Bij 39 weken en 6 dagen heb ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ik kan niet meer, ik ben op, en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik heb mn grens steeds verlegt, maar dat lukt nu niet meer. 9 maanden heb ik gevochten voor jouw, want elke dag was aftellen, elke dag was er één dichterbij jouw en elke dag dat je langer in mijn buik zit is beter en het liefste wil ik dat je uit jezelf komt. Maar dat lijkt nog niet te gebeuren. Bijzonder blijft dat hoe beroerd ik me ook voel, jij het in mn buik prima lijkt te hebben en nog niet van plan bent om zelf te komen.

Nog eventjes en dan is ons wondertje er. We kunnen niet wachten om jou gezond in onze armen te sluiten. Je te ruiken, te voelen, te knuffelen, te genieten!

De reclame HG doet wat het belooft heeft voor mij een hele andere betekenis gekregen. Inmiddels ben ik 36 weken zwanger en zijn het nu nog de laatste loodjes. Nog even en dan kunnen we ons wondertje in de armen sluiten. Ik hoop zo dat alles goed gaat en blijft gaan want oooh wat raak ik op. Ik ben al zo ver gekomen, dat laatste moet ook lukken toch?

Van overleven naar leven?!

En toen was het tijd voor de 20 weken echo. Pffff wat een spanning en onzekerheid, en toch ook zin om de kleine weer te zien en het hartje te horen. 

Tijdens m'n eerste HG zwangerschap liep ik tegen veel onbegrip aan. De 2e keer denk je dat het je niet weer zo overkomt. Toch? Helaas wel! Er is nog veel onbegrip en onwetendheid rondom Hyperemesis Gravidarum, ook bij professionals. Hieronder wat opmerkingen die ik te horen kreeg tijdens beide zwangerschappen. 

Het gevecht tegen de misselijkheid