Zin om iets leuks te winnen?
Met Carmen Groenefelt, Artist & Illustrator, ben ik een samenwerking aangegaan!
Ik mag een print t.w.v. €15 verloten. Als je meedoet ontvang je sowieso een GRATIS extraatje.
Doe je mee? Ga dan naar mijn blog, en lees hoe je kans maakt!

Seks, er wordt weinig over geschreven, maar tegelijkertijd is de wereld er zo open over. Men zegt dat de taboe’s zijn doorbroken; want het is toch niet erg om te genieten, zolang het maar veilig gebeurt. Maar wordt je daar uiteindelijk nou echt gelukkiger van?

Het is 21 november 2014, een paar dagen na mijn verjaardag. De laatste dagen heb ik wat vaker last van indalingsweeën. Zo’n zeurende pijn in mijn rug. Ondanks de pijn ben ik opgelucht. Twee weken geleden vertelde de verloskundige me namelijk nog dat ons meisje vanuit de stuitligging gelukkig weer was gedraaid. Bij de controle van afgelopen week lag ze wel laag, maar nog niet vast in het bekken. De bewegingsvrijheid om alsnog weer in een stuit te gaan liggen, was er dus nog steeds. Nu ze aan het indalen was, was er geen weg meer terug. Een geruststelling dus. Ik was wat minder gerust gesteld toen ik ’s avonds om 23u regelmatige zeurende weeën voelde. Om de 5 minuten, heel kort. In het begin dacht ik nog aan indalingsweeën, maar na een half uur werd ik toch wat ongerust. Opeens, een uur later, stopte het. Ik ging uit van een vals alarm.

Zoals je in mijn vorige blogje hebt kunnen lezen is onze kleine grootste meid zich aan het ontwikkelen tot een heuse peuter(puber). Hier horen natuurlijk niet alleen driftige buien bij, maar ook hele wijze peuterpraat. Ze gedraagt zich steeds meer als een ‘grote zus’, en dat levert soms leuke, grappige en soms ondeugende praatjes op. Hieronder lees je 9 situaties uit ons dagelijks leven.

Ja, het is zover. We zitten er middenin. De peuterpuberteit. Niks wordt zomaar meer geaccepteerd, want mevrouw wil ‘zelf doen’. En niet alleen dat; het moet op haar manier. En lukt dit niet, dan kan ze erg driftig worden. Gelukkig heb ik tijdens mijn studie Pedagogiek een aantal methodes geleerd hoe verstandig om te gaan met dit soort taferelen. En nee, dit lukt niet altijd. Ook ik als pedagoog verlies écht weleens mijn geduld. Juist daarom is het fijn om te weten hoe je er verstandig mee om kunt gaan. Heb jij ook een puberende peuter? Ik geef je een aantal tips!

Peuters kunnen heel driftig zijn. Soms om een reden, soms ook niet. Een driftbui kan zomaar uit de lucht vallen. Peuters doen ook vaak niet alles meer wat jij wilt dat ze doen. Ze verzetten zich, omdat ze ontdekken dat ze ook een eigen mening en willetje hebben. Heel gezond, maar soms héél lastig voor de ouders.

Ik ben van mening dat je in de basis heel duidelijk, geduldig en consequent moet zijn naar een peuter. Probeer altijd rustig te reageren en vervelende situaties te voorkomen! Wanneer jij je opwindt, doet jouw peuter dat ook. En geloof me, dat is écht niet leuk! Afhankelijk van de situatie, zouden de volgende dingen kunnen helpen:

In 2010 vroeg Lukas me ten huwelijk. Sindsdien hebben wij altijd een project gehad samen. Toen wij ons verloofden studeerden we allebei nog. We organiseerden een verlovingsfeest en besloten te trouwen ná ons afstuderen, in september 2012. Een jaar lang waren we -tijdens ons studentenleven- bezig met alle voorbereidingen voor onze bruiloft en huwelijksreis. Een drukke tijd. In de zomer van 2012 studeerde ik af. Lukas nog niet. Toch trouwden we en maakten daarna een prachtige huwelijksreis naar Lefkas in Griekenland. We besloten rustig aan te doen; er was immers veel gebeurd de afgelopen tijd.
We woonden samen in een één-kamerappartement in Rotterdam. Ik werkte op een afstand van anderhalf uur reizen met de trein en bus en Lukas was fulltime bezig met afstuderen en bijbaantjes. Het werd financieel zwaarder toen ik eind december 2012 besloot mijn baan op te zeggen. Ik werd er doodongelukkig van. Hopeloos ging ik op zoek naar een andere baan, maar bij elk sollicitatiegesprek werd ik afgewezen vanwege onvoldoende ervaring.
En toen, heel onverwachts, raakte ik zwanger. We waren gelukkig, maar ook een beetje bezorgd. Ik had geen baan, Lukas studeerde nog én we moesten weg uit dat appartement. Van februari tot eind maart heb ik behoorlijk in de stress gezeten. Toch, wonder boven wonder, vond Lukas een fulltime baan. Geen toeval als je het aan mij vraagt. Als een malle zochten we naar een leuk huurhuisje waar wij onze dochter een eigen plekje konden geven. In april startte Lukas met zijn nieuwe baan en in mei verhuisden we naar een plaats in Brabant, tegen Zeeland aan. Ik was toen bijna 20 weken zwanger. Omdat ik er niemand kende probeerde ik wat contacten te leggen en gaf me op voor een zwangerschapscursus en zwangerschapszwemmen. Al die tijd was ik thuis, maar ging niet meer op zoek naar een baan. Ik wilde er -nadat onze dochter geboren zou zijn- fulltime zijn voor ons kindje.
Begin oktober 2013 was ik uitgerekend, maar door vroegtijdig gebroken vliezen, is zij met 36 weken al geboren. Na een heftige bevalling, volgden er ook nog acht zware maanden waarin ik me depressief en eenzaam voelde. Ik kon maar niet wennen aan de plaats waar we woonden en we hebben veel zorgen gehad om Yara haar gezondheid. In de tussentijd was ik -weer heel onverwachts- zwanger geworden van onze tweede dochter. Een schok, maar tegelijkertijd bracht het me heel veel vreugd. Ik begon me zowel lichamelijk als geestelijk beter te voelen en had energie voor 10. Die adrenaline trok me erdoorheen. Toch duurde ook deze zwangerschap niet tot het einde. Met ruim 34 weken zwangerschap kreeg ik vroegtijdige weeën en werd onze jongste dochter geboren. Bijna drie weken lag ze in het ziekenhuis. Een pittige tijd. Op zo’n moment bevind je je in een emotionele achtbaan en leef je met de dag. Begin december 2014 mocht ze mee naar huis. Een enorme opluchting.

Warme chocolademelk. Ik vind het heerlijk. Vooral als mijn man het voor me maakt. Hij heeft een geheim recept, die hij uiteraard niet met me deelt. Mijn tips wil ik wél delen, en wel met jullie! Máár, eerst maar eens vertellen hoe dat nou moet.

De kinderprogramma’s van tegenwoordig vind ik stom. Ja echt! De beelden flitsen in een raptempo aan je voorbij; hoe kan een kind dan toch begrijpen waar het over gaat? Vroeger hadden we programma’s als Pippi Langkous, Madelief, Barbapapa, Musti, Tik Tak, Kabouter Plop, en ga zo maar door. Programma’s met -naar mijn mening- nog enigszins een boodschap en een educatieve draai. Oké, om het even te relativeren; ja, de wereld verandert en ja, mijn kinderen zullen opgroeien in een maatschappij waar nou eenmaal alles gehaast gaat. (Helaas!) Ook van kinderen wordt er tegenwoordig verwacht dat ze snel informatie kunnen verwerken. Maar moet ik hen daar nu al mee confronteren? Als het niet nodig is, vind ik van niet. Kinderen worden in het dagelijks leven al overspoeld met allerlei prikkels van buitenaf. Als er een wat drukker filmpje op televisie te zien is, en dan heb ik het over harde geluiden en snel wisselende beelden, merk ik dat ook meteen aan hen. Ze nemen het over. De programma’s van Zappelin vind ik voor de leeftijd dat zij nu hebben, het meest geschikt. Dit zijn -over het algemeen- programma’s waar ze spelenderwijs iets van kunnen leren. Sesamstraat bijvoorbeeld. Ze hebben steeds een ander thema. Het is leerzaam, interactief en leuk!

Peuters kijken steeds vaker televisie. Voor veel ouders is de televisie een hele fijne uitkomst, en dit begrijp ik heel goed. Ze zijn dan even stil en vragen niet om jouw aandacht. Tóch geloof ik dat als je je kinderen op jonge leeftijd al laat wennen aan te vaak televisie kijken, dat dit beschadigend kan zijn voor het lichamelijke welzijn en concentratievermogen. Een terechte vraag is dan, wat is te vaak? Ik denk dat je dit alleen als ouder zelf goed kan inschatten, afhankelijk van welke afspraken er zijn en wat voor kind je hebt. Het ene kind is er gevoeliger voor dan de ander. Persoonlijk denk ik dat peuters nog geen beeldscherm nodig hebben. Hier zullen ze -zodra ze naar school gaan- ongetwijfeld mee in aanraking komen. Peuters horen te spelen, met speelgoed. Gewoon ,zoals wij dat vroeger ook deden. Zelf je fantasie gebruiken. Torens en hutten bouwen, dansen om de tafel, onzichtbare taartjes eten met de poppen en boekjes voorlezen aan je knuffels. Dàt vind ik véél gezelliger om naar te kijken dan twee kinderen die voor de televisie zitten.