4 jaar geleden
Het donkere gat: de miskraam
Een halve bevalling
In mijn vorige posts heb ik vertelt over de dag dat we hoorde dat het hartje niet meer klopte en de reacties van de mensen om ons heen. In deze post wil ik ingaan op de week na de miskraam toe en de miskraam zelf. Want hier was ik niet op voorbereid!
We gaan weer even terug naar maandag 8 oktober 2018. De dag dat we hoorde dat het hartje van ons kleine kindje was gestopt met kloppen. Je bent overdonderd door het nieuws en opeens moet je keuzes maken. Hoe ga je deze miskraam doorkomen? Bij een (gemiste) miskraam heb je 3 keuzes: het natuurlijk verloop afwachten, medicatie om het direct op te wekken of curettage. Omdat ik al mini beetjes bloed aan het verliezen was en de echoscopiste al dacht te zien dat mijn baarmoeder zich klaar aan het maken was om alles ‘op te ruimen’, werd mij geadviseerd om het natuurlijke verloop van de miskraam af te wachten. Hier voelde ik zelf ook wel iets voor. Vooral omdat ik veel nadelen op internet en op het forum van zwangerschapspagina.nl had gelezen. Mensen die bij de medicatie omschrijven hoeveel intense pijn ze hadden en de curettage die negatieve gevolgen kan hebben voor toekomstige zwangerschappen. De verloskundige vertelde mij dat een miskraam bij iedereen anders verloopt in pijn en intensiteit en het voor de meeste vergelijkbaar is met een heftige menstruatie. Over 10 dagen hebben we een echo gepland om te kijken hoe mijn baarmoeder er uit zou zien.
Ik koos er voor om de miskraam op een natuurlijke manier af te wachten. Het grootste nadeel daar aan: het wachten. Het wachten was emotioneel slopend. Dit is mijn eerste (en hopelijk laatste) miskraam dus ik had werkelijk geen idee wat ik kon verwachten. Hoe ziet een miskraam er überhaupt uit? Ik was bang. Bang voor wat er zou komen aan bloedverlies, pijn en wat ik zou zien als het vruchtje eruit zou komen. Zou het plotseling komen? Of zou je het aan voelen? Ik was ziekgemeld van het werk. Niet alleen vanwege het verdriet, maar ook omdat ik zo bang was dat ik het plotseling daar zou verliezen. Ik was niet alleen angstig, maar ook verdrietig. Ik was verdrietig omdat mijn lijf mij in de steek liet en het niet gewoon direct afhandelde. Gelukkig was mijn vriend daar om mij te steunen door dik en dun. Ik ben hem voor eeuwig dankbaar voor alle comfortfood die hij geregeld heeft: tony-choco, chips, donuts, McDonalds. We hebben daarnaast alles gegeten wat ik de afgelopen weken niet mocht eten: sushi, filet-americain, medium-rare biefstuk. Alles om de pijn maar een beetje te verzachten.
De dagen verliepen rustig. Ik had krampen, vergelijkbaar met menstruatiekrampen. Ik verloor iedere dag bloed en baarmoederslijmvlies, zoals ik dat ook deed bij een menstruatie. Ik dacht dat dit het was, want hier was ik op voorbereid. Iedereen die ik had gesproken, inclusief de verloskundige, had genoemd dat het een soort menstruatie zou zijn. Dan was dit het toch?
Tot vrijdag avond. Want wat vanaf dat moment gebeurde, daar was ik absoluut niet op voorbereid. Mentaal niet, fysiek niet. De krampen namen toe in ernst. Ik kreeg een soort weeën. Intense pijnscheuten die mijn baarmoeder samentrokken en er ging een persdrang bij gepaard. Eerst een a twee pijnscheuten om de drie – vier uur. Ik probeerde ze met tranen in mijn ogen gewoon op te vangen en te verlichten met paracetamol. Toen ik dacht dat dit de ergste pijn was die ik kon krijgen, kwam er nog een stapje bovenop.
Zaterdag nam de pijn en het aantal weeën toe. Ze volgde elkaar steeds sneller op, met minder tijd ertussen. Ik denk nu zo’n ieder anderhalf uur. Het bloed wat ik die dag verloor was onwerkelijk. Zoveel! ‘Net als een menstruatie, MIJN REET’ dacht ik. Om 22:00 ’s avonds was ik zo gebroken van alle pijnscheuten die ik had opgevangen die dag, dat ik in slaap viel. Ik was gewoon moe. Doodmoe. Ik heb die nacht geslapen als een blok. Onwetend of ik ook nog weeën of pijn heb gehad.
Zondag ochtend werd ik wakker. Zes dagen na het verschrikkelijke nieuws dat het hartje gestopt was met kloppen. Het gevoel was er weer. De pijn. De weeën. De persdrang. Ze kwamen ongeveer ieder half uur, maar dat bouwde zich op. Aan het begin van de middag kwamen ze ieder kwartier – tien minuten – vijf minuten. En toen wist ik het: nu gaat het gebeuren. Ik ben naar de toilet gesneld. Door de persdrang kwam er eerst ontlasting uit (smakelijk he, graag gedaan). Ik had net doorgetrokken, want ik was zo bang dat ik ons kindje zou verliezen tussen alle smurrie in. Toen ik weer ging zitten kwam er een enorme wee, een pijnscheut zo pijnlijk. Ik perste, want ik moest gewoon persen. En toen voelde ik een soort ‘plop’. Er viel een witte zak bijna zo groot als mijn vuist met een rode sliert in de toiletpot. Ik was in paniek en schreeuwde dat mijn vriend lepels moest pakken want ons kindje was in de toiletpot gevallen. Ik was zo bang dat het weg zou spoelen. Toen ik zag dat het bleef drijven kwam er een soort rust. Ik heb het uit de toiletpot gehaald en in een wit emmertje gedaan.
Ik staarde ernaar. Vol ongeloof dat de pijn opeens compleet verdwenen was. Ik probeerde voor mezelf te verwerken wat ik zag. Wat is dit? Wat kan ik hier van maken? Ik postte het nog op het forum van zwangerschapspagina.nl, maar ook daar werd ik niet direct wijzer van. Ik heb het nadat ik het allemaal liet bezinken schoongespoeld en toen zag ik het: dit is de vruchtzak. Een doorschijnend ballonnetje met daar in mijn kleine kindje. Een kindje van 1 cm groot, met oogjes, kleine uitstulpsels wat armen en beentjes zouden voorstellen. Precies wat je bij een kindje van 7w2d zou verwachten. Dobberend in het vruchtwater.
Het was verdrietig en prachtig tegelijkertijd. Op internet las ik dat het heel zeldzaam is om een intacte vruchtzak met daarin het vruchtje te verliezen. Zo bijzonder om ernaar te kunnen kijken en het te kunnen ervaren. Meestal is je lichaam al bezig met het afbreken van de vruchtzak, waardoor alle ‘onderdelen’ er los uit komen. Dit is vaak minder lichamelijk pijnlijk en vergelijkbaar met een hevige menstruatie. Wat ik heb ervaren is gewoon een mini bevalling van een vruchtzak, bijna zo groot als mijn vuist.
Ik heb even getwijfeld om de vruchtzak open te maken. Om het kindje eruit te halen. Maar ik vond het idee dat het beschermd is in het vruchtzakje, iets wat van mij en het kindje is, mooi. Dus ik heb het intact gelaten.
Ik ben trots op mijn lichaam dat het ons de mogelijkheid heeft gegund om het kindje te zien. Het was emotioneel zwaar om een natuurlijk verloop af te wachten. Het was lichamelijk pijnlijk om de vruchtzak intact te verliezen. Maar het was het waard. Want we mochten ons kindje zien. We konden afscheid nemen.
