Het einde van de achtbaanrit

Ik weet niet zo goed hoe ik dit deel van het verhaal moet vertellen. Ons verhaal. Het verhaal van een lang traject dat begon met de wens om samen een kindje te krijgen. 

Kort samengevat hebben we er zo'n drie jaar voor nodig gehad en hebben de hele medische mallemolen doorlopen. Een miskraam gehad en daarna een behandeling in het buitenland. En toen kwam de zwangerschap waar we zo verschrikkelijk op gehoopt hadden.

In mijn vorige blog heb ik verteld hoe spannend het ineens werd omdat ons kindje de helft van een tweeling bleek maar het tweede kindje niet levensvatbaar was en in stand werd gehouden door ons gezonde kindje.

Toen het gevaar was geweken, konden we rustig ademhalen. Dachten we. Ik voelde me door allerlei rare zwangerschapskwaaltjes niet zo fijn en kwam nauwelijks aan. (Ik had een voortdurend ontstoken neusslijmvlies en een brok in mijn keel door het steeds maar wegslikken van slijm waardoor ik niet goed kon eten) Maar de kleine spruit deed het gelukkig geweldig en groeide goed. Door de Covid maatregelen mochten we niet samen naar de verloskundige, maar dat namen we maar voor lief. 

Rond de dertigste week ging ik me beter voelen. Ik kreeg meer energie en kon ineens weer normaal eten. Wat een zegen was dat! We maakten zelfs een afspraak voor een zwangerschapsfotoshoot in de buitenlucht om later nog eens te kunnen genieten van dat prachtige ronde buikje.  Mijn zwangerschapsverlof zou met 36 weken starten en dan hadden we alle tijd om dat te doen. Ook werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis waar werd afgesproken om met 39 weken te bevallen omdat ik eerder al eens was bevallen met een keizersnede. Ik voelde me opgelucht dat ik niet tot de 40e week of nog later hoefde te wachten om ons kindje veilig in mijn armen te kunnen houden...

In de 35e week van de zwangerschap werd ik 's morgens plotseling wakker omdat ik letterlijk nattigheid voelde. Omdat ik het niet vertrouwde, stond ik langzaam op en keek naar het matras waar ik net nog had gelegen. Een natte plek was zichtbaar, met een klein bloedvlekje. Hmmmm... dat leek me niet pluis. Toen ik de slaapkamer uitliep voelde ik vocht langs de binnenkant van mijn been naar beneden lopen dus het leek me verstandig om wat van dit vocht op te vangen met een glas. Het was helder vocht met een slijmerige bloeddruppel erin. 

Mijn man en de oudste kinderen sliepen nog, dus ik liep zachtjes door naar de badkamer om even te plassen en hoorde iets nats op de grond vallen toen ik mijn onderbroek uitdeed. Op de badkamervloer lag een bloedstolsel ter grootte van een vinger. Dit voelde echt niet goed, ik merkte dat ik nu toch echt bezorgd werd. Tijd dus om de verloskundige te bellen waar ik officieel nog onder behandeling was.

Het nummer van de verloskundige stond al in mijn telefoon, dus ik zocht een rustig plekje op in huis en legde uit wat er aan de hand was. "Ik kom er zo snel mogelijk aan", zei ze. Dus ik ging terug naar boven om mijn man in te lichten dat er iemand langs kwam en dat het handig was als hij dan aangekleed de deur zou opendoen. Hij was net als ik erg bezorgd dat ons kleintje in gevaar was.

De verloskundige was er binnen een paar minuten en pakte meteen de doptone om de hartslag te controleren. Gelukkig kon ze die meteen vinden: het hartje klopte luid en duidelijk. Wat een opluchting! Maar de verloskundige was net zo ongerust als wij. Ze belde meteen met het ziekenhuis en regelde dat we terecht konden voor een controle. Het werd dus erg serieus allemaal.

Ik kleedde me aan en maakte de oudste kinderen wakker want ze moesten naar school. Samen met mijn man loodsten we ze met lichte haast door hun ochtendritueel heen: aankleden, tas inpakken, ontbijten, tanden poetsen en met een dikke kus de deur uit. "Wij gaan zo even voor controle langs het ziekenhuis, tot straks!", zei ik nog. Maar ik wist toen nog niet dat ik voorlopig niet thuis zou komen...