"Nee, nee, Sam. Dat is niet voor kleine kindjes, ga maar met je eigen speelgoed spelen," zeg ik met enige regelmaat tegen de 1-jarige. "Je schermtijd is over, nu ga je iets anders doen of lekker even buitenspelen," vertellen we dan weer aan de 5-jarige. Dat opvoeden is zo nu en dan best wel een opgave. Het vinden van de juiste balans in het stimuleren van nieuwsgierigheid en het zelf ontdekken van alles in de wereld, en de veiligheid en geborgenheid blijven waarborgen. Tja, dat voelt als een fulltime baan. Onze ervaring is toch vaak wel dat de "ouderwetse" kijk op opvoeden de meeste raakvlakken heeft met onze eigen visie op opvoeden. Al merken we nu al dat onze aanpak verschilt per kind, in grote lijnen blijft de 'Rust-Rijnheid-Regelmaat-aanpak' terugkomen in onze opvoedstijl.

Op een rustige zondagmiddag (die zijn toevallig laatste tijd wat zeldzamer) zit ik op m’n telefoon een beetje op Facebook te scrollen. Ik lees graag artikelen en verhalen over ouderschap, opvoeden en ander kindgerelateerde zaken. Dat weet Facebook natuurlijk ook, dus nu stuitte ik op een artikel van nu.nl dat “Moedertaboes” heet. Met in de ondertitel een stukje over een moeder die een wrok koestert jegens haar kind. Voordat ik zo’n artikel lees ben ik altijd nieuwsgierig hoe mensen reageren. Aangezien deze reacties heel erg uiteenlopend waren, besloot ik het te lezen.

Trots op mijn keizerkindjes!

Borstvoeding. Een veelbesproken onderwerp. In de loop der tijd zijn de meningen hierop aardig wat keren herzien. De oude Egyptenaren noemden het al de “Heilige melk”. En tot de negentiende eeuw was er ook niks anders dan moedermelk, al werd dat ook vaak zat door een “donormoeder” (ook wel een min genoemd) gegeven. Want de Europese adel gaf hun kroost geen borstvoeding. Er was een tijd in de geschiedenis dat dat gewoon belachelijk was; je eigen kind voeden. Als een soort pingpongballetje is de visie op borstvoeding de tafel over en weer geslagen. Naarmate er steeds meer onderzoek is gedaan is het steeds duidelijker geworden dat het biologisch gezien het beste is om zelf je kindje te voeden. Je borsten hebben een functie en zijn er niet alleen maar voor de sier.

💙

Voor mijn verhaal neem ik je mee naar april 2018. Het is vrijdag 20 april, ik ben dan 39 weken zwanger, als wij in het ziekenhuis terecht komen omdat onze Pim aan de kleine kant is. Op de echo is te zien dat het vruchtwater op is, niet meer de beste omstandigheden. Het is tijd om geboren te worden. Dat wordt eerst op de “natuurlijke wijze” geprobeerd. Zo natuurlijk is het niet meer als je allerlei toeters en bellen nodig hebt voor een beetje ontsluiting. Een ballonnetje in de baarmoedermond, weeënopwekkers, CTG, het hele circus. Enfin, uiteindelijk was na 2 dagen proberen een spoedkeizersnede noodzakelijk. Het ging niet goed met Pim en een bevalling zou hij niet overleven. Met veel haast wordt Pim uiteindelijk geboren. Hij heeft een geboortegewicht van 2230 gram, wat overeen komt met een baby van 32-34 weken zwangerschapsduur. Pim is een dysmatuur kindje, veel te licht voor het aantal weken zwangerschap. Gelukkig kan de kinderarts ons al snel vertellen dat hij ondanks dat gezond lijkt te zijn.

Je knippert even met je ogen en dan is het zover. Je lieve kleine baby is omgetoverd tot een mondige en bijdehante kleuter. Oké, het ging natuurlijk niet zonder slag of stoten. Dat opvoeden gaat de ene dag beter dan de andere.. Maar, de dag is bijna aangebroken! Pim wordt bijna 4 jaar en mag dus naar de basisschool.

Ik ben een “keizersnedemoeder”. Ik heb 2 zoontjes: Pim (bijna 4 jaar) en Sam (bijna 4 maanden). Allebei zijn ze ter wereld gekomen middels een keizersnede. En daar wil ik het graag eens over hebben.

Het is eind maart 2021. Vol spanning sta ik in de badkamer met een zwangerschapstest in m’n handen. Het was pas de 3e ronde, dus eigenlijk totaal nog geen reden tot zorgen. Toch heb ik al opgezocht of de kans op onvruchtbaarheid na een keizersnede groter is. Natuurlijk heb ik allerlei artikelen gevonden met de worst-case-scenario’s en ben ik er al van overtuigd dat ik onvruchtbaar ben. Het feit dat ik een hele regelmatige cyclus heb en iedere maand een eisprong heb ben ik allang vergeten. Dus toen de 1e en 2e ronde mijn menstruatie netjes op tijd startte (dus niet zwanger..) werd mijn twijfel gevoed. Bij m’n eerste zoon werd ik immers in één keer zwanger. Nu niet. Dat zal vast een signaal zijn dat er nu iets niet goed zit. Ik Google nog wat meer en stuit op allerlei gevolgen van een keizersnede. Enigszins obsessief begin ik ook maar tips om kans op een zwangerschap te vergroten. Ik neem verschillende vitamines, laat (logischerwijs) alcohol staan en dwing manlief tot hetzelfde. Ik houd dwangmatig m’n menstruatiecyclus bij en doe ovulatietesten om te weten wanneer we “moeten”. Alleen maar omdat ik bij de 2e ronde nog niet zwanger ben.. Achteraf kan ik wel inzien dat het misschien wat ongezond gedrag is geweest..