Mijn baby op de IC

Daar ben je dan, midden in de nacht op 11-10 wordt jij geboren, ofwel met een hoop geweld uit mijn buik getrokken, omdat het niet zo goed met je gaat. 

Ik word naar de IC gereden om ‘uit te slapen’ ik moest hier een uur blijven, maar hallo? Waar is mijn baby? Hallo?? Iemand? Niemand kon mij vertellen wat er aan de hand was en ik lag daar maar, helemaal alleen, voor mijn gevoel leeg te bloeden. Ik vraag om een schoon matje, want gadver ik voel alles weer hoor. Kan ik misschien pijnstilling krijgen? Ik ben net door een heleboel lagen heen gesneden en gehecht en ik heb enorme pijn. ‘Jahoor paracetamol mag best’ ja toch! Als dat al bij hoofdpijn niet werkt dan werkt dat vast wel nu. Ieder kwartier vraag ik of ik nou eindelijk naar mijn dochter mag. Na 5 kwartier komen ze me halen, ik word niet naar de kraamafdeling gereden maar naar de baby ic? Wat is er aan de hand? ‘Niet schrikken, maar Olivia ligt in de couveuse, ze mag niet bij jou’ waarom? Ze lijkt niet goed adem te kunnen halen en misschien heeft ze een infectie. ‘Ga nog maar even slapen, dan kan je straks naar haar toe’ 

Ja uh ok? Niemand weet nog dat Olivia er is, maar op de een of andere manier kan ik het ook niet delen. Ik weet nog niet eens hoe het met haar gaat, heb zelf al meer dan 48u niet geslapen en ik heb zo veel pijn. Mijn vriend en ik mogen samen op een kamer( letterlijk bezemkast) slapen. De gynaecoloog wordt er nog bij geroepen want de pijn is slecht te doen en waarom krijg ik geen morfine? Ik krijg een klein pilletje wat zou moeten helpen. We doen onze ogen dicht en na een halfuur te slapen, schiet ik wakker van de meest helse pijn! Met schuldgevoel maak ik mijn vriend wakker. ‘Sorry schat maar de pijn is echt een 10/10 ik ga dit niet overleven hoor’ je moet NU! Iemand halen. We drukte op de bel en nog eens en nog eens, maar er kwam niemand. Ik hoorde de verpleegkundige op de gang ‘ oh ja ben je zo afgevallen, ik was op vakantie’ blabla. Wat is dit voor een grap? Mijn vriend gaat de gang op om iemand te halen. Krijgt letterlijk te horen dat ze in overdracht zijn en dat ik moet wachten, helse pijn of niet. Oké gelukkig ben ik niet dood gegaan, maar ik dacht even dat ik dit niet ging halen. Na een dik halfuur komt er een stagiaire ‘ sorry we waren in een overdracht, wat kan ik doen’ jahoor komt de stagiaire.. ‘haal een morfine pomp en gauw alsjeblieft want ik heb te erge pijn’ ja mevrouw dit kan pas om 08:30 als de verkoever kamer open is. Nou grootste onzin uiteraard want na 6x aandringen kon het gehaald worden, werd ik aangesloten en kon ik de pijn gelukkig aan. 

Ik wilde naar olivia en zo snel mogelijk!gelukkig mocht ze bij me liggen,  aan alle kabel en zelfs aan de beademing. Mijn hart brak echt, zo ongelofelijk hoe kon dit nou gebeuren? En waarom kan je zelf geen adem halen? De artsen waren er nof niet over uit. In de avond verslechterde haar conditie en moest ze overgeplaatst worden naar Leiden. De couveuse ambulance kwam, 2 artsen en 4 verpleegkundige gingen mee, je kan je vast wel indenken dat mn hart nog wat verder brak. Ik mocht gelukkig ook naar leiden overgeplaatst worden, gelukkig weg uit dat rot ziekenhuis waar ze je laten liggen met pijn! Maar ik moest dus wachten op mijn eigen vervoer omdat ik nog niet uit bed moest, de ambulance voor mij kwam 1.5u later. Ik moest mijn bed af en de brancard opgehesen  worden, in mijn blote bloedende gat. Het ambulance personeel en verpleegkundige discussieerde nog even 5 minuten over de morfine pomp, die niet mee mocht. Gelukkig waren de broeders wel snugger en namen ze de pomp gewoon mee. Serieus, ik riep ook nog ‘ hallo ik wil naar mijn baby!! Waar gaat t over’ 

Na een keizersnede in de ambulance is echt hel! Alle drempels en gaten dede zo veel pijn. Maar ze waren heel lief en probeerde mij af te leiden. Inmiddels wist ik ook waar olivia lag, op de IC neonatologie afdeling, helaas nog steeds aan de beademing en hartbewaking. Ik ging zo gauw als het kon naar haar toe. Mijn vriend was gelukkig bij haar en ze lag in een halve couveuse, dit zag er direct fijner uit. Ze kreeg 1 op 1 zorg en ik had er vertrouwen in dat ze goed voor haar zouden zorgen. In deze nacht is Olivia zonder dat wij het eisten geopereerd, ze hebben bij haar een medicijn ingebracht om haar longblaasjes te openen. Blijkbaar waren haar longen nog niet volgroeid en kon ze hierdoor geen adem halen. Gelukkig ging het na het inbrengen al een stuk beter met haar. 

Na 2 dagen kon ze van de beademing af en werd ze nog 2 extra daagjes geobserveerd. Ze dronk gelukkig haar melk en ze deed het super goed. Mama melk vond ze heel vies helaas, ze keek ook echt heel vies er bij. Helaas kon ik hierdoor geen borstvoeding geven, ik wilde haar niet nog meer pijnigen. Olivia is echt een heel klein sterk meisje geweest en eigenlijk is ze dat nog steeds!