En daar zitten we dan, in het ziekenhuis

Het was een doodgewone donderdagochtend en de eerste lockdown was voorbij. De zomervakantie moest nog beginnen, dus het was best druk op de weg. We meldden ons in het ziekenhuis bij de balie en voor we het wisten lag ik op een ziekenhuisbed aan een CTG en werden er allerlei onderzoekjes gestart. 

Er werd een test gedaan om te kijken of ik vruchtwater verloor, maar de uitslag was onduidelijk. Ook werd gekeken of de baarmoederhals verstreken was, of er weeënactiviteit was, ik werd temperatuur en er werd een echo gedaan om de baby te bekijken. Omdat alle uitslagen goed waren dacht ik dat ze me wel weer naar huis zouden sturen, maar daar bleek geen sprake van.

"We gaan je opnemen", zei de gynaecoloog, "Voor de zekerheid". Oeps... daar hadden we niet op gerekend. Ik had niets bij me om te overnachten en we hadden nog niets geregeld voor onze oudste kinderen. We keken elkaar even verschrikt aan. "Nou, laat ik dan eerst mijn teamleider maar even bellen dat ik vandaag niet kan werken", zei ik, een beetje beduusd. 

We kregen een kamer aangewezen op de kraamafdeling en mijn man ging naar huis om een tas in te pakken. Gelukkig kon alles snel geregeld worden: terwijl ik in het ziekenhuis bleef, nam mijn man zorgverlof op en zorgde voor de kinderen, de huisdieren en het huishouden. En ik kreeg mijn laptop en werktelefoon zodat ik vanuit het ziekenhuis nog de laatste overdracht voor mijn verlof kon doen zoals ik gepland had. Want ondanks de zorgen die we hadden over de gezondheid van de baby, voelde ik me verder prima. Overdag was ik op mijn gemak bezig met werk, het regelen van wat administratieve zaken voor thuis, contacten met familie en vrienden en af en toe wat lezen. Ook werd een paar keer per dag gecontroleerd hoe het met de kleine ging en werd ik dan even aan de CTG gelegd. 

Maar iedere nacht rond 2.00 uur werd ik wakker omdat ik vloeistof voelde lekken. Dan begon ik weer te bloeden en kreeg ik lichte weeën, iedere nacht een beetje heviger. In de vierde nacht, van zondag op maandag, werd ik zelfs wakker vóórdat het bloeden begon. Dus ik ben rustig naar de zusterspost gewandeld om te zeggen dat het weer begon. Ze keken me verbaasd aan. Maar vlak voordat ik terug bij mijn bed was, liep het bloed alweer langs mijn been omlaag... Deze laatste nacht was de bloeding heviger en duurde het langer tot het ophield en dat verontrustte me. Er werd midden in de nacht zelfs nog een echo gemaakt om er zeker van te zijn dat de placenta nog goed vastzat en dat het met ons kindje nog goed ging. Gelukkig zag dat er allemaal goed uit, toen het bloeden was gestopt durfde ik ook weer te gaan slapen.

De volgende ochtend had ik een gesprekje met de gynaecoloog en ik vertelde haar dat ik me nu toch wel veel zorgen begon te maken. Want stel dat het inderdaad steeds erger werd en we er uiteindelijk toch niet op tijd zouden zijn om het op te merken? Ze bleek het gelukkig helemaal met me eens te zijn. "We gaan niet langer wachten, we gaan kijken of we jullie kindje vandaag kunnen halen". Wat voelde ik me opgelucht! Daarna vroeg de gynaecoloog of ik een voorkeur had voor vaginaal bevallen of een keizersnede. Omdat ik allebei al een keer had meegemaakt, had ik het gevoel dat ik het goed kon afwegen. Ondanks de napijn die ik zou hebben en het risico van een grote operatie, wilde ik graag een keizersnede. Dat zou de risico's dat er iets met de placenta zou gebeuren namelijk verkleinen. De gynaecoloog kon zich er helemaal in vinden dat dat veiliger was.

Maar het bleek allemaal nog wel wat voeten in de aarde te hebben, want omdat niet duidelijk was waar de bloedingen vandaan kwamen en de baby een randprematuur zou zijn die nog geen longrijpende injecties had gekregen, wilden ze er zeker van zijn dat er plek was op de afdeling neonatologie. Er was zelfs sprake van een mogelijke verplaatsing naar een ander ziekenhuis omdat het erg vol bleek te zijn op die afdeling. Ook moest er plek zijn in het OK-programma. Ik zou een seintje krijgen zodra ze iets wisten...