Lockdownblues

We zitten nu al een aantal weken in lockdown en ik begin nu toch wel te merken dat het pittig is. Jongleren is een hele kunst en ik ben er toch minder goed in dan ik dacht!

Omdat ik fulltime werk vanuit huis momenteel, moet ik af en toe online vergaderen. Dat vind ik leuk, want ik kan mijn collega's weer even zien en spreken. Maar het is ook wel stressvol, want hoe hou ik de meute hier stil genoeg om een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren?! Helaas heb ik geen werkruimte, dus ik doe alles gewoon vanaf de bank in de woonkamer. Dat moet ook wel omdat alleen in die ruimte het WiFi signaal sterk genoeg is om enigzins stabiel op internet te komen. De bank is echter niet van mij alleen, het is ook de favoriete hangplek van een echtgenoot, twee pubers, een baby, een hond en twee katten. Zie je het voor je?

Mijn teerbeminde echtgenoot werkt ook fulltime en is daarom een groot deel van de week overdag op pad. Ook in het weekend. Dus ik zorg ervoor dat alles blijft draaien in ons huis overdag. Prima, het moet nu eenmaal gebeuren. De oudste puber zit op de middelbare school en loopt spaak. Het is voor haar onduidelijk wat ze moet doen, op welke tijd ze dat moet doen, in welk systeem ze dat moet doen en waarom het eigenlijk überhaupt moet gebeuren. Dat zie ik terug in de cijfers die ze haalt, helaas. Dus een deel van mijn dag bestaat uit het naar haar kamer rennen om te zorgen dat ze op tijd inlogt bij de juiste les. Ze kan namelijk echt niet klokkijken en heeft van nature geen tijdsbesef. Dat lijkt op zich niet zo'n handicap, toch? Ware het niet dat ze daardoor soms midden in de nacht opstaat om koekjes te gaan bakken terwijl wij allemaal nog lekker slapen. En ze dus doodmoe is wanneer ze online moet zijn voor school. Heel erg onhandig. Maar we hebben dan wel koekjes, dat is tenminste iets. Deze lieve meid kan gewoon geen overzicht houden en raakt snel overprikkeld. Dat komt door de combinatie tussen haar autisme en ADHD. Onhandig, maar ik hou van haar zoals ze is, compleet met alle chaos in haar hoofd. En als moeder voel ik me geroepen om haar bij te staan waar ik kan, zelfs als ze niet om hulp vraagt. Want dat is dus nog zo'n typisch trekje van haar: ze zou nog niet om hulp vragen als ze in brand stond. Het komt gewoon echt niet in haar op. Ik heb dit inmiddels aardig getackeld volgens mij, want ik maak wekelijks een gedetailleerde planning met haar waarin we uitschrijven welke vakken ze heeft, op welke tijden, of ze daarvoor online moet verschijnen en welke taken ze wekelijks moet doen. Ook toetsen nemen we mee in de planning zodat ze op tijd kan beginnen met leren. Daarnaast heeft ze nu ook huiswerkbegeleiding sinds deze week. Hopelijk gaat dit resultaat opleveren. Overigens krijg ik deze puber amper van haar kamer af, het liefst verblijft ze daar dag en nacht met de nodige roomservice. En laat ik daar helaas voor haar nou net geen zin in hebben. .

De tweede puber zit in groep 8 en heeft alleen autisme, dat scheelt. Hij is van de structuur en weet precies hoe alles moet. Dus ik hoef niet te proberen om zijn schema aan te passen, daar houdt hij namelijk niet van. Iedere dag gaat hij zijn eigen gangetje en kiest zelf welk vak hij op welk moment doet. Hij heeft me vooral even nodig wanneer hij spaak loopt en dat wil nog wel eens gebeuren. Gelukkig kan ik meestal het probleem helpen oplossen en soms verzint hij zelf een oplossing. Zoals met Engels, waarvoor hij in een computerprogramma woorden moet nazeggen om de uitspraak te oefenen. Voor het uitspreken van het woord krijg je dan een score. Sinds we hebben ontdekt dat hoe bekakter je het woord uitspreekt, hoe hoger de score is, is dit geen stomme taak meer maar een wedstrijdje bekakt Engels waaraan we allemaal mee mogen doen. Chaotisch en hilarisch, maar het werkt wel. Helaas is er online niet zoveel werk voor hem en is hij snel klaar, waarna de grote verveling begint. Iedere dag weer... Hij mag best af en toe even een spelletje doen, maar niet de hele dag. En hij moet van mij ook bewegen, dus zo nu en dan gaat hij naar buiten. Helaas zijn andere kinderen niet erg begripvol naar een buurtgenootje met autisme, dus meestal speelt hij heel kort met anderen tot ze hem gaan pesten. Dan ontploft hij en komt hij weer overstuur en in tranen thuis. Ik troost hem dan en moedig hem steeds weer aan om het een volgende keer weer te proberen, want soms gaat het een tijdje goed en ik vind sociale contacten belangrijk.

De baby is nu 7 maanden en krijgt tandjes. Het eerste vlijmscherpe exemplaar is twee dagen geleden ontdekt door mijn man die haar nietsvermoedend zijn vinger in haar mond liet stoppen. Nou, dat heeft hij geweten! Met een tevreden lachje beet ze in zijn vinger en hij schreeuwde het uit! Met het tandjes krijgen is ook haar dagritme weer aan het verschuiven, dus ik kan niet meer met zekerheid zeggen wanneer ze slaapt of niet en dat maakt vergaderingen en moeilijke taken inplannen voor werk wel een flinke uitdaging. Dus ik heb al heel wat vergaderingen doorgebracht met een baby op schoot, tot groot vermaak van mijn collega's.

De hond zit zo ongeveer aan me vastgeplakt deze weken en wil het liefst de hele dag geaaid worden of wild spelen wanneer dat echt niet uitkomt. Ook leuk voor de vergaderende collega's, dat begrijp je natuurlijk wel hè? En als kers op de taart hebben we een demente poes van 17 die de hele dag om eten vraagt. Nou ja, vraagt... om eten schreeuwt kan ik beter zeggen. Ze achtervolgt me de hele dag en zet op de meest ongelegen momenten haar keeltje wagenwijd open. Dat houdt pas op wanneer ze brokjes heeft gehad. Helaas kan ik niet gewoon een bak brokjes voor haar neerzetten voor de hele dag, want onze dikke kater en de hond proppen zich dan vrolijk vol. Dus dan maar gejengel....

In dit vrolijke pandemonium probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat te zorgen dat iedereen zijn/ haar natje en droogje heeft, dat de pubers elkaar de hersens niet inslaan en dat mijn werkgever de moed niet opgeeft dat ik nog iets zinnigs bijdraag. Maar ik weet inmiddels een ding zeker: als deze lockdown straks voorbij is, heb ik behoefte aan vakantie op een zonnig eiland. In mijn eentje...