11 maanden geleden
Secundaire subfertiliteit
Een begrip waar maar weinig begrip voor is.
Ons verdriet voor een tweede kindje mag er net zo zijn als bij een eerste!
We zijn inmiddels alweer twee jaar (medisch) onderweg naar een tweede kindje en de laatste tijd merk ik dat het steeds zwaarder aan het worden is. Vooral het stukje secundaire subfertiliteit speelt de laatste tijd vaak door mijn hoofd. Opmerkingen, hoe goed bedoeld ook, zoals: Je hebt al een kindje, wees blij en geniet daar dan extra van, hoe lang gaan jullie nog door? En zou je nou wel doorgaan? Je weet dat het kan he! Geniet toch van je gezin want er zijn er genoeg die helemaal geen kindje hebben. Ze laten me onbewust (negatief) nadenken en geven me eigenlijk alleen maar meer en meer een schuldgevoel en een gevoel van verdriet alsof er geen erkenning is voor het verdriet dat wij ervaren. Geen respect voor de keuze die ik en Kevin samen hebben gemaakt, door te starten met dit traject. Waar wij aan het begin vol goede moed en hoop deze keuze heel bewust hebben gemaakt in de hoop dat het met een beetje hulp wel goed zou komen. Staan wij er na twee jaar uiteraard zelf ook "anders" in. We hebben zoveel tegenslagen moeten verwerken de afgelopen tijd en telkens kwam er wel weer iets bij. Natuurlijk denken wij zelf ook iedere ronde en bij elke tegenslag weleens: waarom gaan we in godsnaam door?, hoelang gaan we hier nog mee door? Of we stoppen ermee! Het is klaar, het is genoeg. Maar altijd herpakken we onszelf en merken we dat onze wens, onze liefde, ons doel en onze hoop de overhand neemt. En voor een wens, ga je door tot het einde! Ons verdriet voor een tweede kindje mag er net zo zijn als bij een eerste!
Het lijkt wel alsof je soms geen recht hebt op het verdriet of de teleurstelling, want ja, je hebt er toch al een kind!
Ons plaatje van hoe onze toekomst eruit zou komen te zien, ONS leven is (nog) niet compleet. Het lijkt wel alsof je soms geen recht hebt op het verdriet of de teleurstelling, want ja, je hebt er toch al een kind! Maar ook bij ons is het elke ronde, net zoveel en soms zelfs méér verdriet!Koppels die te maken hebben met secundaire subfertiliteit weten hoe het is om al een kindje te mogen hebben, het geluk te ervaren van de liefde die je kan geven en van een kindje mag ontvangen, en te zorgen voor. Maar tegelijkertijd hebben wij ook enorm veel confrontatie. Ik sta dagelijks in contact met gezinnetjes, zwangere vrouwen, moeders op het schoolplein die hun kleuter brengen maar ook een kinderwagen bij hebben, of trots verkondigen dat ze weer in verwachting zijn en hun kleuter een broertje of zusje zal krijgen en vragen wanneer wij een tweede krijgen.Daarbij is het lichamelijk zwaar met een kleuter van 4 om in een fertiliteitstraject te zitten. Het ziek zijn van de bijwerkingen van de medicatie, ziekenhuisbezoekjes plannen rondom schooltijden, oppas regelen, en daarbij een kindje hebben die ook alle aandacht en zorg vraagt en dit ook verdiend, ik moet hem dit ook geven en soms gaat dat met moeite en heb ik er op sommige dagen even helemaal geen puf voor maar het niet doen is geen optie! Even in bed gaan liggen of gewoon even tijd voor mij, is vaak geen optie.Ook mijn/onze rouw, verdriet en de wanhoop iedere maand als het weer niet gelukt is, kan en mag ik niet uiten waar hij bij is. Want je wil een vrolijke en goede moeder zijn voor hem, en dit probeer je met man en macht ver bij hem weg te houden, dat lukt soms niet. Soms ontploft toch alles en is alles ineens teveel en soms is er dan toch dat verdriet waarmee ook hij geconfronteerd wordt. Dan voel je jezelf als moeder intens schuldig, dat gevoel kan ik bijna niet beschrijven. Je zit ook keer op keer vol twijfels over jezelf als moeder, ben ik echt zo ondankbaar?
Dus ja, ik weet dat ik een wondertje heb, en ja, ik weet dat hij het beste verdiend en ik heb soms het gevoel dat ik "faal" als moeder voor hem. Daar heb ik niemand voor nodig om dat te verduidelijken. Maar dit alles betekend zeker niet dat hij te kort komt. Sterker nog, hij krijgt zo enorm veel liefde van iedereen! En ook hij, kan niet wachten tot hij een broertje of zusje mag gaan krijgen, dus ook voor hem gaan wij door!
Met secundaire subfertiliteit kan je net zoveel verdriet ervaren als iemand zonder kindje of iemand die wellicht nooit een kindje zal krijgen. Het heeft evenveel bestaansrecht en voor verdriet en rouw zijn geen grenzen. Iedereen ervaart dit op hun eigen manier. ❤️
In mijn volgende blog geef ik een update over onze onderzoeken in Duitsland bij C&C. De uitslagen waren niet allemaal goed en kunnen wellicht verband houden met de herhaalde miskramen.
Wordt vervolgd ....
Anoniem
Wel..
Anoniem
Hartverscheurend...Waar!! Ik leef zo enorm met jullie mee..jullie zijn dappere strijders en jouw zoontje komt niets, maar Dan ook niets te kort..Jullie in begrip en medeleven we