Het eerste moment wat ik nog herinner was in groep 1/2. We mochten van de juf allemaal een rondje maken in de kring om onze kleren te laten zien, en een paar jongetjes uit de klas maakte mij belachelijk en lachte me uit. Nou kun je denken op zo’n jonge leeftijd al ? Maar dit is voor mij het moment waarop het begonnen is. En als dat eenmalig is dan kan dat natuurlijk voorkomen. Maar als de klas in de gaten heeft dat jij de zwakste schakel bent dan gaan ze door. En voor mijn gevoel is dat hoe het pesten begint. Je hoeft maar een beetje anders te zijn, anders te denken of niet hetzelfde willen zijn als de rest. Dan hebben ze een reden gevonden om te pesten. En ik was net dat verlegen wat molligere meisje die bij alles wat er werd gezegd een rood hoofd kreeg. Voor de pesters prima materiaal. Het pesten was altijd aanwezig en voor mijn gevoel was het iets wat erbij hoorde. Ik durfde er thuis ook nooit over te praten, want stel je voor dat de pesters het zouden weten dan zou het misschien alleen maar erger worden. Voor mijn gevoel was het ergste rond groep 5/6. Ik kwam per ongeluk tegen een jongen aan uit de klas bij het uittrekken van mijn jas, hij zei gatver en duwde mij weg. Iewl nu heb ik het Nikki-virus. Net iets te hard zodat de hele klas het hoorde en daar ontstond het. Niemand wilde meer bij me in de buurt komen en alles wat ik aanraakte wilde niemand anders meer aanraken. Ik had een klein groepje met vriendinnetjes die wel met me omgingen en niet meededen aan deze gekte. Maar helaas het meerendeel van de klas deed hier aan mee. Voor mijn gevoel was het ook iets waar de juf zich niet mee bemoeide. Ik ging met buikpijn naar school en keerde steeds meer in mezelf. Na school ging ik naar mijn kamer en deed de deur op slot, helemaal alleen. Daar waar niemand me kon kwetsen. Soms deden zelfs kinderen uit andere klassen mee met het pesten en zo werd zelfs het buitenspelen verschrikkelijk. Ik at liever niet op school want anders konden ze daar ook weer opmerkingen over maken. Op een bepaald moment zijn deze verhalen bij mijn ouders terecht gekomen, hoe dit toen is gebeurt weet ik niet. Ze schrokken en voelde onmacht, maar hoe pak je dit aan als ouder? Ze waren vooral heel verdrietig dat ik dit nooit aan hun heb durven vertellen. Mijn moeder is toen naar het schoolhoofd gegaan en daar heb ik mijn verhaal moeten doen. Verschrikkelijk vond ik dat, het voelde alsof ik op het matje werd geroepen. Daar heb ik mijn verhaal gedaan en zodoende kwam het schoolhoofd een gesprek houden in de klas waar alle pesters natuurlijk wijselijk hun mond dicht hielden. Daarna bleef het een tijd rustig en probeerde ik me zelf zo rustig mogelijk te houden en ze zo min mogelijk redenen te geven om te pesten. Tot een aantal maanden later ik in de winter onze hond aan het uitlaten was in de sneeuw. Er kwam een groepje kinderen van school langs, ze schreeuwden dat ik een verrader was en het verdiende om gepest te worden. Ze hebben toen met ze allen allemaal sneeuw in mijn gezicht gegooid en me op de grond geduwd. Huilend lag ik daar, ze schrokken en rende weg. Waarom moest mij dit overkomen? Waarom verdiende ik dit ? Was ik dan echt zo raar en verschrikkelijk als dat ze zeiden ? Ik durfde dit thuis niet te vertellen en op school hielden de pesters hun mond. Eindelijk was daar het einde van het basisschooltijdperk, ik ging naar de middelbare school. Ik bleef altijd het onzekere meisje waar makkelijk nare dingen tegen gezegd konden worden want ik zei toch niks terug. Ik accepteerde het hoe bizar het ook klinkt. Zo gingen de jaren voorbij en ik werd ouder. Ik kreeg vriendinnetjes die het voor me opnamen en zo veranderde alles beetje bij beetje. Ik ben daarna zelfs een keer bovenop een buurjongen gesprongen die mij maar bleef treiteren, het was genoeg. Ik sloeg hem en kon niet stoppen. Alle frustratie en verdriet kwam eruit. En dat was het keerpunt ik wilde me niet meer laten treiteren en zo behandelen. Ik leerde van me af te bijten en soms een masker op te zetten om zeker over te komen.Toen ik naar het Mbo ging had ik leuke vriendinnen en zij zorgde ervoor dat ik me anders durfde te kleden en ik durfde zelfs voor de eerste keer uit te gaan. Gelukkig was het pesten verleden tijd maar ik ben nu 29 en nog steeds ervaar ik de gevolgen van het pesten. Ik heb verschillende therapieën gevolgd waardoor ik handvaten kreeg om ermee om te gaan. Helaas gaat het onzekere nooit meer weg, jezelf nooit goed genoeg voelen gaat nooit meer weg. In een kamer lopen waar lachende mensen zitten en het gevoel hebben dat het over jou gaat gaat nooit meer weg. Altijd twijfelen aan jezelf gaat nooit meer weg. Liever niet eten in het openbaar dat gaat nooit meer weg. Maar nu ik Mama ben van het allerliefste meisje wil ik niet meer die persoon zijn, ik wil haar leren dat ze van zichzelf mag houden zoals ze is. En zij heeft me laten inzien wat echt belangrijk is. Als ik mensen vertel over mijn pestverleden dan geloven ze het vaak niet. En dat is de reden dat ik dit verhaal vertel, omdat deze pesters misschien niet eens weten wat ze met mijn jeugd hebben gedaan. Maar ik hoop dat ze nu misschien aan hun eigen kinderen het juiste meegeven. Al heeft misschien maar 1 iemand iets aan dit verhaal dat is genoeg. Praat met je kinderen over pesten maak het bespreekbaar, leer dat het niet stoer of cool is. Dat het mensen levenslang kan achtervolgen. Wees er voor je kind als je denkt dat hij/zij gepest word en kijk samen naar oplossingen. Pesters zijn niet de baas.

Kerst 2018. 

Toen ik zwanger was van onze dochter was ik erg duidelijk in mijn keuze om onze dochter de eerste 3 tot 6 maanden bij ons op de slaapkamer te laten slapen. Maar daarna zou ze lekker in haar eigen kamertje gaan slapen. Toen ze geboren werd kon ik mijn ogen niet van haar afhouden en ik vond het fijn dat ze zo dichtbij was. De geluidjes die ze maakte vond ik juist heerlijk om te horen en als ze onrustig was kon ik haar handje vast houden en sliep ze zo weer verder. De eerste tijd sliep ze super goed en werd soms nog wakker voor een flesje. Nadat ze 6 maanden geweest was lag ze uiteraard nog steeds bij ons op de kamer want tja het was toch wel erg fijn en gezellig. Na een tijdje begon ze steeds slechter te slapen en werd ze steeds vaker wakker s’nachts. Zelfs na de voedingen wilde ze niet meer in haar eigen bed verder slapen. Van elk geluidje werd ze wakker en zelfs als ik op mijn tenen s’nachts naar de wc liep was ze ineens klaarwakker. Aangezien mijn vriend en ik er niet op zaten te wachten dat onze dochter straks jarenlang bij ons in bed zou liggen, probeerden we het vol te houden en haar elke keer te troosten. Mijn vriend moet elke ochtend heel vroeg zijn bed uit voor zijn werk en ik begin gelukkig altijd iets later, dus de nachten deed ik vaak in mijn eentje. Na een heleboel slapeloze nachten, frustraties en hormonale huilbuien en een overstuur oververmoeid kind heb ik haar tegen al mijn principes in naast me in bed gelegd. In haar slaapzak boven op het dekbed en haar zo neergelegd dat ze niet uit bed zou kunnen rollen. En ja je raad het al.... Na wekenlang amper te hebben geslapen sliep ze zo maar ineens weer een nacht door. Ik genoot van het slapen en was eindelijk weer een klein beetje uitgerust. Want weinig slaap maakt je echt een monster. Of niet mede mama en papa’s ? Toch hielden we in ons achterhoofd dat als we dit zouden toelaten ze waarschijnlijk niet meer in haar eigen bed wilde slapen. Op internet lees je als nieuwe papa en mama overal heel veel nadelen en meningen over. Oh je moet het zo doen, of oh je moet slaaptraining gaan gebruiken. Of vergeet vooral niet dat je je kind zo verwend en nooit leert op eigen benen te staan. Uh sorry ? Toen ik al dit soort dingen las dacht ik er zal wel een reden zijn dat ze graag bij ons is. En als ze zij die geborgenheid nodig heeft dan krijgt ze dat. Nu is onze dochter bijna 1,5 jaar en staat haar bedje nog steeds naast ons bed. We hebben het wel geprobeerd om haar op haar eigen kamer te laten slapen maar dan word ze vaak midden in de nacht in paniek wakker. En daar word niemand blij van. Soms gaat het wekenlang goed en slaapt ze gewoon de hele nacht lekker in haar eigen bedje. Maar als er tandjes doorkomen of ze is gewoon niet lekker dan neem ik haar zonder me schuldig te voelen lekker naast mij in bed. Wel merk ik vaak als ik met mede mama’s praat dat ze er toch wel wat van vinden. Ik schaamde me dan vaak als ze naar het slaapritme van onze dochter vroegen. Want hun kinderen sliepen toen ze 2 weken oud waren al op hun eigen kamer. En dat vind ik hartstikke fijn voor hun gezin en voor ons werkt dit blijkbaar het beste. Want ja blije, uitgeruste baby zorgt voor een altijd moe maar blije mama. Gelukkig maken die meningen me nu niet meer onzeker en doen wij gewoon wat ons het beste lijkt. En als ze s’nachts toch wat beter door gaat slapen of het zelf kan aangeven dan mag ze lekker op haar eigen kamertje.

Voordat ik überhaupt met het moederschap bezig was vond ik vriendschappen het allerbelangrijkste. Het waren naast mijn familie en liefde, de personen op wie ik kon bouwen en mijn hele hebben en houden toe vertrouwde. De nachtenlange stapavontuurtjes, de wijnavondjes en het luchten van mijn hart waren hele dierbare momenten. Totdat er in ieders leven allerlei dingen veranderen. Zo ook bij mij, toen ik de positieve zwangerschapstest in handen had kon ik niet wachten om het aan mijn vriendinnen te vertellen. In mijn hoofd zag ik mijzelf dagen lang over de baby afdelingen struinen en allerlei outfitjes uitzoeken met mijn vriendinnen. En toen ik het aan ze vertelde waren ze ook oprecht blij. En de eerste tijd zijn ze natuurlijk ook hartstikke geïnteresseerd. Maar na een maand of 9 zijn ze wel klaar met je verhalen over misselijkheid, opgezette voeten en slapeloze nachten. En dat begrijp ik, want als je weer aan het bijkomen bent van zo’n heerlijke stap nacht en je hoofd nog draait van die eindeloze wijntjes dan zit je niet te wachten op je hoogzwangere vriendin die urenlang door kan praten over haar ongeboren grote liefde. En zo ontstaan de eerste barstjes. En als je kleine mini mensje dan eindelijk geboren is dan komen ze natuurlijk met super schattige cadeautjes en heel veel knuffels langs om je te feliciteren. Maar ook dan zitten ze niet te wachten op je bevallingsverhaal met iets teveel bloed, en een kapot onderkantje. Want tja, ze hebben zelf misschien ook een kinderwens die je op dat moment toch iets minder rooskleurig maakt. En zo krijg je het als new mom ook veel te druk met het hele babyleven om überhaupt aan al die verjaardagen en mijlpalen van je vriendinnen te denken. En dat doen we niet express maar we vergeten gewoon dat er naast dat vertederende kleine hoopje liefde, luiers en flesjes ook nog andere dingen bestaan. En zo scheuren de barstjes steeds verder. Worden de appjes steeds langer niet beantwoord. Worden de afspraken die dan eindelijk gemaakt zijn op het laatst weer afgezegd omdat het leven met een baby gewoon niet heel voorspelbaar is. Er ontstaan irritaties en de woorden: we moeten echt snel afspreken blijven helaas bij alleen de woorden. En zo ontstaat er onbegrip, vanuit beide kanten. Want hoezo zegt ze elke keer de afspraken af, hoezo regelt ze niet gewoon oppas en komt ze gezellig mee de stad in tot 4 uur s’nachts ? En hoezo snappen ze niet dat ik echt nog 20 wassen moet draaien en het liefst op de bank plof na een dag met de baby? En zo merkte ik langzamerhand dat veel van mijn vriendschappen niet bestand waren tegen het moederschap. En dat is oke. Soms kom je gewoon in een andere levensfase en pas je niet meer goed bij elkaar. En misschien ooit als ze zelf in het avontuur van het moederschap belanden zal ik na een eindeloze dag vol met flesjes, poepluiers en heel veel gehuil op de stoep staan met een fles wijn en sushi. Want dat maakt altijd alles goed toch ?!

Toen ik 12 jaar oud was gebeurde er bij ons thuis een ongeluk. Heel verdrietig, vervelend en totaal niet te voorkomen. Al heb ik mij sinds dat moment schuldig gevoeld. Dagen vol met verdriet en tranen zorgde ervoor dat het ongeluk naar de achtergrond verdween. Langzaam aan begonnen er kleine veranderingen in mijn gedrag zichtbaar te worden. Zo moest alles in mijn kamer extreem netjes zijn en alles moest op de juiste plek staan. Daar kon ik uren mee bezig zijn. En als het niet goed voelde ging ik gewoon nog even door. Soms zorgde dit ervoor dat ik als 12 jarig meisje nachtenlang wakker lag. Ik had het gevoel dat als ik al deze dingen niet zou doen er dan iets ergs zou gebeuren. Jaren gingen voorbij en mijn ouders hadden eigenlijk nooit iets in de gaten. Het hoorde bij mij en ik vond er mijn weg in. Nooit had ik gedacht dat dit niet ‘normaal’ was. Toen ik 21 was brak er 2 keer kort na elkaar brand uit bij verschillende huizen en gezinnen die wij kennen. Helaas zijn er bij beide branden mensen omgekomen. Verschrikkelijk en zo verdrietig. Ik merkte nadat dit was gebeurd dat mijn gedachtes en checkgedrag heftiger en dwangmatiger werd. Ik was de hele dag door bang dat er brand zou uitbreken. Wij beschikken in huis over rookmelders en elke dag keek ik of deze het wel deden. Overal moesten alle stekkers uit en voor ik naar bed ging checkte ik of alles wel uit was. Pas dan kon ik rustig naar bed. Het begon mijn ouders en vriend op te vallen en ze begonnen hiernaar te vragen. Ik schaamde me hier altijd voor en wuifde het altijd weg. Tot ik op een moment dacht Nikki dit kan niet zo. Ik stopte per direct met mijn checkgedrag en probeerde mijn gedachtes te verzetten. Dit voelde alsof ik alle controle kwijt raakte en ik werd langzaam aan steeds ongelukkiger. Ik huilde veel en had nergens meer plezier in. Op een dag toen ik naar mijn werk moest kreeg ik een paniekaanval, toen zei mijn moeder dat het zo niet verder kon en zij heeft toen de dokter voor mij gebeld. Na het bezoek aan de dokter werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Het leek haar een goed idee om therapie in combinatie met anti-depressiva te gaan inzetten. Toen ik thuis kwam ben ik gaan uitzoeken wat anti-depressiva precies inhoud en wat het doet in je lichaam. Wat mij gelijk opviel was dat het af te raden was bij een eventuele kinderwens. En die had ik, niet voor nu maar zeker voor over een paar jaar. En wie weet zou ik nooit meer zonder die medicatie kunnen. Ik besloot om te wachten met de medicatie tot ik bij de psycholoog was geweest. Ook de psycholoog vond het heel bijzonder dat de dokter zo snel deze medicatie had uitgeschreven. Er zitten ook zeker gevaren aan aan het gebruik van anti-depressiva. Ik besloot om zelf te gaan knokken om dit gevoel en de gedachtes te gaan verslaan. Het is mooi dat het bestaat en dat het een uitkomst voor mensen kan zijn. En ook weet ik dat het soms niet anders is. Maar voor mij voelde het niet goed om deze medicatie te gebruiken. Na verschillende EMDR sessies kon ik praten over het ongeluk. Het kreeg langzaam aan een plek. Wel kwamen er meerdere trauma’s naar boven, waaronder mijn pestverleden. Ik ben jarenlang gepest en soms zelf in elkaar geslagen op school. Ook dit durfde ik thuis nooit te vertellen. Dit stopte toen ik naar de middelbare school ging maar had zijn littekens achter gelaten. Ik was altijd onzeker en hield niet van mijzelf. De therapie heeft er toen voor gezorgd dat ik ook dit langzaam aan een plek kon geven. Nadat ik de therapie had afgesloten genoot ik weer van het leven. De gedachtes waren er soms, en het checken bleef maar daar had ik vrede mee. Er gingen weer een aantal jaren voorbij. Samen met mijn vriend kochten we ons huis na het wonen in ons eerste huurhuisje. De maand dat we zijn ingetrokken in onze woning bleek ook de maand waarin ik zwanger werd. We waren zielsgelukkig en konden niet wachten. Wel bekroop mij gelijk het angstige gevoel van wat als ? Wat als ik een postnatale depressie krijg ? Wat als mijn dwanggedachtes weer heviger worden ? En toen ik dit nieuws bekend maakte op mijn werk snauwde een collega naar mij lijkt dit je wel verstandig ? Wat nou als je met jou psychische achtergrond een postnatale depressie ontwikkeld ?! Helaas liet ik deze opmerking meer toe dan dat ik zou willen. Ik werd er erg verdrietig van maar besloot haar opmerking juist te gebruiken als kracht. En besefte dat zij zich hier totaal niet mee moest bemoeien. De maanden verstreken en helaas ontwikkelde ik tijdens mijn zwangerschap ook smetvrees en schoonmaakdwang. Alles moest spik en span zijn. Het grootste gevaar was de kattenbak want stel je nou voor dat onze ongeboren baby en ik per ongeluk toxoplasmose zouden oplopen?! Mijn vriend nam die taak al vanaf het begin van mijn zwangerschap voor zijn rekening en zorgde ervoor dat hij mij afremde en gerust stelde als het nodig was. En toen was het 12 Juli 2019, de dag waarop ik om 11:22 de liefde van mijn leven ontmoette. Onze dochter Jackie Noé. Ons meisje is nu 1. En nu ben ik een Mama met een dwangmatige angsstoornis. Na mijn bevalling ben ik mijzelf gaan accepteren. Ik ben wie ik ben. Soms heb ik mijn slechte dagen en overheersen de enge gedachtes maar eigenlijk gaat het 95% van de tijd heel goed. Ik kan een lieve en zorgzame moeder zijn voor onze dochter en haar de liefde geven die zij nodig heeft. En soms, soms ben ik gewoon een beetje een gekkie en moet ik de gedachtes gewoon negeren. Nog steeds vind ik het fijn om voor ik naar bed ga te checken of alles uit is en mijn schoonmaaktik is nog steeds aanwezig ,en dat is oke. Mijn kind mag lekker kind zijn en lekker alles vies maken. En daarna ruimt deze mama gewoon weer alles op. De reden dat ik dit verhaal schrijf is om een taboe te doorbreken. Mensen hebben vaak een mening over andere maar weten niet wat ze dagelijks doormaken of waar ze mee moeten dealen. Ik hoop hiermee dit soort dingen bespreekbaar te maken en ook mensen die geen licht zien aan het einde van de tunnel te inspireren. Wees een beetje lief voor elkaar mensen dat kost helemaal niets.

In het dagelijks leven ben ik Vriendin(want tja nog steeds geen ring), Mama(fulltime), en paraveterinair (paravetewatte ? Hoor ik je denken. Dat betekend dierenartsassistente). Al deze rollen vervul ik natuurlijk met heel veel liefde en plezier.

1 jaar geleden was ons meisje nu 3 dagen oud. Ik weet nog hoe ik erbij zat, onwijs verliefd met wallen tot op mijn enkels en een ontploft onderkantje. En op mijn schoot lag het allerliefste, mooiste meisje van de hele wereld. De dagen waren kort en de nachten lang. En nu precies een jaar later hebben we net het verjaardagsweekend van haar achter de rug. Taart, ballonnen, veel te veel cadeaus en het was geweldig. En bij mezelf denk ik doeeeee even normaaaaaaal. Hoe snel is dit gegaan jongens. Even 2 keer knipperen met je ogen en je kind is veranderd van een wolk van een baby in een dreumes. Een DREUMES, ohmy. Daar word deze moeder toch een klein beetje emo van. Hoe ik vorig jaar de dagen spendeerde tussen de flesjes en luiers en de drang naar slaap en niet te vergeten de dagenlange knuffelsessies. Die zijn nu verandert in dagenlang achter mijn eigenwijze dochter aan rennen. Zo trekt ze zichzelf overal aan op, valt ze en staat ze weer op. Als een gek kruipt ze de kamer door, en ze doet alles wat niet mag. De hele dag een lach op haar gezicht, maar o wee als iets niet mag. Dan verandert ze in een klein draakje. Wat een verschil kan een jaar maken, maar wat geniet ik hiervan. Zo bijzonder om je kindje in een jaar tijd te zien veranderen. Echt al een kleine diva met een eigen wil. En wat hou ik ontzettend veel van haar. Soms denk ik wel is heb ik wel genoeg genoten van dit jaar ? Heb ik alles wel bewust genoeg meegemaakt ? Heb ik niet teveel gezeurd dat ik zo moe was ? Zal ze weten dat ik het allermeeste van haar houd ?En als ik haar nu zo blij zie zitten met dat eigenwijze smoeltje verdwijnen al die twijfels weer eventjes. Zolang als het duurt. En tja het hoort erbij, bij het moederschap. De twijfels, de moeheid, de onzekerheid, de oneindige liefde. En dat allemaal in 1 jaar tijd...

Dus vandaag was het zo ver.. Onze dochter is nu bijna 1 jaar. Een echt handenbindertje. Alles ontdekken en niets is meer veilig. Zelfs de kattenstaarten moeten het ontgelden (sorry poezenkinders 🙊). Daarnaast lijkt het ook alsof mevrouw haar hele melkgebit in aantocht is. Dit bij elkaar zorgt ervoor dat ik rond elke avond rond 20:00 afgepeigerd mijn bed in kruip. En het hoort er allemaal bij maar ook is het belangrijk om af en toe even wat tijd voor jezelf te hebben. Het leek mij daarom een top idee om haar een dagje naar mijn ouders te brengen. Ze is daar normaal altijd 2 dagen in de week als ik aan het werk ben. En aangezien ik nu vakantie heb vond ik het een prima moment voor een opa & oma dag. En ook mijn ouders vonden dit hartstikke gezellig. Een aantal dagen van te voren fantaseerde ik al over mijzelf, liggend op de bank met een maskertje genietend van de rust. Heeeeerlijk dacht ik. En zo was het vandaag dus zo ver. Na een lekker ontbijtje met dochterlief kreeg ik een appje van mijn moeder waar we bleven. Hop in de auto die kant op. Na wat instructies (want tja je kind bij iemand achter laten went nooit) ging ik dan richting huis. Dochterlief stond samen met Opa mij uit te zwaaien, voelde me best slecht maar dat gevoel was snel voorbij toen ik al zingend in de auto weer naar huis reed. De rust tegemoed.. Thuis aangekomen eerst het hele huishouden gedaan zonder gestoord te worden, en zonder die irritante peppa pig op de achtergrond (al zorgt dat irritante mokkel er wel voor dat ik even ongestoord als een wervelwind mijn huishouden kan doen, dus dankje daarvoor Peppa 👍🏻). Maar goed, na al deze bezigheden had ik ook maar besloten om al het onkruid uit de voortuin weg te halen. Want tja, zelfs daar kwam ik nu eens aan toe. En eindelijk hierna kon ik lekker onder de douch, uitgebreid douchen hoe heeeeerlijk. Daarna lekker huispakkie aan en hop op de bank met netflix. En na welgeteld 10 minuten rustig op de bank te hebben gezeten verveelde ik me. Serieus jongens...... 10 minuten.... Waar ik voor mijn zwangerschap en momlife dagen op de bank kon doorbrengen verveelde ik me nu na 10 minuten. En je raad het al, ik miste mijn kleine bendedraaier. Mijn huis was veel te netjes, veel te stil en ik miste de kruimels en kwijlvlekken op de vloer. En zo eindige mijn me-time-dag met een ritje naar mijn ouders waar ik mijn lieve kleine spekkie weer kon knuffelen. En nu ga ik weer heerlijk fantaseren over mijn volgende me-time moment. En tot die tijd mopper ik weer over hoe weinig tijd ik over houd voor mezelf sinds ik mama ben. Maar lieve mensen je krijgt er zoveel voor terug, en zo’n lief klein bendemakend eigenwijs kruimelmonster is toch het allermooiste wat er is ❤️❤️❤️❤️!!

Bijna 8 maanden geleden werd ik Mama van het allerliefste meisje. Het meisje wat mij in die maanden een heleboel heeft geleerd. Maanden met momenten van vallen en opstaan. Tranen en onzekerheid, maar vooral liefde heel veel liefde.