De nachtmerrie van iedere ouder, deel 5

29 mei, een bijzondere dag vandaag. Vandaag gaan we officieel tekenen voor ons nieuwe huis en krijgen we de sleutel. Meteen ook weer een moeilijke dag. We hadden ons deze dag zo vrolijk voorgesteld, een nieuwe start in ons droomhuis, met als kers op de taart in november ons 2e kindje, waarmee ons gezin compleet zou zijn. Hoe anders is het nu. We gaan na het tekenen meteen naar het nieuwe huis, waar we proosten met een glas champagne. Mijn vader gaat samen met mijn zus en man het behang in de woonkamer verwijderen. Ik duik vroeg het bed in, ben even helemaal kapot en morgen is een hele drukke dag waarin veel werk verzet moet worden, dus ik wil fit zijn. Wow, wat een hulp krijgen we van alle lieve vrienden en familie, we krijgen enorm veel gedaan, heb geen tijd om stil te staan bij andere dingen, mijn focus ligt even op de verhuizing. Aan het einde van het weekend is de hele keuken al ingericht, ligt er op de bovenverdieping een nieuwe vloer en zijn er al veel dozen verhuisd. Maandag komt een collega een mooie cadeau brengen namens het hele team, mooie witte potten met hortensia’s voor in de tuin, superlief. Aan het einde van de middag ben ik uitgeput, ik ben al 4 dagen non stop aan het rennen en kan amper meer op mijn benen staan. Mijn man dwingt me rustig aan te doen. Mijn lichaam is even op en ik heb mijn energie komende woensdag helaas ook hard nodig…..

2 juni, De dag van de verhuizing, de mannen van het verhuisbedrijf werken snel en netjes, maar ik ben het overzicht al snel kwijt. Ik kan niet meer, ben kapot en emotioneel uitgeput. Ik ga van ellende hele domme en onbelangrijke dingen doen zoals het cadeaupapier sorteren en een plek geven, maar weet niet waar anders te beginnen.Waar ik normaal de touwtjes wel goed in eigen handen kan houden, lukt me dit nu niet en is het in huis en in mijn hoofd complete chaos. Ik heb mezelf even niet in de hand en gooi van woede en frustratie met de rollen cadeaupapier. De verhuizers kijken me vreemd aan, maar durven niks te zeggen of vragen, die zullen wel gedacht hebben, 'die is gek'  en er wellicht aan het einde van de dag om gelachen hebben, ze moesten eens weten..

Dan komt het moment dat ik de 1e tablet moet innnemen. Wederom een emotioneel moment, ik sta daar aan het aanrecht wat met die tablet in mijn hand en het glas water te draaien, het voelt zo oneerlijk, ik ben zo boos en bang….

We realiseren ons daarna pas dat vandaag de laatste kans is om ons alles in ons oude huis na te lopen en daar te poetsen Mijn man gaat alleen, ik spendeer ook nog even wat quality time met mijn zoontje, het arme mannetje wordt van hot naar her gesleept en krijgt minimale aandacht. Ook voor de komende dag of dagen hebben we de opa’s en oma’s voor hem geregeld. We brengen hem morgen naar mijn ouders. Wat een puzzel, mijn ouders willen graag naar ons toe komen in het ziekenhuis als ons meisje geboren is, maar ik wil niet dat mijn zoontje naar het ziekenhuis komt en mij in een ongetwijfeld vreselijke toestand ziet. Mijn schoonouders zijn twijfelend of ze willen komen, dat respecteren we. We spreken af dat de opa’s en oma’s samen even kortsluiten hoe ze het regelen, het komt vast goed. Mijn man weet ook nog steeds niet of hij ons meisje wilt zien of vasthouden, hij worstelt hierin met zichzelf. Hij besluit het op het moment zelf aan te laten komen en dan zijn gevoel te volgen.

Ik pak mijn tas in, het welbekende vluchtkoffertje, wat ik 2 jaar geleden ook al klaar had staan en nu eigenlijk pas in Oktober zou hoeven klaarzetten. En wat neem je dan mee, ipad, e-reader, wat tijdschriften, wat lekkere dingen. Het idee dat we daar morgen in een verloskamer zitten maakt me zo verdrietig. Waarschijnlijk worden daar op diezelfde afdeling morgen ook heel wat andere kindjes geboren…gezonde kindjes, levende kindjes. Het is niet anders maar wat is dit moeilijk. Vannacht de 1e nacht slapen in ons nieuwe huis, tevens waarschijnlijk ook de laatste nacht met Lina in mijn buik. We gaan naar bed, maar slapen slecht. Ik word meermaals wakker na een akelige droom…ik val in herhaling, maar was het maar een droom…..