Toen ik 12 was gebeurde er een ongeluk bij ons thuis, daardoor liep ik een dwangmatige angsstoornis op..

Toen ik 12 jaar oud was gebeurde er bij ons thuis een ongeluk. Heel verdrietig, vervelend en totaal niet te voorkomen. Al heb ik mij sinds dat moment schuldig gevoeld. Dagen vol met verdriet en tranen zorgde ervoor dat het ongeluk naar de achtergrond verdween. Langzaam aan begonnen er kleine veranderingen in mijn gedrag zichtbaar te worden. Zo moest alles in mijn kamer extreem netjes zijn en alles moest op de juiste plek staan. Daar kon ik uren mee bezig zijn. En als het niet goed voelde ging ik gewoon nog even door. Soms zorgde dit ervoor dat ik als 12 jarig meisje nachtenlang wakker lag. Ik had het gevoel dat als ik al deze dingen niet zou doen er dan iets ergs zou gebeuren. Jaren gingen voorbij en mijn ouders hadden eigenlijk nooit iets in de gaten. Het hoorde bij mij en ik vond er mijn weg in. Nooit had ik gedacht dat dit niet ‘normaal’ was. Toen ik 21 was brak er 2 keer kort na elkaar brand uit bij verschillende huizen en gezinnen die wij kennen. Helaas zijn er bij beide branden mensen omgekomen. Verschrikkelijk en zo verdrietig. Ik merkte nadat dit was gebeurd dat mijn gedachtes en checkgedrag heftiger en dwangmatiger werd. Ik was de hele dag door bang dat er brand zou uitbreken. Wij beschikken in huis over rookmelders en elke dag keek ik of deze het wel deden. Overal moesten alle stekkers uit en voor ik naar bed ging checkte ik of alles wel uit was. Pas dan kon ik rustig naar bed. Het begon mijn ouders en vriend op te vallen en ze begonnen hiernaar te vragen. Ik schaamde me hier altijd voor en wuifde het altijd weg. Tot ik op een moment dacht Nikki dit kan niet zo. Ik stopte per direct met mijn checkgedrag en probeerde mijn gedachtes te verzetten. Dit voelde alsof ik alle controle kwijt raakte en ik werd langzaam aan steeds ongelukkiger. Ik huilde veel en had nergens meer plezier in. Op een dag toen ik naar mijn werk moest kreeg ik een paniekaanval, toen zei mijn moeder dat het zo niet verder kon en zij heeft toen de dokter voor mij gebeld. Na het bezoek aan de dokter werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Het leek haar een goed idee om therapie in combinatie met anti-depressiva te gaan inzetten. Toen ik thuis kwam ben ik gaan uitzoeken wat anti-depressiva precies inhoud en wat het doet in je lichaam. Wat mij gelijk opviel was dat het af te raden was bij een eventuele kinderwens. En die had ik, niet voor nu maar zeker voor over een paar jaar. En wie weet zou ik nooit meer zonder die medicatie kunnen. Ik besloot om te wachten met de medicatie tot ik bij de psycholoog was geweest. Ook de psycholoog vond het heel bijzonder dat de dokter zo snel deze medicatie had uitgeschreven. Er zitten ook zeker gevaren aan aan het gebruik van anti-depressiva. Ik besloot om zelf te gaan knokken om dit gevoel en de gedachtes te gaan verslaan. Het is mooi dat het bestaat en dat het een uitkomst voor mensen kan zijn. En ook weet ik dat het soms niet anders is. Maar voor mij voelde het niet goed om deze medicatie te gebruiken. Na verschillende EMDR sessies kon ik praten over het ongeluk. Het kreeg langzaam aan een plek. Wel kwamen er meerdere trauma’s naar boven, waaronder mijn pestverleden. Ik ben jarenlang gepest en soms zelf in elkaar geslagen op school. Ook dit durfde ik thuis nooit te vertellen. Dit stopte toen ik naar de middelbare school ging maar had zijn littekens achter gelaten. Ik was altijd onzeker en hield niet van mijzelf. De therapie heeft er toen voor gezorgd dat ik ook dit langzaam aan een plek kon geven. Nadat ik de therapie had afgesloten genoot ik weer van het leven. De gedachtes waren er soms, en het checken bleef maar daar had ik vrede mee. Er gingen weer een aantal jaren voorbij. Samen met mijn vriend kochten we ons huis na het wonen in ons eerste huurhuisje. De maand dat we zijn ingetrokken in onze woning bleek ook de maand waarin ik zwanger werd. We waren zielsgelukkig en konden niet wachten. Wel bekroop mij gelijk het angstige gevoel van wat als ? Wat als ik een postnatale depressie krijg ? Wat als mijn dwanggedachtes weer heviger worden ? En toen ik dit nieuws bekend maakte op mijn werk snauwde een collega naar mij lijkt dit je wel verstandig ? Wat nou als je met jou psychische achtergrond een postnatale depressie ontwikkeld ?! Helaas liet ik deze opmerking meer toe dan dat ik zou willen. Ik werd er erg verdrietig van maar besloot haar opmerking juist te gebruiken als kracht. En besefte dat zij zich hier totaal niet mee moest bemoeien. De maanden verstreken en helaas ontwikkelde ik tijdens mijn zwangerschap ook smetvrees en schoonmaakdwang. Alles moest spik en span zijn. Het grootste gevaar was de kattenbak want stel je nou voor dat onze ongeboren baby en ik per ongeluk toxoplasmose zouden oplopen?! Mijn vriend nam die taak al vanaf het begin van mijn zwangerschap voor zijn rekening en zorgde ervoor dat hij mij afremde en gerust stelde als het nodig was. En toen was het 12 Juli 2019, de dag waarop ik om 11:22 de liefde van mijn leven ontmoette. Onze dochter Jackie Noé. Ons meisje is nu 1. En nu ben ik een Mama met een dwangmatige angsstoornis. Na mijn bevalling ben ik mijzelf gaan accepteren. Ik ben wie ik ben. Soms heb ik mijn slechte dagen en overheersen de enge gedachtes maar eigenlijk gaat het 95% van de tijd heel goed. Ik kan een lieve en zorgzame moeder zijn voor onze dochter en haar de liefde geven die zij nodig heeft. En soms, soms ben ik gewoon een beetje een gekkie en moet ik de gedachtes gewoon negeren. Nog steeds vind ik het fijn om voor ik naar bed ga te checken of alles uit is en mijn schoonmaaktik is nog steeds aanwezig ,en dat is oke. Mijn kind mag lekker kind zijn en lekker alles vies maken. En daarna ruimt deze mama gewoon weer alles op. De reden dat ik dit verhaal schrijf is om een taboe te doorbreken. Mensen hebben vaak een mening over andere maar weten niet wat ze dagelijks doormaken of waar ze mee moeten dealen. Ik hoop hiermee dit soort dingen bespreekbaar te maken en ook mensen die geen licht zien aan het einde van de tunnel te inspireren. Wees een beetje lief voor elkaar mensen dat kost helemaal niets.

Ondertussen kan ik van mezelf houden en ben ik supertrots op wie ik ben en op ons gezin. En hoe blij ben ik met mijn vent en familie die mij door dik en door dun hebben gesteund !!!

Ik ben Nikki, en een hele gelukkige blije mama met een dwangmatige angsstoornis. En ook al zal het een levens lange mentale strijd zijn zo nu en dan, ik ben wie ik ben. En dat is oke.

Doei lieve mensen tot de volgende keer ❤️.