In maart 2008 ben ik bevallen van mijn eerste kindje, het was een van de meest spannende, maar ook mooie gebeurtenissen in mijn leven. En ik kijk er vol liefde op terug...

We zitten nu al een aantal weken in lockdown en ik begin nu toch wel te merken dat het pittig is. Jongleren is een hele kunst en ik ben er toch minder goed in dan ik dacht!

Na een toch wat turbulente bevalling (want wie had gedacht dat bij een keizersnede ook een vacuümpomp nodig kon zijn), was ons meisje eindelijk geboren.

De knoop was eindelijk doorgehakt, vandaag zou ons kindje geboren worden. Maar ik had geen idee hoe laat ik opgeroepen zou worden en of het überhaupt in dit ziekenhuis zou gebeuren. Dus dat werd afwachten. Voor onze oudste kinderen werd gezorgd en mijn man wachtte thuis af tot ik hem zou bellen, zodat de hond niet onnodig lang alleen zou zitten. De uren kropen langzaam voorbij...

Het was een doodgewone donderdagochtend en de eerste lockdown was voorbij. De zomervakantie moest nog beginnen, dus het was best druk op de weg. We meldden ons in het ziekenhuis bij de balie en voor we het wisten lag ik op een ziekenhuisbed aan een CTG en werden er allerlei onderzoekjes gestart. 

Ik weet niet zo goed hoe ik dit deel van het verhaal moet vertellen. Ons verhaal. Het verhaal van een lang traject dat begon met de wens om samen een kindje te krijgen. 

Na drie jaar proberen en twee ICSI pogingen was  het eindelijk zover: ik was zwanger van een ontzettend gewenst derde kindje. Met mijn nieuwe partner.