Een vlotte thuisbevalling

In maart 2008 ben ik bevallen van mijn eerste kindje, het was een van de meest spannende, maar ook mooie gebeurtenissen in mijn leven. En ik kijk er vol liefde op terug...

Op dinsdagnacht verloor ik wat bloederig slijm. Niet veel, eerder een soort half doorzichtig klontje van een paar centimeter. Na even googlen vermoed ik dat het de slijmprop is die de baarmoedermond afsluit van de buitenwereld. Dat zou kunnen betekenen dat de bevalling binnenkort gaat beginnen. Nou, ik ben er klaar voor want inmiddels ben ik ruim 39 weken zwanger dus kom maar op met dat kind!

Op woensdagochtend word ik ’s morgens wakker met een kletsnatte onderbroek. Voor de zekerheid heb ik toch maar even gebeld met de verloskundige, maar zij denkt niet dat het vruchtwater is: ik blijf namelijk in de uren erna namelijk droog. ’s Avonds om 23:30 uur doe ik mijn oefeningen voor de bekkenbodemspieren in bed als ik een soort knapje voel. Ik spring gelijk uit bed, want er ligt geen afdekzeil op het matras. Net op tijd! Zodra ik rechtop sta, loopt het water me langs de benen. Ik roep rustig mijn man die beneden een computerspel zit te spelen en hij komt me een handdoek brengen. We vangen wat vruchtwater op in een glas en zien gelukkig dat het goed is: helder met vlokjes en zachtroze. Zo hoort het! Nu mogen we de verloskundige bellen dat het feest gaat beginnen.

De verloskundige raadt me aan nog even wat te gaan slapen omdat het allemaal nog wel een tijd kan duren. We spreken af dat we de volgende ochtend rond een uur of 8 contact zullen hebben zodat ze kan horen hoe het met me gaat. Tenzij de weeën iedere twee a drie minuten komen en een minuut aanhouden. 

Even slapen lijkt me een goed idee, maar ik lig amper in bed of de weeën beginnen. Vanaf 0.30 uur kan ik ze duidelijk als weeën herkennen, een soort hevige menstruatie-achtige kramp die steeds aanzwelt en wegebt. En dan begint het pijnlijk te worden.

Manlief is in slaap gevallen en ik besluit hem nog maar even te laten slapen totdat ik hem echt nodig heb. Ik neem een deken mee naar beneden en een paar handdoeken, want ik blijf maar gutsjes vocht verliezen. Ik krijg hevige rugpijn die niet weggaat en waar geen echte pauzes tussen zitten, wel is er een soort ritme in te ontdekken. Dit zijn dus rugweeën. Als na een paar uur zelfs warme douches geen verlichting meer bieden tegen de pijn, maak ik mijn man wakker om me te helpen. Dat is rond een uur of half 3. Het timen van de weeën is lastig vanwege de constante pijn, maar uiteindelijk vinden we een soort ritme, meestal tussen de 3 en de 7 minuten tussen de weeën, dus dat betekent dat we nog een tijdje geduld moeten hebben. En dat is knap moeilijk als je pijn hebt!

Tegen 7 uur 's morgens houd ik het echt niet meer uit, de weeën komen behoorlijk regelmatig en we bellen de verloskundige. Ze komt meteen en constateert dat ik 2 centimeter ontsluiting heb. Even ben ik heel teleurgesteld: ik heb 6 uur lang pijn gehad en nu maar 2 centimeter?!? Ook zijn de weeën ineens behoorlijk bedaard nu ze er is- het lukt me zowaar om voor haar op het verhoogde bed te kruipen en op mijn rug te liggen, terwijl dat in de uren hiervoor onmogelijk was.

De verloskundige vertelt dat we kunnen uitgaan van een centimeter ontsluiting per uur voor de komende uren, dat is standaard bij een eerste bevalling, dus zal ze om 11 uur haar collega langssturen die de aflossing doet. Ze is nauwelijks vertrokken, mijn man laat haar net de deur uit, als ik de weeën ineens in alle hevigheid terugkomen en ik verschrikkelijk misselijk word. Ik geef ineens over op de slaapkamervloer. Oeps...

Vanaf dat moment worden de weeën echt hevig. Gaandeweg krijg ik ook het gevoel dat ik moet poepen. Daar heb ik over gelezen, dat zijn persweeën en daar mag je pas iets mee doen als de verloskundige zegt dat je mag persen. Dus ik vang ze zoveel mogelijk op en puf ze weg. De aandrang wordt echter steeds sterker. Mijn man zit beneden en draait luide muziek om me af te leiden (hoe komt ie erop!) en ik ijsbeer rondjes op de eerste verdieping, ik loop eindeloos door de logeerkamer, de hal en de badkamer. Warme douches maken de weeën nu erger in plaats van minder, dus ik begin behoorlijk gefrustreerd te raken. Uiteindelijk hou ik het niet meer en begin ik automatisch een beetje mee te persen, mijn lichaam geeft heel duidelijk aan dat dat de bedoeling is. Ik voel het gewicht van het kindje steeds dieper zakken en ga naar beneden om mijn man te vragen om  de verloskundige te bellen. In eerste instantie wil hij niet, ze zou toch rond 11 uur op controle komen en dat is over 2 uur. Maar tegen 9.15 uur hou ik het niet meer.

Ik geloof niet dat ik het aardig gevraagd heb, maar ik overtuig hem van het nut om de verloskundige te bellen met de boodschap dat ik persdrang heb. Ik vermoed dat ik iets heb gezegd in de trant van: 'Je gaat haar nu bellen, of je hoeft hier helemaal niet meer bij te zijn! Duidelijk, toch?

Om half 10 komt dezelfde verloskundige terug die de eerste controles had gedaan, want haar dienst is nog niet afgelopen. Dat is maar goed ook, want ik blijk volledige ontsluiting te hebben en mag voorzichtig mee gaan persen. Klaarblijkelijk ging ik van 2 naar 10 centimeter dus in 2,5 uur tijd- een weeënstorm. Dat meepersen deed ik stiekem al een tijdje dus het is fijn dat het nu echt mag. Alweer vallen de weeën weg als de verloskundige er is, het lijkt wel of mijn lijf probeert stiekem te bevallen en het alleen kan als er niemand kijkt…

Ze laten me even douchen en ijsberen om te proberen de weeën weer op te wekken. Het duurt een tijdje, maar uiteindelijk reageert mijn lichaam weer: als ik hurk, beginnen de persweeën weer toe te nemen, dus ik ijsbeer weer rondjes tot er een wee begint en pers dan hurkend even zachtjes mee. Terwijl ik dit doe, zijn de verloskundige en mijn man gezellig kwebbelend bezig alles klaar te zetten voor de bevalling. De kraamzorg wordt gebeld en we wachten rustig af.

Het is voor de kraamzorg erg moeilijk om ons huis te vinden (veel mensen worden door navigatiesystemen de verkeerde kant op gestuurd) dus het duurt een tijdje voordat ze er zijn. Rond een uur of 11 is iedereen ter plaatse en zijn we bijna zover.

Ik mag op het bed gaan liggen dat inmiddels op klossen is gezet en voel me net een kip die een gouden ei gaat leggen: iedereen kijkt steeds verwachtingsvol mijn kant op…

De baby is goed ingedaald en ligt er helemaal klaar voor, zo ver mogelijk onderin het geboortekanaal. Ze lag al heel snel diep in het kanaal en daarom deed mijn rug zoveel pijn: ze drukte steeds tegen mijn stuitje en de zenuwen daar in de buurt. Au...

De persweeën blijven wat flauwtjes, dus ik besluit op eigen kracht mee te gaan werken, ik moet steeds goed voelen of ik wel een wee voel, voordat ik kan persen. Zodra er een wee is, geef ik een signaal, dan helpt mijn man om mijn kin op de borst te duwen, trek ik mijn eigen bovenbenen omhoog en begint de verloskundige weer enthousiast aan te moedigen. En dan mag ik drie keer persen met al mijn kracht.

Ze laat steeds tussendoor weten hoe ver de geboorte is gevorderd en luistert na iedere perswee naar het hartje om zeker te weten dat alles goed gaat met de baby. Uiteindelijk wordt ze na 33 minuten persen geboren, zonder hulpmiddelen en zonder dat ik ingeknipt ben. En daar ligt ze dan op mijn buik, onder een handdoekje, te wachten totdat de navelstreng doorgeknipt mag worden. Wat een ongelooflijk moment is dat, om je kindje te kunnen zien en horen, want ze zet meteen een flinke keel op! Ook doet ze al snel haar ogen open en kijkt om zich heen wat daar allemaal gebeurt. Wanneer haar vader zachtjes tegen haar begint te praten, kalmeert ze snel. Ze herkent zijn stem direct.

De vader mag de navelstreng doorknippen en daarna wordt ze nagekeken, gewogen, schoongemaakt en lekker warm aangekleed in de reiswieg gelegd. Eindelijk is ze veilig in onze armen. Het duurt even voordat ze klaar zijn met mij, omdat er nog gewacht wordt op de placenta en ik moet nog gehecht en schoongemaakt worden. Terwijl er drie dames met mij bezig zijn, belt de trotse vader zijn ouders, mijn oma en later ook mijn ouders om iedereen te laten weten dat ze er is. Wat zijn ze blij verrast allemaal!

En zo werden we ouders van een prachtige dochter van 4 kilo, in ons eigen huis en in ons eigen bed geboren. Wanneer ik erop terugkijk, ben ik nog steeds heel blij met hoe het is gelopen en ik heb ervan geleerd om goed naar mijn lichaam te luisteren, want ik kan erop vertrouwen. Dat kwam zo'n anderhalf jaar later goed van pas toen mijn tweede kindje werd geboren.