De eerste 10 dagen van onze dochter

Na de bevalling doet onze dochter het zo goed dat ze bij ons op de kamer mag blijven liggen. Wel moet elke keer haar glucose geprikt worden maar dat nemen we maar voor lief. De kinderarts geeft meteen een richtlijn hoeveel onze dochter zou moeten drinken. We proberen borstvoeding wat eigenlijk meteen goed gaat. Nou ja, goed... Ze drinkt kleine beetjes en mijn vooraf gekolfde melk gaat er snel doorheen. Met enige moeite drinkt ze per keer 4 milliliter en de 2e dag richting de 6 milliliter. Maar dus niet genoeg volgens de arts en 's avonds blijkt dat ze toch naar de nicu zal moeten. 

Mijn man gaat mee en terwijl ze wordt weggereden begint onze dochter hartverscheurend te huilen. Ik zelf ben in tranen want ik wil haar bij me houden. Maar ik moet blijven op de kraamsuite en kan niet met haar mee. Een kwartier later komt mijn man terug, hij sluit de deur en barst in tranen uit. "Ze wou niet stoppen met huilen ze was helemaal overstuur. Voelde gewoon dat ze achtergelaten werd. En het lukte mij niet om haar te troosten." We vallen in elkaars armen en huilen samen. Hoe is het toch mogelijk om zo'n klein kindje achter te laten, het voelt als falen.

Ik krijg wat van de verpleging om rustig te worden en te kunnen slapen. Na ruim een half uur word ik ook wat rustiger en valt uiteindelijk in slaap. De volgende ochtend word ik vroeg wakker en lig te piekeren. Ook mijn man is wakker en om 6.30 uur houden we het niet meer uit, we willen naar onze dochter. We worden er heen gebracht en zien daar onze dochter terug, met een sonde in haar neus. Ik mag haar even vasthouden en geef haar wat borstvoeding. Die middag word ik ontslagen uit het ziekenhuis maar een paar uur van tevoren blijkt dat ik mag inroomen bij de Nicu. Natuurlijk ga ik het liefst naar huis samen met onze dochter maar dat kan nog niet.

Samen met alle spullen en de eerste cadeaus wordt ik oververhuisd naar een andere etage. De verpleging is allemaal heel lief en aardig en onze dochter komt bij mij op de kamer. Zij krijgt zo de zorg die ze nodig heeft en ik mag haar in de gaten houden. Zelf ben ik wel herstellende maar dit is al heel fijn. 

Het is redelijk rustig op de kamer al komen er regelmatig artsen, verpleging en allerlei andere mensen binnen om even te praten, mee te kijken en de kamer schoon te houden. Ik heb niet veel behoefte aan bezoek, ik wil graag slapen en geniet van het kijken naar mijn dochter. Ik heb mijn telefoon bij me en maak op facebook bekend dat we een dochter hebben mogen ontvangen. De reacties stromen binnen en ik heb mijn facebookapp even afgesloten. Het geluid van de telefoon staat zacht, heel zacht zodat onze dochter er geen last van heeft. 

Er hangt een voedingsschema op de kamer en in overleg zou Emily deze 8 momenten voeding moeten krijgen. Niet vaker want dat kost te veel energie en het liefst om en om met de sonde of borstvoeding. Daarnaast moet ik gaan kolven om de productie op gang te krijgen. Heel vaak is Emily wakker op de voedingstijd en de verpleging geeft aan gewoon borstvoeding te proberen. Sonde kan altijd nog. 

Hoe langer we op de neonatologie liggen, hoe meer verschillende mensen we zien en hoe meer meningen er over de voedingen gegeven worden. Het is ondertussen dag 5 en ik heb al best wat last van mijn emoties. 's Avonds breek ik en bij de verpleegkundige op dat moment schiet ik vol. Huilend vertel ik dat ik niet meer weet wat en hoe. Iedereen zegt wat anders en ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik voel me een slechte moeder, kan niet eens het verschil maken en bepalen wat goed is voor onze dochter. 

Heel langzaam komt Emily wat aan maar ze heeft vaak voeding via de sonde nodig. Ik merk dat ze steeds meer wakker is tussen de voedingen en dat ze eigenlijk wat wil drinken. Op dag 8 trek ik de stoute schoenen aan en geef aan dat ik wil gaan proberen om te voeden als zij dat aangeeft. Ik merk dat er discussie ontstaat onder de verschillende mensen, de lactatiekundige vind t het proberen waard terwijl de artsen bang zijn dat ze dan te moe is om te drinken. Ik krijg groen licht om het 24 uur lang te proberen. Dit gaat verrassend goed en bij elkaar heeft ze maar 15 ml te kort gehad in de 24 uur. Dat was veel minder dan met de 8 momenten waar ze minimaal 10ml per keer tekort kwam. 

Ik mag doorgaan op deze manier en ook op dag 9 drinkt ze bijna genoeg, komt maar 5 ml te kort en op dag 10 mag de sonde eruit en mogen we naar huis!