Van ICSIWENSBEEB naar ICSIGELUKTBEEB

Update!!! Jaaaa.. inmiddels schandalig lang geleden dat ik een blog heb geschreven. Maar ik ben zwanger!!!! Dat ik dit nog eens kon gaan schrijven....  27+2 om precies te zijn dus dat schiet aardig op. Mega blij, gelukkig, enthousiast en zoooo dankbaar voor dit kleine wondertje wat groeit in mijn buik. Ik kan het niet in woorden uitleggen! 
Duitsland heeft wonderen verricht. De 3e tp was een dikke vette plakker! Ik begon in december 2023 met stimuleren voor de punctie, in januari was de punctie waarbij er 25 follikels zijn aangeprikt, 17 eicellen werden gevonden waarvan 9 rijp en de volgende dag 5 bevrucht d.m.v. ICSI. Uiteindelijk hielden wij 4 blastocysten over. De 3e is ons prachtige prinsesje in wording.Ze doet het enorm goed! Groeit goed en is helemaal goedgekeurd tot nu toe.

Vanwege de factor vijf leiden, slik ik dagelijks ascal en gebruik ik antistollingsinjecties. Ik heb de eerste weken alle zwangerschapskwaaltjes kunnen afstrepen van de bingokaart, heel vervelend soms met een 6 jarige erbij maar ik vond het prima en ging er makkelijk mee om. Vanaf 16 weken begon ik me weer mezelf te voelen! HALLELUJA Geen hormonen, geen emotionele buien meer, geen ziekenbuisbezoekjes of alleen om te kijken naar mijn wondertje 😍. Ik vond mezelf weer helemaal terug. Weer een hard feit over hoe je zo enorm veranderd door alle medicaties in een traject Ik was in 3.5 jaar tijd eindelijk weer mezelf! Ik viel zelfs eerst kilos af! Alle vocht verdween uit mijn bolle toet en het kon niet beter gaan!Vrolijk, zorgzaam en een gelukkige vrouw die druk aan het plannen was voor de toekomst en alle mooie dingen die komen gaan. Ik was eigenlijk gewoon schandalig gelukkig! Misselijkmakend misschien wel 😝

Inmiddels is dit een beetje anders geworden. Tijdens mijn zwangerschap van Hayven kreeg ik last van koliekaanvallen, ik had galstenen en een ontstoken galblaas. Na zijn geboorte werd dit zo heftig dat ik uiteindelijk met geelzucht, geopereerd ben en mijn galblaas is verwijderd. Iedereen die koliekaanvallen kent, weet dat je tijdens zo'n aanval, het liefst het loodje legt en die pijn echt hels is, je sterft liever ter plekke en dat is echt niet overdreven.Heel blij was ik dan ook toen dat ding er eindelijk uit was en ik "tijdelijk" pijn vrij was.

Na 2.5 jaar begonnen we aan onze fertiliteitsreis en merkte ik al regelmatig dat ik last kreeg van dezelfde plek als waar ooit de galblaas zat. Ik kwam in gewicht aan, had vaak een opgezette buik door alle hormonen en hield veel vocht vast. Als ik dan bijvoorbeeld uit eten ging of een grote maaltijd at, kreeg ik standaard na 30 min koliekachtige pijnen, het zakte altijd snel weer af en er waren zelfs periodes bij dat ik totaal geen last had. Het zal wel een combinatie zijn van de medicatie en de galblaasplek die altijd zwak zal blijven, dacht ik.

Ik heb meermaals aangeklopt bij de huisarts, en ook daar werd gezegd: stress, traject, medicaties. Uiteindelijk ben ik bij de psycholoog beland vanwege paniekaanvallen die ik kreeg, omdat ik merkte dat er iets niet goed zat. Is het dan toch stress van alles? 

Vanaf 20 weken zwangerschap begonnen deze koliekachtige pijnen echter dagelijks te worden. Mijn buik groeide verder en er kwamen steeds minder pijnvrije momenten. Op controle bij de gynaecoloog gaf ik mijn pijn aan en werd ik uiteindelijk doorverwezen naar de MDL arts. Er volgde een bloedonderzoek (lever, galwegen, nieren), urine onderzoek en een echo van alle organen op verdenking van galstenen in de galwegen. Echter kwam alles helemaal prima en top gezond terug, uit deze onderzoeken, dus nergens afwijkingen. Waar komt dan deze pijn vandaan?

Inmiddels ben ik dus 27 weken zwanger en kan ik dagelijks letterlijk NIETS meer zonder pijn. Ik sta er mee op en ik ga ermee naar bed. En zelfs snachts word ik wakker van stekende pijnen in mijn rechterbovenbuik en in combinatie met een groeiende buik, is mijn nachtrust minimaal. Simpele taken zoals de verzorging van Hayven, een vaatwasser in en uit ruimen, poetsen of een wasje ophangen en opvouwen, gaat gepaard met een vreselijke pijn. Het gevoel alsof er constant een mes onder je ribbenboog zit en zodra je beweegt deze steekt of draait. Soms voelt het alsof er een golf van stroom door de plek bij mijn galblaas trekt, of dat er iets bekneld zit. 

Inmiddels ben ik alweer 3x gezien door huisarts/mdl arts en heb ik zelfs 5 uur op de spoed van het ziekenhuis gezeten. Uiteindelijk kan niemand iets doen aan mijn pijn. Medicaties kunnen niet vanwege het risico voor de baby. Dus uitzingen maar...Na de zoveelste mental breakdown ben ik deze week bij een vervangend huisarts geweest die met mij een onderzoek heeft gedaan. Verdenking ACNES syndroom ofwel buikwandpijn syndroom (beknelde zenuw in de buikwand). Waarschijnlijk ontstaan na de galblaasoperatie vanwege de pijn die ik al die tijd al had, en nu erger wordend vanwege de groeiende buik door zwangerschap. 

Over 5 weken mag ik naar een specialist in het MMC Eindhoven. Dit is ook weer iets waar nog maar weinig over bekend is en waar weinig specialisten in zijn. Gelukkig is Eindhoven, in de buurt. Waarschijnlijk ga ik een verdovende injectie krijgen in de zenuw, in de hoop dat dit werkt en ik wellicht pijnvrij de zwangerschap door kan komen. Alle symptomen wijzen op ACNES maar wat als het iets anders is? Er blijft maar weinig over.. dus ik hoop oprecht dat dit het is. En vooral, dat het na de bevalling ook weer weg trekt of minder zal zijn zoals ervoor. Momenteel ben ik gekluisterd aan huis. Ga ik meermaals over mijn eigen grenzen heen en ben ik alleen pijnvrij als ik met een kruik op de pijnplek ga liggen op de bank. Ik wil zo graag genieten van dit wondertje in mijn buik, voelde me juist zo goed en dit maakt het enorm lastig, na alles wil je niet klagen.

Ondanks dat geniet ik uiteraard van de zwangerschap en probeer ik echt positief te blijven. Maar de pijn breekt op, de nesteldrang speelt op en kan geen uitweg vinden, ik wil de babykamer doen, dingen in huis doen, met Hayven op pad en ik kan niks. Ondanks dat , probeer ik het dagelijks leven zo goed en kwaad als kan toch door te zetten met pijn. Onze bruiloft komt er aan, deze zijn we vol op aan het plannen. Ik kijk zo uit naar die dag maar tegelijkertijd maakt het me zo bang, hoe ga ik me door de pijn heen bijten? Elk uitstapje al is het nog zo klein, even naar de schoonouders, even naar de stad of ergens een hapje eten. Letterlijk alles gaat gepaard met pijn. Aan de buitenkant niet te zien voor mensen, ik lach, probeer door te gaan, positief te zijn en vooral enorm blij en dankbaar te zijn voor deze zwangerschap! 

Laatst waren we onze trouwringen uitzoeken. Iets waar ik enorm veel zin in had en zo blij mee was. Ik heb vol blije emoties in de winkel gestaan en we kozen de ringen maar ondertussen kon ik wel door de grond zakken van de pijn en wilde ik zsm thuis zijn. Ook mijn bruidsjurk passen moest iets moois zijn, maar eenmaal aan heb ik pijn en wil ik het liefst zo snel als het kan op de bank liggen.Het breekt op en het maakt me verdrietig, ik huil als ik wakker word en ik huil als ik alleen ben. Ik probeer niet te klagen naar andere. Want ja, ik heb altijd wel iets he? Het was al 3.5 jaar ellende in traject, mensen weten het inmiddels wel, mensen hebben er geen zin meer in en je blijft mensen verliezen. Iemand met een gebroken been en gips, daar is begrip voor en hulp. Maar iemand met onzichtbare pijn dat is lastig te begrijpen lijkt wel..En ik snap het wel, het is ook lastig te zien als je aan de buitenkant een masker op hebt. Maar ook uitleggen dat iets pijn doet, helpt voor mijn gevoel niet. 

Uitzingen, nog 12 weken, daar hou ik me aan vast. Het word elke week net iets pijnlijker dus de angst is momenteel ook aanwezig dat ik dit op den duur echt niet meer ga trekken, wat dan?.Al probeer ik het nu dag voor dag te bekijken en ga ik er van uit dat dit na de zwangerschap weg is. Het gaat gepaard met veel zorgen.Had ik deze pijn niet gehad, kon ik oprecht zeggen dat deze zwangerschap zo vlot, fijn en goed is verlopen tot dusver. Het zwanger zijn, ik vind het zo heerlijk! Ik voel me juist zo goed dan. Het is verdrietig dat het zo moet, en hopelijk kom ik de laatste weken alsnog goed door! 

Liefs