HG zwangerschap, bijna 39 weken!

Nog eventjes en dan is ons wondertje er. We kunnen niet wachten om jou gezond in onze armen te sluiten. Je te ruiken, te voelen, te knuffelen, te genieten!

Wachten duurt lang en is op dit moment slopend. Nu lijkt elke dag een eeuwigheid en lever ik steeds meer in. 

Ik kan bijna niet meer, ben op aan het raken. Het overgeven is weer flink aanwezig, de hoofdpijn, mn slokdarm die brand door het overgeven, ik val weer af en lig hier op bed vol te houden. Proberen een houding te vinden die geen pijn doet. Mn rechterkant doet zo'n pijn dat ik daar niet meer op kan liggen. Mijn lichaam voelt op maar mijn geest wil vol houden. Vol houden tot de dag dat je uit jezelf komt, maar ik weet niet hoelang ik dat nog redt. We zijn er bijna en hebben het al zo ver gered!

Over een paar dagen een afspraak over eventueel inleiden. Ik hoop alleen zo dat je uit jezelf komt. Het voelt egoïstisch om me te laten inleiden, want jij lijkt het prima te hebben in mijn buik. Maar het vol blijven houden wordt steeds lastiger.

Hoe zwaar het ook is, toch blijf jij het in mijn buik goed doen. Wat ben ik daar dankbaar voor en ondanks dat ik een hekel heb aan mn lijf die niet "normaal" zwanger kan zijn ben ik toch ook verbaasd hoeveel een lijf aan kan.

Nu de bevalling nog. Wat ik aan de ene kant als verlossing zie: Dag HG zwangerschap, dag alles wat me zo ziek maakt en van iets wat heel mooi en bijzonder hoort te zijn een hele zwarte donderwolk heeft gemaakt. Ik had het zo graag anders gezien en dat blijft toch aan me vreten. Aan de andere kant zie ik ook op tegen de bevalling. Kan ik dit nog wel aan? Heb ik nog genoeg kracht om ook dit te doorstaan? De vorige bevalling was geen pretje. Met vanaf 3cm persdrang, een weeënstorm, overgeven, hyperventileren en de gynaecoloog die moest ingrijpen omdat het met de baby en mama niet goed ging. Maar ook dat hebben we gered, dus kom maar klein wondertje: We zijn klaar om jou te ontmoeten!