De bevalling nummer 2

Dus met 37 weken ingeleid worden omdat ik cholestase had en mijn lever de gal zout en zuren niet meer kon afbreken. In zwangerschap 1 had ik helse nierstuwing en nu dit weer, gelukkig deed dit geen pijn en was de jeuk vervelend maar goed te doen. Ik probeerde niet te denken aan de gevaren die mijn lieve baby liep. 

Ik beviel dit keer in het westeinde ziekenhuis, omdat je in het bronovo niet meer kon bevallen. Anyway, ik had denk ik sowieso voor een ander ziekenhuis gekozen. De verpleegkundige van de verlos afdeling waren ècht de aller liefste die ik maar had kunnen wensen. Hoe vervelend vorige keer ging, zo rustig en lief probeerde ze het dit keer voor mij te laten lopen. De ballon werd weer geplaatst en na 2 minuten kreeg ik al weeën, hele pijnlijke ook. Ik zou nog naar huis mogen, maar de arts zei direct al dat ik dit zeker NIET mocht, nou dat begon alweer goed. Ik sprak direct deze teleurstelling uit, ik was dus weer verkeerd geïnformeerd, bedankt. 

Goed ik bleef dus, Alex mocht tot de avond blijven en de nacht moest hij thuis slapen, prima verder want dan sliep er tenminste nog 1. Na 2uur dat de ballon was ingebracht viel hij er al uit, woow snel! Gaat het dan nu ook beginnen? Maar nee, er gebeurde precies niks. Na de nacht werd ik wakker om 7u en wilde ze mij controleren op ontsluiting, 3 een kleine 4 cm was ik al! Bonus! Het ging dit keer misschien dan toch lukken? Toen alex er was mochten we naar beneden voor de ruggenprik, dit keer niet het hele ziekenhuis door, maar gelijk de lift in. De ruggenprik werd gezet door een anesthesist die alleen was en erg druk, de verpleegkundige moest dan ook assisteren. De ruggenprik werd gezet en jawel, het leek dit keer wel wat te doen, sterker nog; ik viel gelijk flauw. Ik voelde me licht in me hoofd worden en toen ik bijkwam stond iemand met mijn voeten in de lucht. Mijn bloeddruk was snel gedaald door de ruggenprik en ik moest dus de hele bevalling aan de bloeddrukmeter om dit goed te monitoren. (mega pijnlijk en mijn arm was dus ook echt donker paars hier van)

De weeen kwamen maar ik kon ze goed opvangen, dankzij de ruggenprik. Ze werden rustig opgeschroefd, maar we hadden geen haast? Dus t kon rustig aan. We keken series, de hele squid qame en ondertussen kon ik mezelf goed concentreren op de weeën die om de 6 minuten kwamen. Ik wist dat ik me niet druk moest maken en zeker niet moest verkrampen, dus deed ik nog wat dansjes, luisterde we muziek en probeerde ik vooral te ontspannen. Ik zat best lekker in die bubbel.

Inmiddels had ik verpleegkundige 4 want het was midden in de nacht en we waren nog steeds op 6 cm. Shit, maar ergens dacht ik dat t wel goed zou komen. Totdat er weer 2 artsen naar binnen kwamen ‘we denken dat de baby t niet meer zo fijn heeft in jouw buik’ oh nee toch wat nu weer? We gaan nog een x kijken; 7 cm het schoot echt niet op. We gaan nog 1x overleggen (ondertussen werd het hele team al opgetrommeld om de OK klaar te maken) het was inmiddels 4:00. Ik viel gewoon in slaap tussen de weeën en was totaal op van 2 nachten niet slapen. De artsen kwamen terug en probeerde voorzichtig het nieuws te brengen ‘ sorry je hebt echt goed je best gedaan, maar we kunnen niet meer wachten’ de kleine meid moet gehaald worden. Ok.. shit, janken!! Ik voelde mij zo ontzettend teleurgesteld en ik vond dat mijn lichaam gefaald had. Waarom kan ik potverdikkie niet gewoon een kind baren? Waarom moet ik nu weer een keizersnede ondergaan wetende dat ik hier heel veel pijn van ga krijgen? Shitshitshit! Maar oke wat moet dat moet.

Ik werd klaar gemaakt voor de keizersnede, dit ging het zelfde als vorige keer. Een chagrijnig anesthesist zei nog ‘als de verdoving niet werkt ga je onder algehele narcose’ ja denk t ook niet meneertje! Ik word op de tafel neergelegd en ik vraag nog om een andere katheter, want toch latex gekregen en daar had ik al de hele tijd irritaties van. 

Ze beginnen met snijden, de baby blijkt een sterrenkijker te zijn. Dus toch! Ik voelde haar halverwege de nacht ineens enorm draaien, die dacht mooi niet dat ik daar uit dat gaatje ga komen.. Olivia wordt geboren, de allermooiste en precies een kopie van haar zus, maar met zwarte krulhaartjes. Ik mag haar niet direct bij me, ik maak me daar in eerste instantie geen zorgen over, want misschien een ander protocol bij een ander ziekenhuis. Ik vraag de kinderarts om de score en ze krijgt een 9 van een 10, ok opluchting. Ze wordt even bij mij gelegd en maakt veel knor geluidjes, precies zoals dr zus dacht ik nog. Maar dan neemt de verpleegkundige haar na een paar seconde ineens weer mee, wacht eens? Wat is er nou? Ontwetend lig ik daar, de artsen leiden me af, vertellen me hoe de blaas er bij ligt(grote kans dat die door de endometriose zou scheuren) mijn vriend is al die tijd gelukkig bij haar. De stagiaire komt nog een grappig filmpje laten zien, van haar vinger in het handje van Olivia, uh ja grappig? 

Ik moet een uur bijkomen op de OK, oke mag Olivia dan met mij mee? Ik zie een heel team om haar heen staan wanneer  ik weg word gereden, de paniek is te lezen in hun ogen. 

Wat is er aan de hand????