Je hartslag daalt en komt niet goed terug, je moet nu komen!

Die ochtend vroeg, om 6.00 moet ik naar de wc en valt de ballon eruit. Ik had afgesproken dat ik zou bellen als dat zou gebeuren. Verrassend snel is de verpleegkundige er en ik ga meteen aan de ctg om te kijken hoe ons kindje het doet. Ik heb nog steeds elke 5 minuten kramp en de ctg ziet er goed uit. Na een half uurtje komt er een arts assistent me halen en gaan we naar een onderzoekskamer. Weer wordt er getoucheerd (en nee, nog steeds geen fan) maar ik heb al 4 cm ontsluiting. 

Per direct mag ik mijn spullen pakken en gaan we richting de kraamsuite. Nadat ik geïnstalleerd ben, proberen ze mij te vinden op de computer. Maar er komt geen internetverbinding en moeten we overhuizen naar een andere kamer. Nadat ik daar ben en infuus in heb bedenk ik dat ik het verkeerde nachthemd aan heb. Helaas, dan gewoon die. Is op zich ook niet zo erg alleen zitten er geen knopen in dit nachthemd.

Ondertussen is mijn man onderweg en ik krijg last van migraine. Na 2 paracetamol en een neuroloog die nog even mee wil kijken verder gaat het dan toch eindelijk beginnen. Mijn man stapt binnen tegelijkertijd met de verloskundige en de vliezen worden gebroken. 

Ik krijg een infuus met oxytocine en reageer heel heftig. De weeen komen zo snel dat ik geen tijd heb om even adem te halen. Gelijk wordt het infuus uitgezet en komt er wat rust tussen de weeën. Elke 3 minuten komen ze nu en ons kindje reageert nog goed. Omdat de weeën wat gaan vertragen krijg ik weer wat oxytocine en weer komen ze zo vlot dat ik er niet tussendoor kan puffen. Het infuus gaat weer uit en ik probeer wat andere houdingen. Staand vang ik wat weeën op maar nu wordt t moeilijker voor ons kindje. Ik probeer nog zittend op een bal maar ze kunnen haar niet meer registreren. Ik zal toch weer op mijn bed moeten gaan liggen. Al liggend doet de gynaecoloog een draadje op het hoofd van onze baby om haar beter te kunnen monitoren. Weer krijg ik wat oxytocine en weer die beruchte weeën storm. Ik vraag om een ruggenprik en deze wordt binnen 10 minuten gezet. De anesthesist was op de afdeling voor iemand anders dus dat was makkelijk. 

Nog voordat de ruggenprik volledig werkt komen de weeën extreem snel, er is geen pauze en binnen 4 minuten ga ik van 6 naar 10 cm ontsluiting en mag ik mee gaan persen. Dan gebeurt hetgeen waar we zo bang voor waren, je hartslag daalt en komt niet goed terug. We kunnen niet wachten, je moet nu komen! 2 extra gynaecologen komen binnengestormd en -wat ik liever niet wilde - de vacuümpomp wordt gepakt en een knip wordt gezet. Gelijk wordt de ligging van de baby gecheckt en de pomp geplaatst. Daar komt de volgende perswee en gelijk trekt 1 van de gynaecologen mee. In 1x ben je eruit en je begint meteen te huilen. Ze leggen je op mijn buik en ik mag genieten van jou. Je bent klein, maar o zo mooi... Na even wachten mag pappa de navelstreng doorknippen 💈

Ondertussen wordt ik meteen gehecht, de arts heeft door een bloedvat heen geknipt. dit is aardig pijnlijk dus ze verdoofd nog wat bij. Ze wacht even met hechten en ondertussen komt ook de placenta mee naar buiten. Dan hecht ze verder....

Na een poosje is het hechten klaar en wordt jij gecheckt, onze Emily. Ze wordt gewogen en de kinderarts kijkt haar meteen na. 2036 gram weegt je, net boven de 2 kilo. Als ze 37 gram minder had gewogen dan moest ze meteen mee naar de neonatologie maar nu mag ze bij ons op de kamer blijven. Bloot onder doeken lig je weer bij mij en zoekt voor het eerst naar de borst. Ik leg je aan en meteen begin je te drinken. Je doet het zo goed.