De eerste 5,5 maand van mijn zoontje zijn leven werd hij ieder uur wakker in de nacht en overdag sliep hij niet langer dan 20 minuten aan een stuk. Gebroken was ik. Ik werd niet gehoord en gezien op het consultatie bureau en het enige wat ze zeiden was: u brengt onvoldoende ritme aan, hij is oververmoeid dus laat maar huilen. 

In ons dagelijks leven zijn we continue bezig met ons eigen gedrag en dat van anderen te verklaren door na te gaan wat wij zelf en anderen denken, voelen, bedoelen en willen. Dit fenomeen wordt mentaliseren genoemd: een unieke gave wat alleen mensen kunnen doen. Alle mensen kunnen mentaliseren, alleen de een is er effectiever in dan de ander. Waar de een veel stelliger denkt dat die persoon in de bus die lacht toch echt om jou lacht, is de ander veel meer in staat om alternatieve redenen te bedenken waarom de persoon in de bus lacht. Dit laatste is een stuk effectiever, omdat we nooit zeker weten wat in het hoofd van de ander omgaat. Door effectief te mentaliseren kunnen we goed relativeren, stress reguleren en ook op een sociale manier met elkaar omgaan.

Herken je dat, dat wanneer je baby wakker wordt en je naast je kijkt. Dat man-lief al snurkend nog steeds op een oor ligt? Ja, ik ken het ook. En man man man niks is zo frustrerend als dat. Heb je net afgesproken dat hij vannacht het bed uit gaat voor de mini, wordt hij niet wakker. Deze frustratie is volstrekte logisch, want ja.. je bent moe. Heel moe. Wallen onder de ogen omdat je niet echt die diepe slaap hebt gepakt. En dan slaapt hij! HOE DAN?

Ben ik wel goed genoeg?

Je eigen ervaringen als kind bepalen hoe jullie als ouders je liefde doorgeven aan het kind. Het voorbeeld wat jij en je partner hebben gehad, de manier waarop jullie ouders met elkaar omgingen en hoe zij liefde aan jullie hebben getoond is van invloed op jouw ouderschap.

Geluksmomentjes 🍀 We hebben er wel honderd op een dag. Geluk zit hem in de kleine dingen en de kunst is om ze te zien. Wees mindful in het moment en stel jezelf de vraag: wat is geluk in dit moment? 

Toen ik zwanger was vroeg de verloskundige: “ga je borstvoeding of kunstvoeding geven?”. Ik antwoordde; “als het lukt dan ga ik voor borstvoeding, maar ik ga mezelf niet pijnigen”. Er was wat mij betreft niks mis met kunstvoeding. Vooral doen waar je je goed bij voelt. Stiekem was ik toch wel trots toen mijn kleine mannetje, geboren op 10 oktober 2019, voor het eerst aanhapte na een intens zware bevalling. Hij pakte de borst direct goed, er kwam meteen melk uit. Dit ging ons samen lukken.

Na mijn miskraam in oktober 2018 had ik alle hoop verloren op een kindje. Ik was zo onzeker geworden en alle vertrouwen in mijn lijf kwijtgeraakt. Rationeel wist ik wel; dit komt goed. Maar gevoelsmatig kon ik daar niet bij.

In mijn vorige posts heb ik vertelt over de dag dat we hoorde dat het hartje niet meer klopte en de reacties van de mensen om ons heen. In deze post wil ik ingaan op de week na de miskraam toe en de miskraam zelf. Want hier was ik niet op voorbereid!