Haat ná de oorlog - AZCverhalen #1

Het is zaterdagavond. Ik bevind me in de wereld van toen. Een wereld zonder vrijheid. Een land in oorlog. Burgers worden vervolgd en opgepakt, om wie ze zijn. Iets wat we ons nu helemaal niet meer kunnen voorstellen. Of toch wel? Ik was bij Anne.

Anne, het meisje dat we allemaal wel kennen van haar prachtige, ontroerende dagboekverhalen. Ik ben er dus geweest. Wat een prachtig theaterstuk. Als je mijn blogje met “20 facts about me” hebt gelezen, dan weet je dat ik én van theater houd én een fascinatie heb voor de Tweede Wereldoorlog. In groep 8 kreeg ik een 10 voor mijn werkstuk over Anne Frank. Zij inspireerde mij. Ik heb haar dagboek helemaal gelezen. Hoe kan het dat de wereld zo gek wordt dat onschuldige mensen vervolgd worden? Vermoord zelfs. Niet alleen Anne’s verhaal is een schrijnend voorbeeld van wat oorlog met je doet. Nog vele anderen maakten precies hetzelfde mee. Of dat voorbij is? Nee! Wij zijn eigenlijk zo onwetend over wat er in de wereld speelt. Nog steeds heerst er vervolging, haat en oorlog. “Anne” vertelde haar verhaal, en terwijl ik zat te kijken, voelde ik teleurstelling. Sommigen hebben er namelijk niks van geleerd. Nu er met de vluchtelingencrisis zoveel vluchtelingen ons land binnenkomen, ontstaat er opnieuw haat in ons land. En dat terwijl veel van deze mensen gevlucht zijn voor datgene waar Anne over schreef. De haat jegens deze mensen is veelal gebaseerd op vooroordelen. Ik word er verdrietig van en boos. De haters, of eigenlijk degene die naar mijn mening gewoon bang zijn, roepen de meest vreselijke dingen. Maar wat lossen ze ermee op?

Ken je dat televisieprogramma ‘Rot Op Naar Je Eigen Land’? De deelnemers volgen een vluchtroute van een vluchteling. Zij verdiepen zich in wat deze mensen meegemaakt hebben. Wat ze ervoor over hebben gehad om in vrijheid te kunnen leven. Maar als ze in Nederland zijn, dan zijn ze er nog niet. Wist jij dat mensen die Nederland binnenkomen eerst 3 maanden lang in een aanmeldcentrum worden verhoord door de IND? En wist je ook dat mannen en vrouwen hier van elkaar worden gescheiden? Wist jij dat het maanden kan duren voordat er duidelijkheid is over een status, een verblijfsvergunning? Deze mensen leven in een AZC nog steeds in onzekerheid. Verhalen die ik zelf van dichtbij heb meegemaakt en gehoord toen ik er nog werkte als vrijwilliger.

Het AZC waar ik werkte is een terugkeercentrum. Dat betekent dat de meeste mensen die hier wonen, worden voorbereid op hun terugkeer. In de tijd dat ik er nog werkte, waren er plots ook veel mensen die zich aan het voorbereiden waren op een leven in Nederland. Vanwege het generaal pardon hadden zij na lange tijd toch een verblijfsvergunning gekregen. Dit gold niet voor Yasmina, toen een meisje uit groep 3. Klasgenootjes wisten ons -de juffen- te vertellen dat zij samen met haar ouders weg was gegaan. Niemand wist waar ze was. Haar hele gezin was spoorloos, niemand heeft hen nog gezien. En zo kwam het vaker voor dat kinderen ineens weg waren. Net als Anne. Gevlucht en machteloos.

Kun jij je dat voorstellen? Dat je gevlucht bent? Of heb je dat zelf meegemaakt?
Mijn hele blog lees je op www.buttydaantje.nl

In een volgende aansluitende blog geef ik 3 asielkinderen waar ik mee werkte een gezicht. Ik vertel hun verhaal!