De nachtmerrie van iedere ouder deel 4

26 mei, inmiddels bijna 17 weken zwanger, een week na de vruchtwaterpunctie. Vandaag krijgen we n.a.w. de 1e uitslag en om 15.00 moeten we naar het AZM voor het gesprek met de verlies deskundige. Tegen 11.00 belt de arts, de 1e uitslag is binnen en zoals verwacht, ons meisje heeft het Edwards syndroom. Ondanks dat het eigenlijk al duidelijk was, kwam het hard binnen, de officiële bevestiging dat we echt niks voor ons kindje kunnen betekenen en dat het geen nare droom is waar we in zitten. Diep van binnen zat er toch nog een stukje hoop dat het allemaal niet waar was en er een hele domme fout gemaakt is. Tegen 14.30 rijden we richting het AZM. Het gesprek met de verlies deskundige is pittig, maar fijn. Een hele lieve vrouw die ons heel duidelijk verteld wat er kan, welke keuze we hebben en hoe het gaat lopen. We geven vrijwel meteen aan dat we besluiten de zwangerschap af te breken.

We doorlopen een soort checklist rondom de bevalling en onze wensen na de bevalling. Willen we ons kindje zien, willen we foto’s maken, willen we afdrukjes van voetjes en handjes laten maken, wat moet en kan het ziekenhuis doen en wat willen we zelf. We kunnen kiezen voor door het ziekenhuis gekozen mandjes/dekentjes of zelf iets kopen/bestellen. Het ziekenhuismandje vind ik niet mooi, te groot en heel grof/ruw. De dame verteld ons dat er op internet speciale mandjes/kistjes te koop zijn, maar deze erg kostbaar zijn. Ze geeft ons de tip om bijvoorbeeld naar de xenos ofzo te gaan en daar een mooi mandje of kistje uit te zoeken en verder kunnen we een deken of doek meenemen om haar na de geboorte in te wikkelen. Ook bespreken we de datum, wettelijk is het zo dat we 5 dagen bedenktijd hebben, alvorens de bevalling ingeleid kan gaan worden. Gelukkig is 3-6-15 dus een optie en kan dit ook. Ook bespreken we de wensen over het afscheid. We kunnen ervoor kiezen om het kindje mee naar huis te nemen en zelf een afscheid/begrafenis/crematie te regelen. De dame geeft aan dat kindjes die geboren voor 24 weken zwangerschap officieel niet erkend worden, aangifte bij de gemeente is niet mogelijk, dus een vergoeding vanuit een uitvaartverzekering ook niet, dus mochten we het zelf willen regelen, moeten we dat volledig zelf betalen. Het zelf financieren van een uitvaart schijnt overigens enorm kostbaar te zijn.

We kunnen er ook voor kiezen om in het ziekenhuis afscheid te nemen van het kindje en haar in het ziekenhuis te laten. Dan wordt ze samen met andere lotgenootjes gecremeerd op een moment waar wij niet bij mogen zijn. We krijgen dan achteraf bericht als de kindjes op het baby strooiveld in een nabijgelegen crematorium.

Het gaat ons niet om de financiën, maar we willen ons kindje niet mee naar huis nemen, we denken dat het dan alleen maar moeilijker voor ons wordt, daarnaast zal onze zoon er dan wel van alles van mee krijgen en dat willen we ook niet, daar is hij te klein voor en voor hem moet alles zo normaal als mogelijk blijven. De onrust rondom dit verlies en de verhuizing is meer dan genoeg, hoe cru het ook klinkt. Daarnaast vind ik ook best een mooie gedachte dat ons meisje samen met lotgenootjes samen gecremeerd zal worden.

We krijgen uitleg over het verloop van de bevalling. Op maandagavond moet ik thuis een pil slikken, waarmee de inleiding wordt opgestart, op 3-6 moeten we ons om 9.00 melden op de verloskamers. Daar zal ik dan vaginaal tabletten ingebracht krijgen om de bevalling op te wekken, elke 3 a 4 uur krijg ik dan wederom vaginale tabletten toegediend. Hoe lang de bevalling kan duren kunnen ze niet zeggen. Normaal gesproken minimaal 24 uur, soms korter en soms wel 48 uur of nog langer. Het feit dat de bevalling van ons zoontje vrij vlot verliep had helaas niets te zeggen, mijn lichaam is nog alles behalve klaar voor een bevalling, dus het moet helemaal kunstmatig opgewerkt worden. We moeten zeker van 24 uur uitgaan. We moeten makkelijke kleding en wat spullen ter ontspanning meenemen omdat de eerste periode n.a.w. pijnloos zou verlopen. Zodra de weeën begonnen en ik pijn zou krijgen, zou ik zonder problemen alle vormen van pijnbestrijding toegediend kunnen krijgen. Na de bevalling is er zoveel tijd als we zelf willen voor afscheid en ook familieleden zouden dan mogen komen. Als er geen complicaties waren, mocht ik zodra ik er klaar voor zou zijn ook naar huis. Wel wees ze ons op het feit, dat bij dit soort bevallingen de moederkoek vaak niet spontaan geboren zou worden en men in veel gevallen hiervoor nog naar de OK zou moeten. Ik bereid me dus maar voor op een lange bevalling en een tripje naar de OK. In de auto naar huis bespreken we de opties, we liggen niet op 1 lijn. Ik wil ons kindje zeker zien en vasthouden, ben ook niet bang over hoe ze eruit zal zien. Mijn man vind dit moeilijk, zijn gevoel zegt dat hij haar niet wil zijn, of het angst is kan hij niet zeggen, hij is bang dat hij zich haar dan op een akelige manier gaat herinneren en dat wil hij niet. we hebben gelukkig nog even om hier samen een weg in te vinden en moeten elkaars keuze respecteren, hoe moeilijk ik dit op dit moment ook vind.

Ik krijg mijn tijd in de dagen erop om met inpakken, ik wil niet, maar het moet, we krijgen morgen de sleutel en er moet enorm veel gebeuren dit weekend. Ik moet nu sterk zijn en op de automatische piloot handelen, er is even geen ruimte om in te storten, we moeten even door. Gelukkig krijg ik enorm veel lieve kaartjes, appjes, bloemen en bezoek. Onze omgeving is enorm aangeslagen, tranen vloeien en troostende woorden worden maar weer moeilijk gevonden. Anderzijds zijn er ook mensen waar we niets van horen, ook mensen waar we het niet van zouden verwachten, dat doet pijn. Anderzijds komt er ook steun uit onverwachte hoeken.Mijn zus komt langs met 2 brieven, 1 voor mij en 1 voor ons kindje, met de vraag of we deze bij haar in het mandje of kistje willen leggen. Een ongelooflijk emotioneel moment waar ik toen maar ook nu weer enorm van onder de indruk ben. Die avond gaan we samen naar de winkel op zoek naar een mandje en een dekentje/doek. Wat een ongelooflijk bizar iets, lopende door de xenos, op zoek naar een mandje voor je kindje in te leggen… dit kan niet, dit bestaat niet. Het liefst wil ik het hele rek met mandjes neerschoppen. Wat een klotezooi. We vinden uiteindelijk een mooi klein wit mandje met een paars strikje en een mooie hydrofiele doek. Mijn tante, een bijzonder goede haakster, heeft ons engeltjes en vlindertjes gehaakt, een setje voor ons meisje mee te geven en een setje om te bewaren. Ook hebben we definitief besloten welke naam ons meisje gaat krijgen. Al jarenlang stond vast dat als we een dochter mochten krijgen zij ‘Lina’ zou heten. Het stond dan ook al snel vast dat ons meisje dan ook Lina gaat heten…