ons gevoel nu eindelijk op de rit. Dus als ik heel eerlijk tegen mezelf ben en naar ons gezin kijk, zeg ik ‘ik wil geen gehandicapt kindje, dat kunnen wij gewoon niet aan’. Het klinkt en voelt wellicht egoïstisch en oneerlijk voor dit kindje, maar ik wil ons huwelijk niet op het spel zetten en wil dit onze zoon ook niet aandoen, zijn hele leven zou ook ongevraagd op zijn kop worden gezet, het krijgen van een broertje/zusje is al heel wat, laat staan als dat broertje/zusje een beperking heeft.Ik spreek dit met een brok in mijn keel uit en manlief reageert dat hij er precies zo over denkt. Natuurlijk kunnen we deze beslissing pas nemen als we meer duidelijkheid hebben, maar het voelt goed (als je over goed mag spreken) dat we vooralsnog op een lijn liggen. Jezus wat een nachtmerrie…..

Mijn man moet helaas weer gaan werken, hij heeft zijn collega’s een baas niet echt ingelicht en wil in ieder geval even persoonlijk gaan vertellen wat er speelt. Ik ga naar mijn ouders toe. Als ik mijn kleine lieve ventje zie, breek ik, maar ik probeer me groot te houden. Mijn vader komt even naar huis vanuit zijn werk en we huilen. Even later belt het AZM me gelukkig al, we kunnen maandag om 10.00 terecht, i.v.m. het hemelvaart weekend niet eerder. Ik vergeet helemaal te vragen wat er gaat gebeuren maandag. Een echo, een punctie…geen idee. Ik bel terug en ze geven en aan dat het in ieder geval een uitgebreide echo is en dat er vanuit die echo gekeken zal worden wat het beste is.

 Afwachten dus, 5 hele dagen waarin we niks weten, niks kunnen en moeten wachten….te veel tijd om te googlen, te piekeren en intens verdrietig te zijn. Het blijken inderdaad zware dagen te zijn, ik slaap slecht, voel me verdoofd en ben geprikkeld, ik probeer heel sterk te zijn voor ons zoontje, hij is nog geen 2, hoe moet ik hem dit uitleggen, dat valt niet uit te leggen toch? Ik krijg de dagen om met dozen inpakken, want over 2 weken verhuizen we naar ons nieuwe huis en dat kunnen we ondanks alles niet uitstellen.

We besluiten niet teveel mensen in te lichten, alleen de directe familie, en mijn beste vriendinnen, wat een onmisbare vrouwen in deze tijd, de een huilt met me mee, de ander is wat nuchterder en zorgt voor afleiding. Ik spreek ook met hun over de keuze die we moeten maken, de meningen zijn verdeeld, kan ook niet anders. Het is vaak genoeg onderwerp van discussie op o.a. social media, al was ik daar ook eigenlijk nooit echt mee bezig, ik las het en had er niet eens echt een mening over. Mijn man is stil, ik zie hem van binnen kapot gaan, met momenten vinden we elkaar, maar vaak verliezen we elkaar in ons eigen verdriet en de manier waarop we het beleven en dragen. Hemelvaartsdag gaan we met vrienden weg, we willen ons leven voor zover als mogelijk gewoon even door laten gaan, ik zou het liefst in bed kruipen en daar tot maandag niet meer uit willen komen, maar een 2 jarig peutertje heeft hele andere plannen en maar goed ook. Man, man man, wat had ik zonder hem gemoeten?

Vrijdags hebben we een bruiloft, ik twijfel enorm of ik wel ga, iedereen weet dat ik zwanger ben en dus gaat iedereen met de beste bedoelingen vragen stellen. Het voelt zo fout om dat te antwoorden dat alles goed gaat, maar het idee dat ik elke keer moet gaan vertellen dat er waarschijnlijk iets niet goed is, dat trek ik niet, daarnaast zit er ook niemand op dat antwoord en mijn verhaal te wachten. Ik ga uiteindelijk een paar uurtjes, thank god dat het zonnig weer was en de zonnebril mijn tranen en rode ogen verhulde. Toen de bril af ging, waren er wat familie en vriendinnen die vroegen of er wat was, 1 vriendin heb ik bewust ontlopen die dag, het voelde zo slecht om toneel te spelen, na afloop was ik doodop, het zoog me leeg. Zondag stond er een babyshower voor een goede vriendin op de planning, bij mij thuis nog wel. Vrijdagavond kregen we het bericht dat zij opgenomen was in het ziekenhuis, helemaal niet leuk voor haar, maar dat betekende dat de babyshower niet doorging en voor mij voelde het als een opluchting, niet nog een dag de schijn op houden. En dan zitten ze er op, de 5 eindeloos durende dagen…