Mijn kleintje is niet meer klein..

Het besef dat mijn ‘kleine’ manneke helemaal niet meer klein is.

Het was er al een tijdje, zo’n klein stemmetje ergens achterin mijn hoofd wat fluisterde ‘kom op mama, loslaten, hij is geen baby meer en wil zelf de wereld gaan ontdekken’. Ik heb dat gewoon lekker genegeerd, want hé, hij is pas 3 jaar (en 10 maanden, maar dat ter zijde).

2 ochtenden per week mag hij naar de crèche, mama moet altijd mee het klasje in, even samen een puzzel maken of wat kleien en na een dikke kus en knuffel mag ik gaan. Onlangs mocht hij een uurtje gaan oefenen in groepje 1.  Vol trots liep ik met hem richting de klas, maar mijn kleine knuffelige peuter had zich getransformeerd in een grote stoere jongen die nog voordat ik een voet in de klas kon zetten heel duidelijk zei ‘ doei mam’. Hij zwaaide en liep vol zelfvertrouwen de klas in . ‘Zo mama, jij mag gaan’ zei de Juf met een begripvolle blik en knipoog. Slik..

Twee weken later, intake gesprek op de basisschool. Zittend in het kantoortje van de directrice wordt ons gevaagd ‘omschrijf jullie kind eens, wie is hij? ’. Slik, slik, ohhh nee, niet huilen..niet huilen, ja hoor, daar zijn die waterlanders al.  Tja daar was weer zo’n besefmomentje, het gaat er echt aankomen. En eerlijk is eerlijk, als je dan te horen krijgt dat je kind het heel erg goed doet op de crèche, en er eigenlijk zowel sociaal als cognitief gezien echt al aan toe is om naar de basisschool te gaan, groei je als ouder een meter.

En wow, hij mag binnenkort al starten met oefenen zodat hij na de zomervakantie meteen fulltime naar school kan. Sow, wat gaaf, ons kind doet het goed, gaat oefenen en gaat over pakweg 3 maanden naar groepje 1. Leuk he, ja superleuk, of toch niet? Want dan is het klaar met hele dagen samen zijn, de ochtendjes in bed tuttelen op mama’s vrije dag, pas aankleden als we daar zin in hebben, samen op pad gaan, ochtendjes binnenspeeltuin etc. etc.

En dan is het er weer, dat stemmetje ‘laat het los, laat het gaan’. Ik vervloek Elsa, Anna en die hele frozen film met hun stomme lied. Ik wil het niet loslaten en al helemaal niet laten gaan. 

Stop de tijd maar gewoon, blijf maar klein, ik zorg wel voor je zo lang als jij maar wilt.   Maar nee mama, dat kan niet, en dat is maar goed ook, toch? Ja, het is zeker goed zo.

En dan gisteravond, we hadden geweldig leuke dag in de speeltuin gehad, je komt uit bad, ik droog je af en knuffel dat heerlijk frisse, mooie lijfje en we kletsen over van alles. Je vertelt me heel wijs over alles wat je vandaag hebt gedaan, welke nieuwe kindjes je hebt leren kennen en hoe vet cool buutverstoppertje is.

‘Mama, waarom huil je, ben je verdrietig?’. Ja lieverd, een beetje wel, want jij bent me veel te snel groot aan het worden. Maar mama, waarom huil je dan, want dat is toch goed?

‘Inderdaad lieverd, je hebt helemaal gelijk, het is goed.’ Ik veeg mijn tranen weg en voordat het stemmetje er weer is denk ik bij mezelf. ‘ Ga maar groeien, ga maar ontdekken, ga maar leren, ga maar vallen, ga maar opstaan, doe het allemaal maar’.

Niet meer altijd in de buurt, niet meer overal je handje vast houden, maar daar waar het kan ben ik erbij en kijk ik mee.