Het gevecht tegen de misselijkheid, de eerste 16 weken

Het gevecht tegen de misselijkheid

Zwanger van de 2e!!! Wat een dankbaarheid en geluk. Voor de zwangerschapstest ben ik al misselijk, maar ik probeer dit weg te eten, te negeren, want ooooh wat hoop ik deze zwangerschap te mogen genieten van al dit moois! Want ja! Ik ben echt zwanger!

Al snel lukt het wegeten van de misselijkheid niet meer en moet ik aan mezelf toegeven dat de misselijkheid me langzaam in z'n macht krijgt. 24 uur het gevoel dat ik moet overgeven, en ook steeds meer ga overgeven, voortdurend speeksel in m'n mond en zelfs s nachts lukt slapen bijna niet. Naar de huisarts (bij 5/6 weken) en aan de Emesafene. Ik ben er nu snel bij, dat maakt dat ik het vast kan onderdrukken hoop ik en een gewone zwangerschap kan hebben. Ik wil blijven werken en vooral nog even het stiekem samen genieten van het zwanger zijn. Maar helaas, al snel ga ik veel en dagelijks overgeven en put me dit zo uit dat ik niks meer kan. Beweging maakt me nog misselijker en daardoor ga ik nog meer overgeven, elke geur die ik ruik ervaar ik als vervelend en maakt dat ik moet kokhalzen/overgeven. Elke dag wordt een gevecht tegen de misselijkheid. Afleiding, negeren, doorgaan of er niks aan de hand is, niks helpt. Ik moet proberen om wat binnen te houden. Meer binnen te houden dan er uit gaat. Overgeven hoort er inmiddels bij, eten doe ik omdat het goed voor de baby is, maar niks smaakt en het liefste sluit ik mezelf op in een donkere kamer. Alle prikkels zijn me teveel.

Wat de ene dag binnen blijft aan eten en drinken gaat er de andere dag weer uit. Niks lijkt te helpen en m'n reserves raken op. Ik ervaar het zoveel zwaarder dan de eerste keer en vind het vreselijk dat ik er niet kan zijn voor mijn zoontje van 2,5.

Het voelt zo ongelofelijk egoïstisch om een 2e kindje te willen. Dit had ik kunnen weten en waarom doe ik dit mijn zoontje aan, m'n man en familie. Waarom kan ik niet normaal zwanger zijn. Ik wil zooo graag genieten, ben zo dankbaar. Er zijn zoveel die zwanger willen worden en waarbij het niet lukt en ik ben zwanger, maar denk waarom? Hoe hou ik dit vol? en ik kan dit niet langer. Daardoor voel ik me nog schuldiger. Ik wil gewoon werken, er zijn voor m'n gezin, de normale dingen doen en niet afhankelijk zijn van iedereen. Maar hoe meer ik er tegen vecht en over m'n grens ga hoe meer ik met m'n neus op de feiten wordt gedrukt en nog meer ga overgeven.

Bij 9 weken wordt ik opgenomen en aan het infuus gelegt. Wat voelt dat fijn dat vocht via je aders door je hand en je arm voelen stromen. Je hoofd die voelt of er een vacuümpomp op staat en je hersenen laten krimpen, die eindelijk weer wat ontspanning krijgt en het gevoel dat er wat ruimte komt tussen je hoofdhuid en hersenen. Onvoorstelbaar hoeveel hoofdpijn je kan hebben. En je buikspieren die pijn doen van het overgeven. Je slokdarm en keel die branden. Dat zoiets moois en bijzonders je zo ziek kan maken en dat ondanks alles de baby het goed blijft doen. Onvoorstelbaar, maar dat geeft moed om door te gaan en vol te houden. Hier komt een eind aan dat weet ik. Elke dag is er één dichterbij, alleen elke dag is er ook één die nooit meer terugkomt, waar ik niet van heb kunnen genieten en dat maakt me ook verdrietig.

Na 2,5 liter vocht in t ziekenhuis weer naar huis. 1,5 dag voel ik me redelijk en daarna gaat het snel weer slecht. Er aan toegeven, hulp vragen, rust nemen en doorbikkelen. Elke dag voelt als overleven en sommige dagen ga ik bijna kruipend door het huis. M'n slokdarm en keel raken zo geïrriteerd dat ik bloed mee ga overgeven. Wat doet dat pijn. Ik krijg een maagbeschermer en dat lijkt na een paar dagen m'n branderige gevoel wat weg te nemen. Ik krijg extra controles in het ziekenhuis en de echo's houden me er bovenop. Onvoorstelbaar hoe de kleine groeit en al speelt met de navelstreng. Net of hij aangeeft dat hij wil eten. Meer! Meer! Rupsje nooitgenoeg wordt z'n bijnaam.

M'n lichaam voelt op. Bij de eerste controle bij de verloskundige(10wk) klaag ik al over pijn rechtsbovenin onder m'n borst. M'n voeten en handen voelen raar. Warmtestuwing, pijn als in scherpe speldenprikken, en jeuk. Vorige zwangerschap op het eind cholestase gehad, maar dat kan het nu toch niet al zijn?

M'n verloskundige kiest ervoor om bij het bloedprikken ook m'n vitamines te laten controleren. Misschien kan ik bij tekorten ergens ondersteuning in krijgen wat helpt tegen alle klachten. Ook bij de gyneacoloog vertel ik over de pijn, soms kan ik niet eens rechtop zitten/staan zoveel last heb ik rechtsboven in. Zo'n pijn dat je het vast wilt pakken en er heel hard in wil knijpen. Ze controleren m'n leverwaardes. Niks aan de hand en veel meer wordt er ook niet gedaan.

Na 1,5 week krijg ik de bloeduitslag van de vitamines. Een tekort aan B12 en D3. Maar dan komt het... een vitamine B6 vergiftiging erbij. Dit door het gebruik van de Emesafene. Het medicijn tegen de misselijkheid die ik veilig kon gebruiken volgens huisarts en gyneacologen. Waar de waardes bij 180 al duiden op vergiftiging zijn mijn waardes 1001 en ik heb 1,5 week moeten wachten op die uitslag, dus nog 1,5 week de medicijnen gebruikt.

Na de uitslag (13wk) gelijk gestopt met de Emesafene. Ook met de maagbeschermer. Ik was wel klaar met van alles te nemen waarvan iedereen zegt dat het veilig is. Een dag daarna erge hoofdpijn en m'n pijnklachten werden wat erger. M'n zenuwstelsel is aangetast door de vitamine b6 vergiftiging en nu heb ik ontwenningsverschijnselen. Als je denkt alles wel wat gehad te hebben krijg je dat er ook bij.

Is alles wel goed met de baby? kan dit alles geen kwaad? en hoeveel kan m'n lichaam nog aan? Vraag ik me dagelijks af.

Ze denken dat het voor de baby allemaal wel meevalt, maar vertrouwen daarop durf ik niet, ze zeggen zoveel.... de echo's lijken goed en straks de 20 weken echo afwachten. Wat extra spannend zal worden. Tot die tijd volhouden, doorgaan, positief blijven, niet me gek laten maken.

Bij 15 weken heb ik na m'n verjaardag de ergste dag sinds m'n zwangerschap. M'n verjaardag verliep zo goed. Maar 3x overgegeven en s middags een goed momentje met m'n schoonouders, broer, schoonzusje en kids. Een dag daarna moest ik dat bekopen. Zo voelde dat. Ik bleef overgeven. Het hield niet op. 10x , 15 x en dat liep tot 24u op tot wel 20x of vaker. Ik was op, kon niet meer, maar gelukkig viel ik in slaap. De dagen daarop 1-3 x per dag overgeven en dat zijn goede dagen voor me. Tot 16 weken. Die donderdag ga ik weer extreem veel overgeven. En rond 17u ben ik zo kapot dat ik de verloskundige bel. Ik kan niet meer, ik ben zooo op en het houdt maar niet op. Ik mag naar het ziekenhuis aan het infuus. Ook daar blijf ik overgeven, maar rond middernacht houdt het ook weer op. Ik lig bij de wc op de grond en smeek of het nu klaar mag zijn. Laat me alsjeblieft genieten van die kleine hummel in de buik, dat is alles wat ik wil.

De volgende dag weer naar huis en dan geef ik zo een dag niet over. Wel misselijk en een gevecht om het binnen te houden, maar het lukt. De volgende dag ook, en daarna ook. Kan het dan echt? De dagen dat ik niet heb overgegeven kon ik tot nu toe op 1 hand tellen, en nu 3 dagen niet overgegeven! Zou dit het omslagpunt zijn? Na 11 weken overgeven wordt het nu beter? Hoe dan ook, wat er morgen ook gebeurd, dit heb ik en pakt niemand me meer af!