De inleiding eindigde in een spoedkeizersnede

Nu mijn meisje bijna 4 is en ik eigenlijk nog een zwangerschap en bevalling te verwerken heb van haar zusje wil ik dit toch van me af schrijven..

Met 38 weken en 6 dagen werd ik ingeleid. Ik kreeg een ballonnetje geplaatst en moest even wachten tot de pijnlijke krampen weg gingen. Helaas was dit niet het geval en moest ik alvast een nacht blijven. Mijn vriend ging naar huis en ik heb rustig nog wat serie’s gekeken. Toen ik in de ochtend wakker werd viel het ballonnetje er uit, goed nieuws 3cm ontsluiting! Ik werd direct op de verloskamer gebracht en de weeopwekkers werden aangesloten. Helaas zat ik na het doorprikken van de vliezen direct in een weeenstorm. Ik vroeg direct om een ruggenprik, want deze pijn trok ik echt niet. Na een uur mocht ik naar beneden voor de prik, jawel het hele ziekenhuis door inclusief wachtkamer van de gynaecoloog. Ik zal nooit vergeten dat er een mama zat, hoog zwanger met grote ogen kijkend naar mijn gebrul van de pijn. Oeps! 

Toen de ruggenprik gezet werd, leek het niet te werken. Althans het was heel even, 10 minuten minder en toen in alle hevigheid weer terug. Wat een hel was het om die weeën op te vangen. Het lukte mij gewoon niet eens meer om adem te halen. De verpleegkundige en artsen noemde mij steeds ‘meis’ en zei ; meis puf maar 3x weg. (Ik kan tot op de dag van vandaag geen meis meer horen) Achteraf was dit het stomste wat ik kon doen, want ik zat direct al in een vervelende ademhaling waar ik niet meer uit kwam. 

Na 5uur in een weeënstorm te zitten ging het niet goed met Xara. Haar hartslag ging heel snel naar beneden en ik wilde dat ze haar zouden halen, het liefst nu direct!! Inmiddels stond de hele kamer vol en vonden de artsen het ook een goed idee. Eenmaal op de OK trilde ik zo enorm erg, de spanning of de verdoving? Omdat de ruggenprik niet zijn werk deed (1 op de 100 heeft dit) was ik bang dat ik onder volledige narcose moest, gelukkig was dit toch niet nodig. 

Er waren lieve zusters en artsen en iedereen was erg duidelijk. Er stond een lekker muziekje aan en de sfeer was echt ontspannen. Binnen een paar minuutjes was ze al uit mijn buik gehaald en lag ze op mijn borst. Zo onwerkelijk, ineens een babytje daar! Ze zag er heel mooi uit en ik kon niet geloven dat dit mijn kindje is! Toen ik werd gehecht lag Xara lekker bij papa huid op huid en hierna kon ze gelijk weer bij mij liggen.

Helaas deed de morfine pomp het niet na de bevalling en kreeg ik ineens ontzettend pijn, maar dit werd gelukkig snel verholpen. Mijn vriend wilde graag dat zijn familie even langs kwam, had hier zelf niet veel zin in, maar uiteindelijk zijn ze toch even langsgekomen. We zijn 3 nachtjes in het ziekenhuis geweest en toen mochten we naar huis!

De rit naar huis was echt een hel en de 8 trappen op waren ook zeker geen feestje, maar we waren thuis… helaas was ik niet blij en voelde ik me erg vlak. Veel mensen zeiden ook tegen mij dat ik er mat uit zag en weinig emotie toonde. Ik vond haar ontzettend lief en leuk, maar ik vond het lastig om er iets bij te voelen.. ik bleek een post natale depressie te hebben. Ik vond het erg lastig om hiermee om te gaan, ik stond er voor een groot deel alleen voor. Vriendinnen hadden me laten vallen als een baksteen en mn ouders woonde niet dichtbij en hadden ook geen vervoersmiddelen. Ik heb me echt alleen gevoeld in de eerste maanden. Ik moest en zou weer aan het werk gaan. Ik solliciteerde me suf, maar voelde niet echt een match.

Totdat ik bij mijn huidige werk solliciteerde. De teammanager had mij aangenomen met een groot risico, ik was namelijk nog steeds niet hersteld en had veel pijn in mijn buik. Toch mocht ik gaan werken en werkelijk, dit was mijn redding! Ik kon eindelijk weer wat ‘nuttigs’ doen. Ik ben hem hier nog altijd dankbaar voor!

Na deze tijd ging het ook echt beter met mij, ik voelde eindelijk een geluksgevoel als ik mijn kleine meisje zag. Voor mijn gevoel heb ik die tijd ook dubbel en dwars ingehaald met haar en kan me nu geen leven meer zonder mijn kleine bijdehand van bijna 4 jaar voorstellen!

Loveyou tot de maan en terug!!