Mijn pestverhaal.

Het eerste moment wat ik nog herinner was in groep 1/2. We mochten van de juf allemaal een rondje maken in de kring om onze kleren te laten zien, en een paar jongetjes uit de klas maakte mij belachelijk en lachte me uit. Nou kun je denken op zo’n jonge leeftijd al ? Maar dit is voor mij het moment waarop het begonnen is. En als dat eenmalig is dan kan dat natuurlijk voorkomen. Maar als de klas in de gaten heeft dat jij de zwakste schakel bent dan gaan ze door. En voor mijn gevoel is dat hoe het pesten begint. Je hoeft maar een beetje anders te zijn, anders te denken of niet hetzelfde willen zijn als de rest. Dan hebben ze een reden gevonden om te pesten. En ik was net dat verlegen wat molligere meisje die bij alles wat er werd gezegd een rood hoofd kreeg. Voor de pesters prima materiaal. Het pesten was altijd aanwezig en voor mijn gevoel was het iets wat erbij hoorde. Ik durfde er thuis ook nooit over te praten, want stel je voor dat de pesters het zouden weten dan zou het misschien alleen maar erger worden. Voor mijn gevoel was het ergste rond groep 5/6. Ik kwam per ongeluk tegen een jongen aan uit de klas bij het uittrekken van mijn jas, hij zei gatver en duwde mij weg. Iewl nu heb ik het Nikki-virus. Net iets te hard zodat de hele klas het hoorde en daar ontstond het. Niemand wilde meer bij me in de buurt komen en alles wat ik aanraakte wilde niemand anders meer aanraken. Ik had een klein groepje met vriendinnetjes die wel met me omgingen en niet meededen aan deze gekte. Maar helaas het meerendeel van de klas deed hier aan mee. Voor mijn gevoel was het ook iets waar de juf zich niet mee bemoeide. Ik ging met buikpijn naar school en keerde steeds meer in mezelf. Na school ging ik naar mijn kamer en deed de deur op slot, helemaal alleen. Daar waar niemand me kon kwetsen. Soms deden zelfs kinderen uit andere klassen mee met het pesten en zo werd zelfs het buitenspelen verschrikkelijk. Ik at liever niet op school want anders konden ze daar ook weer opmerkingen over maken. Op een bepaald moment zijn deze verhalen bij mijn ouders terecht gekomen, hoe dit toen is gebeurt weet ik niet. Ze schrokken en voelde onmacht, maar hoe pak je dit aan als ouder? Ze waren vooral heel verdrietig dat ik dit nooit aan hun heb durven vertellen. Mijn moeder is toen naar het schoolhoofd gegaan en daar heb ik mijn verhaal moeten doen. Verschrikkelijk vond ik dat, het voelde alsof ik op het matje werd geroepen. Daar heb ik mijn verhaal gedaan en zodoende kwam het schoolhoofd een gesprek houden in de klas waar alle pesters natuurlijk wijselijk hun mond dicht hielden. Daarna bleef het een tijd rustig en probeerde ik me zelf zo rustig mogelijk te houden en ze zo min mogelijk redenen te geven om te pesten. Tot een aantal maanden later ik in de winter onze hond aan het uitlaten was in de sneeuw. Er kwam een groepje kinderen van school langs, ze schreeuwden dat ik een verrader was en het verdiende om gepest te worden. Ze hebben toen met ze allen allemaal sneeuw in mijn gezicht gegooid en me op de grond geduwd. Huilend lag ik daar, ze schrokken en rende weg. Waarom moest mij dit overkomen? Waarom verdiende ik dit ? Was ik dan echt zo raar en verschrikkelijk als dat ze zeiden ? Ik durfde dit thuis niet te vertellen en op school hielden de pesters hun mond. Eindelijk was daar het einde van het basisschooltijdperk, ik ging naar de middelbare school. Ik bleef altijd het onzekere meisje waar makkelijk nare dingen tegen gezegd konden worden want ik zei toch niks terug. Ik accepteerde het hoe bizar het ook klinkt. Zo gingen de jaren voorbij en ik werd ouder. Ik kreeg vriendinnetjes die het voor me opnamen en zo veranderde alles beetje bij beetje. Ik ben daarna zelfs een keer bovenop een buurjongen gesprongen die mij maar bleef treiteren, het was genoeg. Ik sloeg hem en kon niet stoppen. Alle frustratie en verdriet kwam eruit. En dat was het keerpunt ik wilde me niet meer laten treiteren en zo behandelen. Ik leerde van me af te bijten en soms een masker op te zetten om zeker over te komen.Toen ik naar het Mbo ging had ik leuke vriendinnen en zij zorgde ervoor dat ik me anders durfde te kleden en ik durfde zelfs voor de eerste keer uit te gaan. Gelukkig was het pesten verleden tijd maar ik ben nu 29 en nog steeds ervaar ik de gevolgen van het pesten. Ik heb verschillende therapieën gevolgd waardoor ik handvaten kreeg om ermee om te gaan. Helaas gaat het onzekere nooit meer weg, jezelf nooit goed genoeg voelen gaat nooit meer weg. In een kamer lopen waar lachende mensen zitten en het gevoel hebben dat het over jou gaat gaat nooit meer weg. Altijd twijfelen aan jezelf gaat nooit meer weg. Liever niet eten in het openbaar dat gaat nooit meer weg. Maar nu ik Mama ben van het allerliefste meisje wil ik niet meer die persoon zijn, ik wil haar leren dat ze van zichzelf mag houden zoals ze is. En zij heeft me laten inzien wat echt belangrijk is. Als ik mensen vertel over mijn pestverleden dan geloven ze het vaak niet. En dat is de reden dat ik dit verhaal vertel, omdat deze pesters misschien niet eens weten wat ze met mijn jeugd hebben gedaan. Maar ik hoop dat ze nu misschien aan hun eigen kinderen het juiste meegeven. Al heeft misschien maar 1 iemand iets aan dit verhaal dat is genoeg. Praat met je kinderen over pesten maak het bespreekbaar, leer dat het niet stoer of cool is. Dat het mensen levenslang kan achtervolgen. Wees er voor je kind als je denkt dat hij/zij gepest word en kijk samen naar oplossingen. Pesters zijn niet de baas.

Het gepeste meisje zal altijd een deel van mij blijven. En heeft me gemaakt tot wie ik nu ben , en daar ben ik heel trots op ❤️.

Mocht je mij en ons gezin willen volgen ?

www.instagram.com/xnikkik