Moedertaboes

Op een rustige zondagmiddag (die zijn toevallig laatste tijd wat zeldzamer) zit ik op m’n telefoon een beetje op Facebook te scrollen. Ik lees graag artikelen en verhalen over ouderschap, opvoeden en ander kindgerelateerde zaken. Dat weet Facebook natuurlijk ook, dus nu stuitte ik op een artikel van nu.nl dat “Moedertaboes” heet. Met in de ondertitel een stukje over een moeder die een wrok koestert jegens haar kind. Voordat ik zo’n artikel lees ben ik altijd nieuwsgierig hoe mensen reageren. Aangezien deze reacties heel erg uiteenlopend waren, besloot ik het te lezen.

De moeder in kwestie koestert een wrok. Ze neemt het haar 2-jarige zoontje soms kwalijk dat haar leven zo is veranderd. In datzelfde artikel staat overigens ook dat de heel veel van haar kind houdt. En volgens een psychologe komt het vaker voor en is het, mits het je dagelijkse leven niet belemmert, een normaal gevoel.

Het eerste wat ik denk; “Pff, wat sneu dat je deze gedachten/gevoelens hebt. Wat dapper dat je het hardop durft te zeggen.” Want ja, we leven in een tijdperk waarin we zelf de keuze maken om kinderen te krijgen. Dus als je kinderen krijgt moet je er ook wel verrekte blij mee zijn. Althans, als je een groot aantal van de (vrouwelijke!) reacties mag geloven. Dus als je je dan anders durft uit te spreken en vrijwel automatisch een hoop stront over je heen krijgt van o.a. leden van de MoederMaffia, dan ben je dapper. Bizar. Je gevoelens uitspreken omtrent het ouderschap maakt je dapper. Het hardop uitspreken over het niet zitten op een roze wolk of je kinderen soms gewoon niet leuk vinden, maakt je dapper. What the ….?

Het moge duidelijk zijn; ik vind hier wat van. Vooral de “je hebt er zelf voor gekozen, dus je moet er blij mee zijn”-reacties en de “wees blij dat je kinderen kunt krijgen, want er zijn zat ongewenst kinderloze mensen”-opmerkingen krijg ik jeuk van. Dus omdat iemand de keuze maakt (en het gelukt heeft!) om kinderen te krijgen mag je het dus ook niet uitspreken als het niet zo gaat zoals je had verwacht of gehoopt? Alleen als het goed gaat of binnen de norm past mag je dat laten weten? Niemand die ooit z’n muur geschilderd heeft en later dacht; “Oh, kak.. Dit vind ik eigenlijk echt niet mooi”, om er snel een ander kleurtje overheen te schilderen? Oké, misschien niet helemaal de juiste vergelijking. Het punt dat ik probeer te maken is dat je je soms nog zo goed kan inlezen of voorbereiden, soms valt het gewoon tegen of voldoet iets niet aan je verwachtingen. Zo ook bij het ouderschap. Ik heb me voordat we aan het avontuur begonnen behoorlijk verdiept in zwanger worden, zwanger zijn, bevallen en opvoeden. Toch weet ik echt niet altijd wat ik doe, als het gaat om m’n eigen kinderen. Ondanks dat ik een aardige pedagogische rugzak heb met mijn baan als leerkracht. En heel eerlijk? Als ik van te voren zou weten wat ik nu weet? Dan zou ik nog wel een keertje (of 20) nadenken over kinderen. Om uiteindelijk tot dezelfde keuze te komen, want ik zou echt niet zonder de twee liefste, mooiste en grappigste draakjes willen. Maar toch, het ouderschap valt soms best wel tegen. Nog los van de verantwoordelijkheid, de slapeloze nachten, kotsende kinderen en spuitluiers. Het krijgen van je eerste kind is een verandering waar je U tegen zegt. De tweede vond ik trouwens ook best pittig. Persoonlijk heb ik geen last van een wrok of boze gevoelens/gedachten naar m’n kinderen toe. Ik kan me er echter wel wat bij voorstellen. Hoe rot zal deze vrouw zich voelen? Het schuldgevoel, de negatieve gedachten en Joost mag weten wat voor emotionele achtbaan nog meer. Ik denk ook dat de vrouw in kwestie er dus ook erg weinig aan heeft als mensen reageren met “wees blij dat je kinderen hebt” of “wees blij dat je kinderen kunt krijgen”. Wat denk je nou zelf? Dat ze kiest om zich zo te voelen?

Oh, de “wees blij dat je kinderen kunt krijgen”-opmerkingen vind ik in dezelfde categorie vallen. Het is vreselijk als je wel kinderen wilt, maar ze niet kan krijgen. Dat maakt alleen niet automatisch zo dat ik alleen maar in-de-gloria-momenten met de mijne mag hebben, en dat ook niet mag delen, want er zijn zoveel ongewenst kinderloze mensen.. Ik vind dat heel verdrietig voor deze mensen, maar dat is simpelweg niet hoe het leven werkt.

Het leven (met of zonder kinderen) is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Laat alle gevoelens er zijn, maar laten we een stoppen met het (ver)oordelen van elkaar.