Afgelopen maandag hebben wij het startgesprek gehad bij Cuypers en Cuypers in 🇩🇪. Een fijn gesprek. Dokter Cuypers heeft besloten direct op ICSI over te gaan. Vanwege de wisselende zwemmertjes bij manlief en de verwachting dat er bij mij vanwege de PCOS en hoge AMH redelijk wat follikels zullen groeien, wil hij het niet riskeren om te weinig zwemmers voor bevruchtingen te hebben. Maar even: wat een leuke en grappige man! Hij maakt alles zo luchtig en ipv alle medische standaard praatjes maakte hij de vergelijking met koken. Het is een recept en als we deze na poging 1 niet lekker vinden, zijn er genoeg opties om alles nog te fine tunen, een beetje zout of beetje peper en kruiden extra, helemaal maatwerk dus gericht op ons🤣. Maar voor nu was hij positief ingesteld en gaf hij ons goede kansen!

Het is even geleden dat ik een nieuwe blog heb geplaatst. De laatste paar maanden is er veel gebeurd en ik zat en zit nog steeds totaal niet lekker in mijn vel.

We zijn inmiddels alweer twee jaar (medisch) onderweg naar een tweede kindje en de laatste tijd merk ik dat het steeds zwaarder aan het worden is. Vooral het stukje secundaire subfertiliteit speelt de laatste tijd vaak door mijn hoofd. Opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, zoals: Je hebt al een kindje, wees blij en geniet daar dan extra van, hoe lang gaan jullie nog door? En zou je nou wel doorgaan? Je weet dat het kan he! Geniet toch van je gezin want er zijn er genoeg die helemaal geen kindje hebben. Ze laten me onbewust (negatief) nadenken en geven me eigenlijk alleen maar meer en meer een schuldgevoel en een gevoel van verdriet alsof er geen erkenning is voor het verdriet dat wij ervaren. Geen respect voor de keuze die ik en Kevin samen hebben gemaakt, door te starten met dit traject. Waar wij aan het begin vol goede moed en hoop deze keuze heel bewust hebben gemaakt in de hoop dat het met een beetje hulp wel goed zou komen. Staan wij er na twee jaar uiteraard zelf ook "anders" in. We hebben zoveel tegenslagen moeten verwerken de afgelopen tijd en telkens kwam er wel weer iets bij. Natuurlijk denken wij zelf ook iedere ronde en bij elke tegenslag weleens: waarom gaan we in godsnaam door?, hoelang gaan we hier nog mee door? Of we stoppen ermee! Het is klaar, het is genoeg. Maar altijd herpakken we onszelf en merken we dat onze wens, onze liefde, ons doel en onze hoop de overhand neemt. En voor een wens, ga je door tot het einde! Ons verdriet voor een tweede kindje mag er net zo zijn als bij een eerste! 

Het is een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgehouden. Ik krijg zoveel lieve berichtjes via socials/mamaplaats, dat ik een update kom geven. Wij hebben even een pauze ingelast!

Vandaag hebben we een gesprek met de fertiliteitsarts gehad om de uitslag van het 4e semenstaal te bespreken en had ik weer een follikelmeting om de groei van de eitje(s) te bekijken, 2 kanshebbers van nu 15 mm en 11.5 mm, hopelijk groeien deze beide door tot rond de 18 mm want dan hebben we ook nog eens een dubbele kans!. Wij krijgen op de valreep voor de overstap naar IVF, toch nog een beetje extra hulp door middel van IUI. YES! Vorige week was het weer een week met rot nieuws. Ik ben inmiddels weer aan een nieuwe ronde met injecties begonnen (ronde 20 alweer in totaal en 10 met hormoonstimulatie, jeetje inmiddels ruim 90 injecties en wat pillen verder). Er was vorige week nog weinig groei te zien. Vriendlief heeft voor de 4e keer dus een potje moeten inleveren en daar hadden wij eigenlijk veel te veel hoop op een goede uitslag voor. Dit bleek even anders uit te pakken, daarover later meer. Als eerst een stukje achtergrond over hem. Want ook hij heeft het niet altijd makkelijk.Op de eerste plaats: Ik ben zo enorm trots op hem en wat hij de afgelopen twee / drie jaar heeft bereikt!  Niet iedereen weet dit, want daar loop je niet mee te koop natuurlijk en het is best persoonlijk om dit allemaal te delen, MAAR mijn vriend is verslaafd. Een verslaafde in herstel om het goed te zeggen. Hij heeft jarenlang alles gedaan wat god verboden heeft en is hiervoor twee keer in een kliniek opgenomen geweest.Toen wij elkaar leerde kennen was hij zo goed als van alles af, behalve zijn jointjes. Zijn jointjes waren (bijna) zijn alles, zijn ultieme ontspanning en deze rookte hij weg als sigaretten.Aangezien ik zelf ook altijd van een feestje heb genoten en niet geheel onbekend was met drugs, heb ik daar eigenlijk nooit heel veel moeite mee gehad. Hij was ook niet vervelend of minder leuk door het blowen, sterker nog, vanwege zijn ADHD functioneerde hij beter met zijn jointjes dan zonder en dat was vaak te merken als hij even niet had gerookt. Je merkte dit ook niet direct in negatieve zin aan hem, het was geen stoner die op de bank onderuit gezakt zat en niets deed. Zoals gezegd gewoon een goed functionerend en hardwerkende jongen en ook een enorm lieve en actieve bonuspapa voor mijn zoontje. Ik ben daarbij niet iemand die hem dingen gaat verbieden omdat ik denk dat dit juist averechts werkt, iemand zal zelf in moeten zien of moeten voelen wanneer het tijd is om de stap richting het clean worden te zetten met de juiste beweegredenen. Ik praat dingen niet goed, zeker niet want er zaten natuurlijk ook negatieve kanten aan zijn wietgebruik. Zo stond zijn leven zo goed als in het teken van blowen en het moeten blowen. Als wij als gezin een dagje weggingen, zat hij regelmatig in de auto voor zijn shot thc en trok zich dan even terug. Ik merkte het als we ergens te lang waren, dan wilde hij naar huis gewoon relaxen met zijn joint, anders sloeg zijn humeur om. Uiteraard is het financieel niet bevorderend voor de spaarrekening met de hoeveelheid die hij rookte en daarbij was iets simpels als een rijbewijs halen of überhaupt een voertuig besturen, geen optie. Eigenlijk waren wij als gezin in zekere zin allemaal afhankelijk van zijn gebruik. Daarbij kwam natuurlijk het traject. De 1e uitslagen van het semenonderzoek waren vorig jaar al niet al te best. Eigenlijk moest daar sowieso verandering in gaan komen. Een paar maanden terug ging bij hem dan ook een knop om. Van de een op andere dag wilde hij stoppen. Niet met hulp, niet via de huisarts of een kliniek maar gewoon op eigen houtje, hij was er volgens eigenzeggen , wel klaar mee. Hij wilde dit niet meer, hij had nu ons, een huis, werk, sport en wilde meer energie. De kinderwens speelde voor een groot deel natuurlijk ook mee. Ik was en ben zo enorm trots op hem dat hij het uit zichzelf wilde proberen! Maar tegelijkertijd ook bang. Want hoe gaat dit, hoe anders gaat het worden, hoe zal zijn gedrag beïnvloed worden en wat gaat het doen met zijn ADHD?.Eenmaal aan het detoxen zag ik hem dag in dag uit worstelen met zijn verslaving. Wat een hel, en wat heb ook ik afgezien , niet alleen hij hoor🙈🤣. Ik dacht dat er geen einde kwam aan de hel van een persoon die hij die weken was geworden, ik zat al aan de hormonen en ook ik kon mijzelf moeilijk inhouden als hij weer eens onredelijk of met woede reageerde, hij zat zichzelf continue dwars. Ik heb me in die tijd meermaals afgevraagd of het überhaupt wel verstandig was om te stoppen met blowen en of dit onze relatie niet kapot zou maken. (Zo ervaart hij mij waarschijnlijk ook als mijn hormonen weer toeslaan). Maargoed, na de ergste eerste weken merkte we gelukkig als snel positieve verandering. Het ging goed en het gaat nog steeds goed! Hij komt aan in gewicht, ziet er gezond uit, eet weer gezond en meer en sport weer, de zwarte kringen zijn uit zijn gezicht weggetrokken, en hij voelt zich goed! We kunnen nu zeggen:Wauw, wat een verschil en wat is ons leventje in positieve zin veranderd! Ik kan duizend keer blijven zeggen hoe trots ik op hem ben dat hij dit zelfs met alles wat al speelt en middenin traject met zoveel tegenslagen, nog steeds blijft volhouden. Ik ben nog meer van hem gaan houden dan ik al deed.Momenteel is hij bezig met rijlessen, heeft hij zijn theorie examen behaald, een nieuwe baan, gebruikt geen drugs of alcohol en slikt bevorderende supplementen vanwege de kinderwens. Daarbij heeft hij veel meer positieve energie dan voorheen! Allemaal goede nieuwe stappen. Schat ik ben trots op je! ❤️Na deze aanpassingen in levensstijl, hadden we daarom ook de beste hoop op een betere uitslag van het semen, in ieder geval een verbetering. Helaas bleek dat zoals gezegd een mega teleurstellende uitslag te zijn en kwamen wij er vrijdag achter dat het van een matige 11 miljoen zwemmertjes gedaald is naar een magere 2 miljoen waarvan maar 5% goed beweegt. Schommelingen zijn normaal, maar dit vinden wij zelf wel een drastische daling. Het is zo enorm frustrerend dat je juist met al de goede aanpassingen, niet beloond word. Het is voor hem al niet makkelijk geweest en dan is dit gewoon heel verdrietig. Bij mij kwamen er vragen op als: waarom spuit ik mezelf dan nog vol met al die hormoon troep? Heeft het wel zin om zo door te gaan, want op deze manier zwanger worden is zo toch vrijwel uitgesloten? Stop ik nu met de injecties en pakken we even pauze om ons klaar te maken voor IVF?. En mijn vriend, de lieve schat, begon zich af te vragen of ik niet beter een andere vriend kon zoeken waarbij het zwanger worden wel zou lukken. ( NATUURLIJK NIET, WIJ DOEN DIT SAMEN, DIT IS ONS PROBLEEM). Nu zit het met medicatie goed bij mij, en nu gaat het bij hem zo achteruit. Het is voor hem ook een klap voor zijn mannelijkheid en hij wordt er onzeker van. Terwijl dit doet niets af aan hoe hij is als persoon en als man! Hij is zelf een gesloten persoon en verwerkt het in stilte, ik ben iemand die wil praten en het van me afschrijft, dat is moeilijk soms. Vandaag was het gesprek met de arts daarom ook emotioneel zwaar voor ons. De tranen vloeiden bij ons beide maar er was ook opluchting. Het moest er uit en soms gebeurd dat dan voor de ogen van de arts wanneer je eigenlijk je kwetsbaarheid niet graag wil laten zien.Omdat de uitslag slecht was, is besloten dat er nog in deze cyclus ingegrepen wordt door middel van IUI. Voorheen was de uitslag van mijn vriend matig waardoor IUI eigenlijk weinig zou toevoegen voor ons. Het probleem lag immers grotendeels bij mij vanwege mijn PCOS. IVF is sowieso al de vervolgstap na nu nog 2 rondes, dat stond al op de planning. Wij zijn opgelucht en blij dat er in deze ronde toch nog gezorgd word voor een goede kans. Ik wil niet zeggen dat ik veel hoop heb dat het zo ineens zal lukken maar alles is beter dan niks, toch? Wij gaan voor deze nieuwe kans! a.s. vrijdag heb ik een (hopelijk) de laatste follikelmeting en als dit allemaal goed is mag ik de Ovitrelle weer zetten en volgt de IUI zaterdag. Ik ben er van overtuigd dat wij hier sterker uit gaan komen en we uiteindelijk beloond mogen worden met een wonderbaby! Stiekem hou ik juist in deze klote tijd, steeds meer en meer van mijn vent, want echt je moet stevig in je schoenen staan om dit aan te kunnen samen. Het wordt echt onderschat en het is lood en lood zwaar, ook voor de man, om te moeten toekijken hoe je vriendin alles moet ondergaan en je zelf niks kan. Elke maand opnieuw leven in hoop, zenuwen, geduld, onzekerheid verdriet en rouw. Wij hopen dat dit alles het snel allemaal waard gaat zijn! We've got this! ❤️🤞🍀

Het is alweer even geleden dat ik na mijn laatste blog, die over de overstap naar injecties met GonalF ging, heb geschreven.

Na mijn laatste blog is het even stil geweest. Er is nogal wat gebeurd in de afgelopen 3 maanden.

Begin februari mocht ik eindelijk starten met de verhoogde dosis letrozol 5 mg. Na een rollercoaster ronde de maand ervoor had ik dit keer eindelijk een super positief gevoel!

Als je een kinderwens hebt en kampt met vruchtbaarheidsproblemen dan kan dat een hele verdrietige en eenzame tijd zijn. Al helemaal als je daarnaast kampt met een nog redelijk onbekende menstruele stoornis PMDD (preMenstrueel Dysphoric Disorder).