Keizersnedemoeders!

Ik ben een “keizersnedemoeder”. Ik heb 2 zoontjes: Pim (bijna 4 jaar) en Sam (bijna 4 maanden). Allebei zijn ze ter wereld gekomen middels een keizersnede. En daar wil ik het graag eens over hebben.

Ik neem je mee terug naar 2018. Het is vrijdag 20 april als wij in het ziekenhuis terecht komen omdat onze Pim aan de kleine kant is. Bovendien is het vruchtwater op. Het is tijd om geboren te worden. Dat wordt eerst op de “natuurlijke wijze” geprobeerd. Zo natuurlijk is het niet meer als je allerlei toeters en bellen nodig hebt voor een beetje ontsluiting. Een ballonnetje in de baarmoedermond, weeënopwekkers, CTG, het hele circus. Enfin, uiteindelijk was na 2 dagen proberen een spoedkeizersnede noodzakelijk. Laat ik voorop stellen dat ik onbeschrijfelijk dankbaar ben dat we in een tijd leven waarin m’n kleine man (en ik) het hebben overleefd. Het is bizar dat je gewoon “even opengesneden” wordt en binnen enkele minuten van zwangere vrouw naar moeder transformeert. Het herstel was lichamelijk pittig, maar goed te doen. Binnen een paar weken paradeerde ik weer door het huis alsof ik nooit een zware buikoperatie was ondergaan. Het mentale herstel vond ik vele malen pittiger. Los van de gewone gevoelens die kwamen kijken bij het ouderschap, kwamen er bij mij ook nog veel schuldgevoel en gevoel van falen bij kijken. Want mijn lijf had gefaald. Het had immers niet gedaan wat het hoorde te doen; een gezond kindje baren. Wat het mij ook moeilijker maakte waren de uitspraken van mede-moeders op het internet (ook wel bekend als de “moedermaffia”). Die gaven (en eerlijk gezegd geven ze nog steeds) mij het gevoel dat ik geluk had gehad met de keizersnede. Want dat is “de makkelijkste weg uit”. Vaginaal bevallen is pas écht bevallen. Zeker zonder pijnstillers, want zo hoort het. Oermoeders die borstvoeding geven tot hun kroost 2 jaar is en dat met veel plezier en succes doen. Oké, ik generaliseer nu een beetje misschien, maar zo voelt het voor mij soms wel. Alsof je alleen maar een goede moeder kan zijn als je vaginaal bevalt zonder pijnstillers, je kindje tot aan het einde der tijden probleemloos borstvoeding geeft en alle hapjes voor je kind biologisch verantwoord zelf worden gemaakt (want, die potjes zijn een absolute no-go). Geloof me, dat wilde ik maar wat graag. Ik had me er ook helemaal op ingesteld en voorbereid. Maar het liep anders. Niet mijn keuze. Hoe rot is het dan dat je wordt weggezet als iemand die “de makkelijke weg uit” koos? Keizersneden worden in Nederland niet voor de lol gedaan. Het valt onder de categorie zware buikoperatie. Dat doe je niet eventjes. Er staat ook niet voor niks een flink aantal weken herstel voor. Je lichaam is er niet voor gemaakt om opengesneden te worden. En even ter verduidelijking, ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat een vaginale bevalling niet zwaar of heftig is. Het is nogal een aanslag op je lijf en het kost je superkrachten om zo’n baby goed en wel eruit te persen. Hulde aan de vrouw! Superman is er niks bij (en dat zeg ik zonder gekkigheid). Maar, het is appels met peren vergelijken. Dus daarom wil ik niet vergelijken maar verduidelijken.

Fast forward naar november 2021. Mijn 2e zoon werd geboren middels een geplande keizersnede. Los van het feit dat het weer medisch noodzakelijk was (deze keer vanwege de ligging van de placenta), was het ook mijn keuze. Ja, ik koos voor een keizersnede. Welke moeder kiest er nou voor een keizersnede? Ja, dat vroeg ik mezelf ook af. Hallo schuldgevoel (alsof ik die nog niet genoeg had)! Ik had zo sterk het gevoel dat ik mezelf daarvoor moest verantwoorden. Terwijl ik het tegelijkertijd belachelijk vond om iedereen mijn verhaal te vertellen, elke keer als ik vertelde dat het kindje met een keizersnede geboren zou worden. Ik had zo mijn redenen. En doen die er echt toe? Mijn man en ik hebben dit heus niet na een avondje kletsen bedacht. We hebben er veel en lang over nagedacht. En zelfs toen de keizersnede gepland stond had ik zo af en toe nog m’n twijfels.

Maakt het mij een mindere moeder omdat ik niet puffend en schreeuwend weeën heb staan opvangen? Omdat mijn kindjes niet via het geboortekanaal het eerste levenslicht hebben gezien? Nee, natuurlijk niet. Het zou daarom ook fijn zijn als het krijgen keizersnede niet meer gebagatelliseerd zou worden. Zodat keizersnedemoeders zoals ik niet constant het gevoel hebben het goed te moeten praten. De manier waarop je bevalt zegt niks over of je een goede moeder zult worden of niet.

Zullen wij moeders daarom afspreken elkaar te steunen in plaats van onderuit te halen? Of je nu vaginaal bevalt of via een (geplande) keizersnede, borstvoeding of flesvoeding geeft, potjes of zelf pureert; het maakt geen drol uit. Als je het maar met liefde doet. Wees lief voor elkaar en laat elkaar in de waarde. Het ouderschap is al moeilijk zat. 💙