Zwanger en zo..

Het is eind maart 2021. Vol spanning sta ik in de badkamer met een zwangerschapstest in m’n handen. Het was pas de 3e ronde, dus eigenlijk totaal nog geen reden tot zorgen. Toch heb ik al opgezocht of de kans op onvruchtbaarheid na een keizersnede groter is. Natuurlijk heb ik allerlei artikelen gevonden met de worst-case-scenario’s en ben ik er al van overtuigd dat ik onvruchtbaar ben. Het feit dat ik een hele regelmatige cyclus heb en iedere maand een eisprong heb ben ik allang vergeten. Dus toen de 1e en 2e ronde mijn menstruatie netjes op tijd startte (dus niet zwanger..) werd mijn twijfel gevoed. Bij m’n eerste zoon werd ik immers in één keer zwanger. Nu niet. Dat zal vast een signaal zijn dat er nu iets niet goed zit. Ik Google nog wat meer en stuit op allerlei gevolgen van een keizersnede. Enigszins obsessief begin ik ook maar tips om kans op een zwangerschap te vergroten. Ik neem verschillende vitamines, laat (logischerwijs) alcohol staan en dwing manlief tot hetzelfde. Ik houd dwangmatig m’n menstruatiecyclus bij en doe ovulatietesten om te weten wanneer we “moeten”. Alleen maar omdat ik bij de 2e ronde nog niet zwanger ben.. Achteraf kan ik wel inzien dat het misschien wat ongezond gedrag is geweest..

Toch komt de test positief uit. Zwanger! Je zou denken dat mijn gemoedstoestand wat rustiger is geworden met deze informatie. Helaas, niets is minder waar. De gedachte dat ik het vruchtje kan verliezen neemt me over. Het creëert een angst waar ik dag en nacht mee bezig ben. Ieder pijntje of krampje zorgt voor een angstig gevoel. Ik ben als de dood dat ik iets doe waardoor het fout gaat. Of dat mijn lijf zal falen of dat het door de keizersnede te beschadigd is geraakt. Veel van deze gedachten zijn onrealistisch. Dat weet ik, maar ik kan ze niet uitzetten. Zelfs als we de 1e (goede) echo hebben gehad blijf ik dat angstige gevoel hebben. Omdat mijn eerste zwangerschap is uitgedraaid op een (spoed)keizersnede, wordt er al snel besloten dat ik gedeelde zorg krijg. Eerste controles bij de verloskundige, later ook bij de gynaecoloog. En, omdat Pim een dysmatuur kindje was (te laag geboortegewicht bij een voldragen zwangerschap), krijg ik ook vaker controles en echo’s, vooral in de laatste 12 weken van de zwangerschap. Hoewel ik het heel fijn vind dat ik zo vaak mag kijken hoe het gaat met ons kindje, ben ik iedere echo weer bang. Wat als ze nu zien dat het hartje niet meer klopt? Wat als ze een afwijking vinden? Wat als..

De angst komt voort uit het trauma wat ik heb opgelopen tijdens mijn eerste bevalling. Pim is met spoed via een keizersnede op de wereld gekomen. Zonder die keizersnede was hij er niet geweest. Hij was klein, veel te klein. De eerste maanden ben ik alleen maar bezig geweest met ervoor te zorgen dat hij zijn achterstand zou inhalen. En man.. Dat heeft hij gedaan! Pim is inmiddels een gezonde peuter. Niks aan hem zou je zeggen dat hij zo’n valse start heeft gehad. Hij is slim, vindingrijk en soms ook gewoon strontvervelend. Ik heb na de bevalling hulp gehad om alles te verwerken. Eigenlijk ging ik best wel goed daarna. Misschien dat het daarom zo hard aankwam dat ik bij de 2e zwangerschap weer terug bij af was..

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht, omdat ik de slapeloze nachten, nare gedachten en nachtmerries niet meer trok. Dat heeft mij heel veel steun geboden. Houvast. Het gevoel dat ik niet gek ben maar gewoon menselijk. Het hielp mij om me voor te bereiden op de bevalling. Om een plan te maken en rust te creëren in mijn hoofd. Natuurlijk is geen enkele bevalling helemaal te plannen. Je kunt wel van te voren bedenken wat je graag wilt of juist niet. Een plan gaf mij een gevoel van controle, ook al moest ik gaandeweg mijn plan bijstellen.

Op 24 november 2021 is onze Sam via een geplande keizersnede geboren. Alles is gegaan volgens mijn bijgestelde plan. 💙