Snap
  • Bevallingsverhalen

Vroeggeboorte nummer 2

Lees hoe een vroeggeboorte mij -nota bene in de Week van de Prematuren- opnieuw (voor de tweede keer) is overkomen.

Het is 21 november 2014, een paar dagen na mijn verjaardag. De laatste dagen heb ik wat vaker last van indalingsweeën. Zo’n zeurende pijn in mijn rug. Ondanks de pijn ben ik opgelucht. Twee weken geleden vertelde de verloskundige me namelijk nog dat ons meisje vanuit de stuitligging gelukkig weer was gedraaid. Bij de controle van afgelopen week lag ze wel laag, maar nog niet vast in het bekken. De bewegingsvrijheid om alsnog weer in een stuit te gaan liggen, was er dus nog steeds. Nu ze aan het indalen was, was er geen weg meer terug. Een geruststelling dus. Ik was wat minder gerust gesteld toen ik ’s avonds om 23u regelmatige zeurende weeën voelde. Om de 5 minuten, heel kort. In het begin dacht ik nog aan indalingsweeën, maar na een half uur werd ik toch wat ongerust. Opeens, een uur later, stopte het. Ik ging uit van een vals alarm.

De volgende dag, 22 november 2014. Er staat veel op de planning. Ondanks mijn behoorlijke toeter en lichamelijke behoefte aan rust, kon ik niet stil blijven zitten. Ik voelde me dit laatste trimester beter dan die twee daarvoor. We gingen boodschappen doen, haalden een buggypod op via een marktplaatsadvertentie (lees hier meer over in mijn blogje ‘Op Stap’) en daarna reden we nog even naar de stad. Ik bleef met Yara in de auto, want Lukas haalde een verrassing op. Dit was nog voor mijn verjaardag en dat mocht ik dus niet zien. Yara was de hele dag al onrustig. Ze huilde veel en was erg moe. Toen we de buggypod op gingen halen bij die mensen thuis was ik erg onder de indruk van hun verhaal. Hun drie weken oude zoontje was opgenomen in het ziekenhuis en konden hem maar twee keer per dag bezoeken. Niet wetende dat ik een paar uur later in dezelfde situatie zou zitten..

In de namiddag bereidde Lukas beneden de verrassing voor, terwijl ik Yara in bed legde. Ze was erg overstuur en heeft lang gehuild. Alsof ze aanvoelde dat er iets ging gebeuren met mama. Uiteindelijk heeft ze moeten overgeven, maar daarna is ze gelukkig wel gaan slapen. Toen ik beneden kwam had Lukas allemaal kaarsjes aangestoken, een muziekje opgezet en op de tafel stond een heerlijke High Tea die hij dus geregeld had voor ons twee. Superromantisch! Wat een lief verjaardagscadeau! We schoven onze slaapbank uit en hebben op ons gemakje genoten van al het lekkers. Tot ik rond 18.30u weer erg last kreeg van mijn rug. Het was precies zo’n rugpijnaanval die ik ook had tijdens het einde van Yara’s zwangerschap. Een continue pijn in mijn onderrug. Ik was er niet gerust op, want dit kon zomaar betekenen dat dit geen indalingsweeën meer waren maar voorweeën. Ik stelde mezelf gerust dat dit bij Yara drie weken heeft geduurd, dus dat het waarschijnlijk nog niet zover was. Ik nam twee paracetamol en Lukas bracht een warme kruik. Zo was het goed uit te houden. Rond 22.45u werd Yara overstuur wakker. Ze had weer overgegeven. We hebben haar toen samen -ondanks mijn rugpijn – in bad gedaan en daarna een warm bord pap gegeven. Ze at bijna niks en rilde van de kou. We gaven haar een sinaspril en stopten haar weer in bed. Lukas en ik zijn daarna beneden op de bank in slaap gevallen. Rond 00.30u vetrok ik naar ons bed, want het lag toch niet zo lekker met die rugpijn. Ik pakte mijn voedingskussen erbij en hoopte dat ik toch nog wat kon slapen. Rond 2.30u werd ik wakker en ik wist meteen: “dit is menens”. Ik betrapte mezelf erop dat ik me om de 5 minuten omdraaide vanwege rugweeën. De continue pijn was weg, maar elke 5 minuten moest ik al echt een wee wegzuchten. Ik maakte Lukas wakker en heb hem de situatie uitgelegd. Het duurde even voor hij echt wakker was en begreep wat er aan de hand was.

Ondertussen heb ik lopen ijsberen en tussen de weeën door ben ik vast wat spullen gaan opruimen. Tja, dat heb je met die adrenaline. Rond 3.30u belde Lukas de verloskundige. Zij twijfelde geen moment en was direct onderweg. Terwijl ik de trap opliep naar boven om spullen te gaan pakken, stortte ik in en zei tegen Lukas: ‘Als alles maar goed is met ons kindje!’. Lukas stelde me gerust en daarna is alles op de automatische piloot gegaan. Toen de verloskundige er zo’n 20 minuten later was stelde ze al 5cm ontsluiting vast. Te laat om weeënremmers toe te passen. We moesten onmiddellijk naar het ziekenhuis, want het kon nu echt snel gaan. Lukas haalde Yara uit bed, en ik stopte in alle haast nog wat kleding, eten en drinken in haar tas. We belden onze oppas voor opvang van Yara, maar uiteraard reageerde zij niet. Het was midden in de nacht. Dan maar mijn ouders, die helaas op 1.5 uur rijden bij ons vandaan wonen. Ook zij reageerden niet, maar uiteindelijk hebben we ze via mijn broertje kunnen bereiken. Zij waren direct onderweg.

Rond 5.15u waren we in het ziekenhuis. Hier zouden mijn ouders ook naartoe komen om Yara op te halen. Alle verloskamers én gynaecologen waren ‘bezet’. Ik lag dus in een patiëntenkamer te wachten totdat er een verloskamer vrij zou komen. Mijn eigen verloskundige assisteerde ondertussen bij mijn bevalling. Verpleegkundigen van het ziekenhuis liepen de kamer in en uit. En dat terwijl ik daar in mijn nakie de weeën aan het opvangen was. Kun je je het voorstellen? De rugweeën werden steeds heftiger, maar omdat mijn vliezen nog niet waren gebroken, kon ik ze goed opvangen. Yara was er de hele tijd bij. Ze hadden een bedje van de kinderafdeling voor haar gehaald en haar in de badkamer gezet; in de hoop dat ze nog wat slaap zou pakken. Maar nee, deze hele situatie bracht haar enorm veel onrust. Om 6.45u kreeg ik persdrang en had ik volledige ontsluiting. In raptempo stonden er drie mensen om mijn bed. Het ging allemaal té snel om nog naar een verloskamer te worden gebracht. Twaalf minuten later was daar onze tweede dochter geboren! Mijn ouders waren een paar minuten voordat Elèna geboren werd, aangekomen in het ziekenhuis. Ze hebben haar dus meteen –toen Elèna in de couveuse de patiëntenkamer werd uitgereden- kunnen bewonderen. Yara ging met mijn ouders mee om bij te komen van de hele situatie! En daar lag ik -tien minuten na de bevalling- zonder mijn dochters, zonder mijn man en mét een verpleegkundige die vroeg wat ik wilde drinken. Ik was beduusd. Opnieuw was het ons overkomen…Dit keer met 34 weken zwangerschap!

De hele blog kun je lezen op: https://buttydaantje.wordpress.com/2015/07/24/bevallingsverhaal-no-2/

8 jaar geleden

Ben heel blij om te lezen dat je kindjes toch gezien de vroeggeboorte een mooie start hebben gemaakt en het helemaal is goed gekomen. Extra reden om er nog meer van te genieten!

8 jaar geleden

Zo heftig joh!! Al helemaal als het je een tweede keer overkomt! Gelukkig was wel alles oke met je pas geboren dochter, toch?