Oke, een tijdje niets gepost.. een hele tijd aan het herstellen geweest van operatie 2. Waar voor een ‘normaal’ mens 6 weken staat, staat voor mij meestal 6 maanden.. of langer met pech.. en ja pech dat heb ik nogal vaak gehad. De maanden na de bevalling/keizersnede van Olivia ging het fysiek best oké, na 1 dag was ik mn bed uit en kon ik zelfstandig naar de badkamer en viel t erg mee met de pijn.. maar ineens was daar die verschrikkelijk kramp weer. Ik weet nog goed, we gingen eten bij de buren, BBQ en we aten een lekker stukje vlees. Ik voelde me niet zo heel lekker na het eten en ging even liggen, gelijk raakte ik overspoeld door de aller heftigste pijn ooit, ik verkrampte direct en gilde het uit. 

Mijn lieve Olivia, 11 oktober was mijn meisje alweer 1 jaar. En jeetje!! dit jaar is echt zó bizar snel gegaan. Wat begon met een hoop onzekerheid, want hallo ze lag wel aan de beademing en zonder papa of mama in de buurt 5 nachten lang. Ik was zo bang voor de gevolgen hiervan. Ze sliep elke dag en nacht bij mij en op mij en was zo heerlijk rustig en tevreden. sliep eigenlijk van voeding tot voeding en s'nachts ook. Ik had echt heel veel geluk hiermee, want haar zus had enorme krampjes en gilde letterlijk iedere dag alles bij elkaar. Tuurlijk huilde Olivia ook wel eens maar het was misschien 1 uur bij elkaar in 3 maanden tijd.. Natuurlijk had ik ook heel veel geluk hiermee, omdat ik nog moest herstellen van de keizersnede. Ik probeerde deze keer echt zo rustig mogelijk te doen om zo snel mogelijk weer beschikbaar te zijn voor iedereen maar vooral voor Xara. Ik had het zo gemist om met haar te spelen of eventjes naar de speeltuin te gaan. Gelukkig kon ik na 4 weken weer wat naar buiten met haar en hebben we de schade van de afgelopen maanden goed in gehaald!

Daar ben je dan, midden in de nacht op 11-10 wordt jij geboren, ofwel met een hoop geweld uit mijn buik getrokken, omdat het niet zo goed met je gaat. 

Dus met 37 weken ingeleid worden omdat ik cholestase had en mijn lever de gal zout en zuren niet meer kon afbreken. In zwangerschap 1 had ik helse nierstuwing en nu dit weer, gelukkig deed dit geen pijn en was de jeuk vervelend maar goed te doen. Ik probeerde niet te denken aan de gevaren die mijn lieve baby liep. 

Het verhaal gaat uiteraard verder…

Ja ik dacht zelf echt in een langdurig traject te komen. In het ziekenhuis op de endometriose poli werd er namelijk gezegd ‘ we zien je over 12 maanden, wanneer je niet zelf zwanger raakt’. Shit, dat wil ik niet! Ik kocht dan ook direct ovulatie testen en plaste iedere ochtend over zo’n stom staafje. Ik had niet echt het idee dat het zijn werk deed, stuurde zelfs nog een mail naar het bedrijf dat het niks deed.

Nu mijn meisje bijna 4 is en ik eigenlijk nog een zwangerschap en bevalling te verwerken heb van haar zusje wil ik dit toch van me af schrijven..

Na de keizersnede in 2018 bleef ik maar buikpijn houden. Niet een beetje buikpijn, een krampje of steek, maar echt enorme buikpijn waar ik paracetamol en naproxen dagelijks voor nodig had. Ik kon al maanden geen broeken dragen en tijdens mijn menstruatie bleek het nog erger te worden. 

Overal zie je altijd geweldige zwangerschappen, geen pijntjes, geen kwaaltjes, geen zorgen en een prachtige glow "Mijn zwangerschap is alles wat ik niet verwacht had, van begin tot het eind".