Maandag, de dag dat iets moet gaan gebeuren

Maandagochtend ben ik nog even in de weer, ik was ons beddengoed en het bed moet nog op klossen worden gezet. Samen met mijn man regelen we dit nog even en we bereiden ons voor op wat er komen gaat. De vluchttas staat al wekenlang elke dag bij de deur en gaat elke dag mee in en uit de auto.

In de middag, om 13.30 hebben we dé belangrijke afspraak staan, de doppler die aan gaat geven wat het vervolg is. We worden binnen geroepen bij de echoscopiste en ze plaatst de echokop weer op mijn buik. De zoveelste echo deze zwangerschap. Ze meet de weerstand in de navelstreng en kijkt niet echt blij. Dan meet ze meteen ook maar de groei van de baby, er zit op 3 dagen na weer 2 weken tussen. 

Ze wil ons niet laten zien wat de curve is, ze geeft aan dat de gynaecoloog dit zometeen met ons zal bespreken. Na even wachten worden we binnen geroepen en hij valt met de deur in huis. Het computerscherm wordt gedraaid en we zien waar we bang voor waren. De groei is gestopt, de doppler is te hoog...

De arts vraagt wat we zelf willen. Wat is voor haar het beste? Ik zeg meteen; "ga maar inleiden, ik wil dit kindje niet verliezen" met een trillende stem. Dat gebeurt niet volgens de arts maar er moet nu wel doorgepakt worden. Ik ben nu 36+5 en die 2 dagen maakt ook niks uit. 

Na even heen en weer gebeld te worden mag ik naar boven naar de triage. Daar wordt eerst een ctg gemaakt om te zien hoe ze het doet. Dan krijg ik een eenpersoons kamer omdat ze willen dat ik de nacht blijf. Hierna wordt er getoucheerd (en nee, dat is geen pretje) en blijkt dat er al 2 cm ontsluiting is van zichzelf, alleen de baarmoedermond is nog niet verstreken. In overleg wordt er een ballonnetje geplaatst en mag ik terug naar de kamer. Nu afwachten wat er gebeurt. Op de ctg zijn harde buiken te zien, elke 5 minuten en voelen als een lichte kramp. Maar de start is ingezet. Die nacht slapen we apart van elkaar en wachten af wat de volgende dag zal brengen.