Dit is mijn uitzicht, nou ja een deel van mijn uitzicht. Ik zit namelijk thuis. Omdat ik vanuit ziekte mijn zwangerschapsverlof inging moest ik me melden bij de bedrijfsarts. Hoe gaat het en zijn er nog veranderingen... 

Je houdt niet zo van tummytime ofwel het liggen op de buik. Zeker niet als je op de grond ligt, op je speelkleed. De speeltjes boven je zijn veel interessanter. Al sinds dat je geboren bent heb je een sterke nek. Tummytime op mij of pappa gaat veel makkelijker. 

In de vorige post gaf ik aan dat onze dochter naast ons in bed slaapt. Niet op de veiligste manier en daar werd constant door verschillende mensen op gehamerd. Ik wist niet goed hoe ik het dan moest doen. Ik wilde niet op haar gaan liggen terwijl ik slaap, ik red t niet om 6x per nacht minimaal naar haar toe te gaan. Het voedingskussen zorgde ervoor dat ze relatief veilig lag en haar eigen deken hielp om haar warm te houden. We hadden hierdoor niet super veel ruimte in bed en geen aparte extra kamer om even apart te kunnen liggen. 

Het is even geleden dat ik een blog heb geschreven. Het hebben van een kind is hectisch en er gebeuren ook steeds weer nieuwe dingen die een plaatsje moeten krijgen. 

Na de bevalling doet onze dochter het zo goed dat ze bij ons op de kamer mag blijven liggen. Wel moet elke keer haar glucose geprikt worden maar dat nemen we maar voor lief. De kinderarts geeft meteen een richtlijn hoeveel onze dochter zou moeten drinken. We proberen borstvoeding wat eigenlijk meteen goed gaat. Nou ja, goed... Ze drinkt kleine beetjes en mijn vooraf gekolfde melk gaat er snel doorheen. Met enige moeite drinkt ze per keer 4 milliliter en de 2e dag richting de 6 milliliter. Maar dus niet genoeg volgens de arts en 's avonds blijkt dat ze toch naar de nicu zal moeten. 

Die ochtend vroeg, om 6.00 moet ik naar de wc en valt de ballon eruit. Ik had afgesproken dat ik zou bellen als dat zou gebeuren. Verrassend snel is de verpleegkundige er en ik ga meteen aan de ctg om te kijken hoe ons kindje het doet. Ik heb nog steeds elke 5 minuten kramp en de ctg ziet er goed uit. Na een half uurtje komt er een arts assistent me halen en gaan we naar een onderzoekskamer. Weer wordt er getoucheerd (en nee, nog steeds geen fan) maar ik heb al 4 cm ontsluiting. 

Maandagochtend ben ik nog even in de weer, ik was ons beddengoed en het bed moet nog op klossen worden gezet. Samen met mijn man regelen we dit nog even en we bereiden ons voor op wat er komen gaat. De vluchttas staat al wekenlang elke dag bij de deur en gaat elke dag mee in en uit de auto.

Het is donderdag, tijd voor een nieuwe doppler meting. Het was even zoeken voor de assistentes om een plaatsje te vinden in de agenda, zo druk is het op de afdeling.

We staan onder hoogspanning... Zo ontzettend veel zorgen en onze kleine reageert niet als we haar stimuleren. Normaal gesproken als ik zing - zij reageert met beweging, zowiezo op muziek... Mijn kleine meisje blijft stil liggen. Ik por wat in de zijkant, geen reactie, ik masseer m'n buik.