Bevallen met een Kiwi

De knoop was eindelijk doorgehakt, vandaag zou ons kindje geboren worden. Maar ik had geen idee hoe laat ik opgeroepen zou worden en of het überhaupt in dit ziekenhuis zou gebeuren. Dus dat werd afwachten. Voor onze oudste kinderen werd gezorgd en mijn man wachtte thuis af tot ik hem zou bellen, zodat de hond niet onnodig lang alleen zou zitten. De uren kropen langzaam voorbij...

Uiteindelijk kwam om 14.30 uur een gynaecoloog binnen met een verpleegkundige. "We gaan je voorbereiden", zei ze, "want er is zo een plekje op de OK". Ik appte direct mijn man, die gauw nog even de hond uitliet en in de auto stapte. Voor ik het wist, was ik in een ziekenhuisbed gehesen en gingen we onderweg naar de OK. We moesten met de spoedlift mee, maar die was bezet door een verpleegkundige en een rolstoelpatiënt. Tot mijn grote verbazing werden zij de lift uitgestuurd om plaats te maken voor mij. 

Toen ik op de OK aankwam was mijn man er nog niet, maar hij werd op de afdeling verloskunde opgevangen en meegenomen om zich om te kleden. Toen ze de ruggenprik gingen zetten, kwam hij net binnen, met een schattig roze operatiemutsje op. Ik vond dat alles snel, maar wel prettig verliep. De anesthesioloog was rustig en duidelijk en ik kon goed aangeven of de juiste zenuwen meeverdoofd werden zodat we zeker wisten dat de prik goed zat. Daarna werd ik vastgelegd op de tafel en werd de tafel gekanteld. 

Tijdens de operatie had ik steeds contact met de anesthesioloog die met natte sponsjes controleerde of ik nog voldoende verdoofd was en de medicatie aanpaste als ik me onwel ging voelen door de bloeddrukdaling. Door de vreemde hellingshoek op de tafel had ik het gevoel in een soort kermisattractie te hangen. 

Al vrij snel werden de vliezen gebroken en gutste het vruchtwater op de vloer. De gynaecoloog wilde onze baby beetpakken, maar dat lukte niet. Mijn man hoorde haar zeggen: "Hee, dat is niet de bedoeling!". Ons kindje was namelijk heel eigenwijs omhoog gekropen, weg van die graaiende handen en zat helemaal bovenin, achter mijn ribben. "Haal de Kiwi!", riep de gynaecoloog. "Kiwi?, wat een grappige naam.", lachte mijn man verrast. De Kiwi bleek een grote zuignap waarmee de baby aan het hoofdje naar buiten zou worden getrokken, een soort vacuümpomp. Ik had het benauwd en was duizelig van de medicatie en de lage bloeddruk en er stonden twee mensen op mijn ribbenkast te duwen om te voorkomen dat het kindje bovenin zou blijven zitten, terwijl de gynaecoloog en neonatoloog aan de Kiwi trokken. Wat een circus! Maar met vereende krachten werd het een geslaagde bevalling. Om iets over half 4 werden we ouders van een klein eigenwijs meisje.

Ze werd direct meegenomen en nagekeken door de neonatoloog en mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Daarna werd ze op mijn borst gelegd. Ze lag me met grote ogen aan te kijken terwijl ze geluidjes maakte. Ik kon zachtjes tegen haar praten en merkte dat ze dat fijn vond. Na een paar minuten werd ze meegenomen naar de afdeling en ging mijn man mee om met haar te buidelen. Met mij waren ze nog even bezig om alles netjes dicht te naaien en daarna moest ik op de verkoever wachten tot ze me in orde vonden en ik terug mocht naar boven. Ik kon niet wachten om mijn dochtertje echt te mogen knuffelen...