World breastfeeding week

Een zwoele woensdagavond na een warme zomerdag aan het begin van augustus start ik mijn Mac op om even stil te staan bij world breastfeeding week. Ik merk dat ik er de hele dag eigenlijk al een beetje over aan het nadenken was, want of je het nu gelooft of niet, ik ben al een half jaar gestopt met borstvoeding, maar het is net of mijn borsten aanvoelen dat het deze hele week over hun gaat. Natuurlijk denk ik melancholisch terug aan deze goede oude tijd, als mijn meissie van twee en half jaar geheel zelfstandig in het peuterbadje geniet van de verkoeling en me af en toe een handkusje stuurt om te laten zien dat ze aan me denkt. Daar zit ik dan met mijn beentjes hoog op een ligbedje te genieten van haar onbevangenheid en rijkelijke fantasie. Een mooi moment om naar haar te kijken en stil te staan bij mijn borsten en hoe zij haar groot hebben gebracht. Ik merk dat het ergens ook lichte irritatie oproept, omdat er ook vriendinnen van me zijn die heel bewust gekozen hebben voor flesvoeding. Waarom moeten we dan zo nodig stil staan bij borstvoeding? Het gaat er toch om dat je met liefde je kind grootbrengt en dat iedereen vrij is om daarin te kiezen wat bij hun gezin past? Dat gezegd hebbende hebben wij dus bewust gekozen voor borstvoeding. Niet omdat dat dan zoveel beter zou zijn als flesvoeding. Juist niet, maar omdat ik op die manier mijn liefde aan mijn kind wilde doorgeven. Net zoals een moeder dat met flesvoeding kan en doet.

Terug naar onze borsten. De hele week staat iedere vrouw haar borsten in de spotlights. Grote, kleine, strakke, minder strakke, peren of appels, ze doen allemaal mee als het lichaam van hun zwanger wordt. Iedere borst reageert en maakt zich klaar op het witte goud. Klaar om het lieve baby’tje, wat de mama meestal 9 maanden gedragen heeft, onvoorwaardelijk te voeden. Klaar om het baby’tje op te laten groeien met alle mineralen en voedingsstoffen die de hormonen op elkaar afstemmen. Met een brok in mijn keel denk ik dan ook terug aan deze wonderlijke periode die eigenlijk pas na zes weken vanzelf ging. Maar voordat het vanzelf ging heeft het me bloed, zweet, tranen, stuwing en ik weet niet hoeveel aanleg oefeningen met mijn man met name in de nacht gekost. Onzekerheden of mijn baby wel genoeg dronk was niet nodig, want ze groeide als kool. Ik leek wel slagroom te geven, volgens de verloskundige ondanks alle spruw, te snelle toeschietreflex, achtermelk, voormelk. Ik heb het allemaal moeten doorstaan die eerste 6 weken, die uiteindelijk wel twee jaar leken te duren. Wanhopige pogingen om door te gaan, met een borstontsteking en al, ik wilde het per se een kans geven en doorzetten. 6 weken later hadden we ons ritme gevonden en ging het eigenlijk vanzelf. Tegen alle adviezen in bleef ik dan ook nachtvoedingen geven. Ik had nog totaal geen behoefte aan doorslapen en mijn baby al helemaal niet. Ik had behoefte aan het voedden van mijn kind en was ervan overtuigd dat ze zelf zou aangeven wanneer ze geen behoefte meer zou hebben. Net zoiets als haar straks leren fietsen. Ze gaat pas fietsen als ze daaraan toe is. Zolang zij weerstand voelt, krijg je haar echt niet op die fiets.  Ik wacht wel op de dag dat ze zegt dat ze wil fietsen en me er zo vandoor fietst. Zo voelde het ook met borstvoeding. "Drink maar meisje, zolang als je wil, zolang als je nodig hebt." 

Totdat de nachten na zo’n anderhalf jaar steeds onrustiger werden en het een compleet feestje in bed werd als haar buikje gevuld was. 1 nacht, was je het er niet mee eens dat je de weg naar mijn tepel niet meer kon vinden en daarna begon je door te slapen. Overdag was je er zeker nog niet klaar voor dus heb ik je net zolang gevoed totdat je mijn borsten meer begon te zien als speelgoed. Nadat je mama een paar keer flink voor de gek gehouden hebt en ze meer als bijtring ging gebruiken, hebben we samen afscheid genomen van ons bijna twee jarig jubileum.

Vol weemoed denk ik iedere keer nog terug aan deze bijzonder fijne momenten als ik een glaasje koude melk uit de koelkast inschenk. En, nee schatje, melk komt niet van een koe, maar van je mama.