We survived! Na 9 maanden HG ben je daar!

Bij 39 weken en 6 dagen heb ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ik kan niet meer, ik ben op, en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik heb mn grens steeds verlegt, maar dat lukt nu niet meer. 9 maanden heb ik gevochten voor jouw, want elke dag was aftellen, elke dag was er één dichterbij jouw en elke dag dat je langer in mijn buik zit is beter en het liefste wil ik dat je uit jezelf komt. Maar dat lijkt nog niet te gebeuren. Bijzonder blijft dat hoe beroerd ik me ook voel, jij het in mn buik prima lijkt te hebben en nog niet van plan bent om zelf te komen.

Gelukkig heb ik een gynaecoloog die ziet dat het nu klaar is. Ze zegt (door alleen maar naar mij te zien) dat ik lang genoeg heb volgehouden, dat het genoeg is zo! Alleen al die woorden doen me zoveel, want het voelt toch egoïstisch om te zeggen ik kan niet meer en wil graag ingeleid worden. Wat zijn nou die paar extra dagen/ maximaal 2 weken op al die 9 maanden nog om te wachten tot je uit jezelf komt?

Mn bloeddruk wordt gemeten en is te hoog. Bloed en urine wordt gecontroleerd maar dat is wel goed gelukkig. Na de controles wordt er besloten dat ik de volgende dag ingeleid ga worden. Wel moet ik s ochtends nog even bellen of er plek is en geen spoed tussendoor is gekomen.

De volgende dag is het zo ver. 7u gebeld en om 8u mag ik mij melden. Alles wordt besproken en we hebben een fijne verloskundige erbij. Rond 9u worden mn vliezen gebroken en krijg ik een infuus met weeënopwekkers. Elk half uur wordt dit opgehoogd. Afwachten hoeft niet lang, want het rommelde al wat, en dat zette snel door in weeën. De vorige bevalling had ik een weeënstorm, en ook deze keer bleef me die niet bespaart. Van 4 naar 9 cm ontsluiting ging zo snel dat ze de pijnbestrijding niet eens meer konden pakken. Toen mocht ik al persen, en dat was bijna niet te doen met gekneusde ribben. Het trekken aan mijn knieën en de kin op mijn borst was nou net de houding die niet lukte. Het voelde of mn ribben gingen breken en of mn lichaam in de brand stond. Na een heftige bevalling ben je daar in een paar uurtjes. Eindelijk heb ik je in mn armen. Dankbaar, trots en het gevoel van we hebben dit overleefd!

Mijn gevoel dat je lang en zwaar zou zijn klopte. Meer dan 4 kilo en 52 cm. Onvoorstelbaar dat dit kan na zo'n zwangerschap waarin ik 9 maanden heb overgegeven. Je hebt me letterlijk opgegeten dat blijkt want ik weeg na de zwangerschap lichter dan daarvoor.

En toen was daar de roze wolk! Genieten van jouw, de familie bellen, onze zoon erbij! Maar dit lijkt voor even. De grote zwarte donderwolk komt al snel weer terug als blijkt dat je wel erg blijft kreunen en je blijft je verslikken en spuugt veel. Ons zoontje zegt al: mama geen dikke buik meer, mama weer beter. Baby nu spuien, baby niet goed! Na weer extra controles blijkt dat je zuurstof niet goed is en moet je na de couveuse afdeling. Wat een klap en net als je denkt dat het genieten mag beginnen....

Ze denken aan wat opstartproblemen en je krijgt zuurstof. Je wordt aan alle apparatuur gelegd. Daar lig je dan te vechten. Wat ben je overstuur en het is of ik mezelf zie liggen van de afgelopen maanden die aan het vechten en het overleven is. Vreselijk en een beeld wat ik nooit meer zal vergeten. Ik sta machteloos en wil sterk blijven en moed houden, maar wat bekruipt mij het gevoel dat er toch iets mis is. De volgende ochtend komt de kinderarts op mijn kamer. Het gaat niet goed met je en ze willen contact met een ander ziekenhuis. Misschien ben je daar beter op je plek. Ik breek! Ze willen nog één ding proberen en ik ga weer zo snel mogelijk naar je toe. Gelukkig lijkt deze poging te werken en willen ze het de komende uren aanzien. Wel worden je gegevens doorgestuurd en kijkt het andere ziekenhuis mee. Na 3 dagen onzekerheid en het uitsluiten van verschillende dingen komt daar toch het omslagpunt en wordt de zuurstof afgebouwd. De voeding bouwen we op en ook het infuus mag er uit. Wat ben je een vechter en gelukkig zien we steeds meer ontspanning bij je. Na 5 dagen mag je mee naar huis en blijken de opstartproblemen langer te hebben geduurd dan verwacht, maar gelukkig is er verder niks aan de hand. En daar gaan we dan....op onze roze wolk naar huis! EINDELIJK!