Met de lente in aantocht word ik niet alleen heel blij van de geluiden van vrolijk zingende vogels of de fijne bloesemgeur, maar vooral ook van de geluiden van vrolijk spelende kinderen. Door de zon krijgen ze het al snel warm en word ik een lopende kapstok. De witte armpjes en blote beentjes komen langzaam weer tevoorschijn. Daar zitten mijn geluksmomentjes als (gezinshuis) ouder in; het zien en horen van mijn buiten spelende, lachende kinderen met het zonnetje op hun en vooral ook mijn gezicht. Blote armpjes en beentjes betekenen alleen ook vaker ongelukjes, want waar normaal een broek of jas nog een stukje extra bescherming geeft tussen hen en de straat, is die extra bescherming weg op het moment dat het mooi weer wordt.

Met 6 opgroeiende kinderen die naar 4 verschillende scholen gaan, hadden zij dagelijks meer contacten dan Leroy en ik bij elkaar in de afgelopen 5 jaar. Overal op die scholen vonden er al besmettingen plaats. Hele dagen werden we geconfronteerd met nieuws rondom de toenemende aantallen en hele dagen door was het onzeker of de kinderen vandaag of morgen wel naar school zouden kunnen vanwege nieuwe besmettingen. Ik had de kinderen net goed als maanmannetjes naar school kunnen laten gaan. Vroeg of laat zou het noodlot haast wel moeten toeslaan.

Gezinshuisouder word je niet van de één op de andere dag. Dat is een proces wat je kan vergelijken met ‘becoming a mother’. Het begint met een gevoel/ een wens. Dat gevoel (deze wens) maakte ik bespreekbaar met mijn partner. Hij was er niet heel erg van gecharmeerd en moest wennen aan het idee. Op een dag kwam hij terug van een late dienst en toen bleek hij het ineens helemaal voor zich te zien. Hij vertelde enthousiast dat hij al een manager gesproken had die met het voorstel kwam om een leegstaande woning in de buurt te betrekken van waaruit we ons gezinshuis konden opstarten. Typisch mijn man die me dan ineens weer 10 stappen voor is. Nadat hij dus enthousiast was en onze toekomst al helemaal voor zich zag, begon het idee te groeien. Dagen, nachten, weken gingen we erover praten en wogen we zorgvuldig de voors en tegens af. Aangezien het om kinderen gaat en we geen proefperiode kunnen afspreken, wilden we ons van tevoren goed voorbereiden. Want, als de kinderen eenmaal bij ons door de voordeur binnen zouden komen, moesten we ook zeker weten dat ze echt nooit meer uit huis geplaats zouden worden. De verantwoordelijkheid die we daarin wilden aangaan ten opzichte van deze kwetsbare kinderen maakte dat we de tijd namen voor deze beslissing. We zijn ons daarom gaan verdiepen door veel te lezen, door te  solliciteren bij verschillende zorgaanbieders en door allerlei gesprekken te hebben gevoerd met ervaren gezinshuisouders. Gesprekken om ons als gezinshuisouders te vormen en te onderzoeken of deze way of living bij ons zou passen.

Nu kan ik natuurlijk een hele motiverende blog schrijven over allerlei leuke bak- en knutselwerkjes, maar dat laat ik lekker aan anderen over. Die zijn daar vast en zeker veel beter in dan ik. Als ik namelijk bedacht heb om koekjes te gaan bakken wordt dat gewoonweg een groot fiasco. Het koekje wordt een barbapapa en ik heb een kind wie ik onder de tafel uit moet plukken, omdat ze ineens geen vieze handen wil krijgen. ‘Leuk’ samen koekjes bakken. Uiteindelijk staat mama alleen in de keuken een barbapap te bakken.

Inmiddels zijn we 8 weken verder en is Yara 16 ochtenden naar ‘de bokjes’ geweest. Wij hebben er bewust voor gekozen om Yara vanaf twee en half jaar naar de peuterspeelzaal te laten gaan en daarom is de peuterspeelzaal voor ons dus een flinke mijlpaal.

Onze kinderen. Jouw kinderen. Andermans kinderen. Ieder moment van de dag kunnen we intens van ze genieten. Ieder moment van de dag beleven we de mooiste momenten met elkaar. Ieder moment van de dag kunnen er de vreselijkste ongelukken gebeuren. Er zijn allerlei vormen van ongelukken, maar een van de meest voorkomende ongelukken zijn nog steeds brandwonden.

Natuurlijk voor de ouders!!!!! En daarna ook echt wel voor je zoon of dochter. Tegelijkertijd moet ik om mezelf lachen dat ik tot deze conclusie gekomen ben. Nooit gedacht dat ik zo zou opzien tegen deze eerste dag.

Een zwoele woensdagavond na een warme zomerdag aan het begin van augustus start ik mijn Mac op om even stil te staan bij world breastfeeding week. Ik merk dat ik er de hele dag eigenlijk al een beetje over aan het nadenken was, want of je het nu gelooft of niet, ik ben al een half jaar gestopt met borstvoeding, maar het is net of mijn borsten aanvoelen dat het deze hele week over hun gaat. Natuurlijk denk ik melancholisch terug aan deze goede oude tijd, als mijn meissie van twee en half jaar geheel zelfstandig in het peuterbadje geniet van de verkoeling en me af en toe een handkusje stuurt om te laten zien dat ze aan me denkt. Daar zit ik dan met mijn beentjes hoog op een ligbedje te genieten van haar onbevangenheid en rijkelijke fantasie. Een mooi moment om naar haar te kijken en stil te staan bij mijn borsten en hoe zij haar groot hebben gebracht. Ik merk dat het ergens ook lichte irritatie oproept, omdat er ook vriendinnen van me zijn die heel bewust gekozen hebben voor flesvoeding. Waarom moeten we dan zo nodig stil staan bij borstvoeding? Het gaat er toch om dat je met liefde je kind grootbrengt en dat iedereen vrij is om daarin te kiezen wat bij hun gezin past? Dat gezegd hebbende hebben wij dus bewust gekozen voor borstvoeding. Niet omdat dat dan zoveel beter zou zijn als flesvoeding. Juist niet, maar omdat ik op die manier mijn liefde aan mijn kind wilde doorgeven. Net zoals een moeder dat met flesvoeding kan en doet.