Baby love

Het verhaal gaat uiteraard verder…

Ik lig dus bij de verloskundige op de stoel, met al zéker 2 minuten een echokop in me(dit voelt nog altijd heel erg vervelend na zeker 40 inwendige onderzoeken) en eindelijk!! Ziet ze een klein knipperend hartje! 💓 woow!! Wat een opluchting, ik moet zo hard huilen van opluchting. Want serieus, deze minuten waren de vervelendste van de afgelopen tijd!

De baby zit in mijn baarmoeder en voor nu ziet alles er goed uit. Ik mag met de gewone termijn echo terug komen en dan wordt er verder gekeken. Het voelt toch wel een beetje als een overwinning, zwanger van een 2e en dat terwijl de artsen er een hard hoofd in hadden. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik de maanden voorafgaand best een streng fodmap dieet volgde en super gezond at voor sowieso de endometriose. 

Tegelijkertijd ben ik zo bang, bang voor wat komen gaat. Wat niemand denk ik ècht weet, ook niet de gene die dichtbij mij staan, is dat ik echt heel veel pijn heb gehad tijdens mijn vorige zwangerschap, bevalling en herstel. Het was zo erg dat ik mijn bed bijna niet uit kon komen om een klein boodschapje te doen bijvoorbeeld. Als ik op deze periode terug kijk overvalt het verdrietige gevoel mij ook direct. Ik raakte zwanger, moest verhuizen naar een appartement op 4 hoog, mijn lieve oma overleed, de pup die ik net had daar kon ik niet voor zorgen en ik raakte mijn baan kwijt. En ohja ook die rottige vriendinnen die eigenlijk toch al geen vriendinnen waren. Maar goed, ik wilde het dit keer anders doen, ik had ook nog lieve Xara een drukke peuter van 2 om voor te zorgen. 

Ik nam me voor om gezond te blijven doen, te blijven bewegen en vooral niet toe te geven aan de pijn. Helaas duurde dit precies 10 weken. Ik kreeg weer ontzettend pijn mn buik en nee, dit waren zeker niet mn banden, want die dede verder in mn zwangerschap ook nog eens pijn. Ik had rugpijn en bekkenpijn en kon nauwelijks lopen. Ik wilde zo graag blijven werken, gelukkig was dit veel thuis maar na 24 weken lukte het mij eigenlijk echt niet meer. Alleen liggend op bed, met zoveel rust als maar kon. Het was de bedrijfsarts die mij vroeg wie ik eigenlijk voor de gek hield. Hierna brak ik uiteraard, want ja mezelf en niemand anders. Maar ik was zo bang om in een diep dal te raken, donkere gedachtes verzamelde zich al, maar tot mijn grote verbazing raakte ik niet down, voelde ik me best up en genoot ik zo van mijn kleine Xara het beetje werk wat ik nog in huis kon doen en gaf ik me over.. over aan de ellende van zwanger zijn. 

Ik had zo gehoopt dat ik er van kon genieten, want dat zegt iedereen toch altijd? Geniet er nou maar van. Hou lekker je b*k en ga zelf genieten van de pijn! Met 34 weken werd ik overgedragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis. Op gesprek in het ziekenhuis, zei de gyn dat ik maar beter voor een keizersnede kon kiezen. Wacht even? Bende gij niet goed ofzo? Ik heb bijna een jaar moeten herstellen dat gaan we toch niet nog een x meemaken? Ook de endometriose specialist zei mij dat ik beter natuurlijk kon bevallen om de kans op verklevingen niet nog groter te maken. Ik was zo van mijn stuk dat deze arts een keizersnede wilde doen. Gelukkig mocht ik wel zelf kiezen en koos ik er voor om gewoon rustig af te wachten en de kleine te laten komen wanneer zij er klaar voor is. Maar toen..

Ik had de hele zomer al jeuk, zei al tegen een vriendinnetje dat ik mn benen niet kon scheren, omdat ik ze dan kapot zou krabben. Ik las op facebook iets over jeuk en zwangerschapcholestase en dacht nog hmm zou het dat zijn? Nee, vast niet de jeuk zit niet in mijn handen, wacht eens wel onder mijn voeten?? Shit!? Ik belde de huisarts en vroeg of het zwangerschapcholestase kon zijn? ‘Neehoor jeuk hoort erbij ik schrijf je wel een koelzalfje voor’ maar het zat mij toch niet lekker, aangezien ik toch al bij het ziekenhuis liep belde ik de verloskamers op voor advies. Ze vroegen me te komen voor een filmpje en voor de zekerheid wat bloed afnamen. ‘ ga maar lekker naar huis, we bellen je vanavond wel mocht je cholestase hebben’. Oke naar huis gelukkig, dan zal het allemaal wel meevallen. Maar nee, ik werd gebeld 2 uurtjes later en bleek inderdaad zwangerschapcholestase te hebben, ik kreeg medicijnen en hoefde me geen zorgen te maken over de baby en over 2 weken terug komen. Ik probeerde me geen zorgen te maken, maar google zegt dat mijn baby dood kan gaan? Whutdefuck?

2 weken later gaan we naar het ziekenhuis, weer om bloed te prikken. De waardes krijg ik 3 dagen later op de afspraak met de gyn om mijn bevallingskeuze nogmaals te bespreken. Ik zie in mijn medischdossier vlak voor we naar binnen gaan dat het flink mis is met de waardes van mijn lever. De dokter opent het scherm en alles staat in het rood, shit wat nu? De gyn zegt dat ze me gaan inleiden over 3 dagen, janken! Inleiden, nou alles wat ik niet wilde was inleiden. Een keizersnede wilde ik ook niet, dus dan maar inleiden en weten wat me te wachten stond. Ik moest dus nog 3 nachten naar huis, wetende dat mijn lever echt niet ok was. De dag van de inleiding vinkte ik nog even het laatste zwangerschapskwaaltje af en kreeg ik een aambei, migado dat deed zoveel pijn he, de hele periode tot aan de ruggenprik heb ik daar zoveel pijn van gehad! 

Het feest was compleet, ik werd weer ingeleid.. ik voelde de bui al hangen, maar ergens voelde ik me ook sterk. Ik kon dit!! Toch?