Van slapen bij mama naar eigen bed

In de vorige post gaf ik aan dat onze dochter naast ons in bed slaapt. Niet op de veiligste manier en daar werd constant door verschillende mensen op gehamerd. Ik wist niet goed hoe ik het dan moest doen. Ik wilde niet op haar gaan liggen terwijl ik slaap, ik red t niet om 6x per nacht minimaal naar haar toe te gaan. Het voedingskussen zorgde ervoor dat ze relatief veilig lag en haar eigen deken hielp om haar warm te houden. We hadden hierdoor niet super veel ruimte in bed en geen aparte extra kamer om even apart te kunnen liggen. 

Toen ze 2,5 maand oud was kon ze overdag eindelijk in haar eigen wiegje slapen. Al was het maar een halfuur, de eerste signalen dat ze richting eigen bedje ging waren er. De 2 weken erna lag ze steeds vaker in haar eigen bed en uiteindelijk sliep ze blokken van 1,5 uur ongeveer in haar eigen bed. 

Al mijn tijd en energie ging naar haar, ik merkte dat ik het moeilijker kreeg. Ik heb een paar gesprekken gehad met de psycholoog, even van me af praten en meedenken in wat nodig was. Een tijdelijke verhoging van de antidepressiva hoorde daarbij. 

Ik heb een vaatafwijking en ondertussen moest ik dus voor controle. Op zich had ik geen nieuwe lichamelijke klachten alleen die vermoeidheid.. Bij controle bleek dat de vaatafwijking stabiel was, controle na 2 jaar. Wel kwam er een toevalstreffer bij, iets waarvoor ik niet gescreend werd maar wel op de echo zichtbaar: een afwijkende hartklep en een verwijding van de aorta. Alsof er nog niet genoeg was maar goed, later daarover meer.

Leestip: “Jullie zullen een zwaar leven tegenmoet gaan“, waren de woorden van de dokter